Een ode aan...

Een ode aan de man op deze foto. Mijn opa, de vader van mijn moeder, die urenlang kon spelen met kleine Noortje. Die zich liet verbinden en onderwijzen, die op mij pastte als ik ziek was, die mij elke zondag mee naar de eendjes nam. De man waarvoor ik altijd 'die kleine' bleef, zelfs toen ik zelf een kleine kreeg. Een ode aan de man die niet geloofde in leven na de dood, maar die -als hij ongelijk zou hebben- ongetwijfeld nu met Liv dezelfde geintjes uithaalt als destijds bij mij.

Een ode aan mijn papa, mijn eigen vader. De man waarvan ik mijn karakter erfde, waardoor we elkaar zo goed begrijpen maar ook zo enorm kunnen botsen. Een ode aan de opa van mijn kinderen, die na een lange werkdag nog met alle liefde puzzelt en stoeit met zijn kleinkinderen. Een ode aan de man die mij opvoedde. Good job dad, I am great ;).

Een ode aan mijn man, aan de papa van mijn kinderen. De man die mij drie keer bijstond tijdens de bevalling, aan de zijlijn stond maar zo waardevol was voor mij. De man waarmee ik na meer dan negen jaar nog steeds kan lachen om grapjes waar niemand anders de humor van inziet. De man die onze kinderen lief heeft, met ze stoeit en er voor ze is. Die op al hun vragen antwoord, ook op de lastige.

Een ode aan alle vaders, zichtbaar en onzichtbaar. Dichtbij ons of juist heel ver weg. Fijne vaderdag ♡