Een nieuw vriendje

Mijn zoon heeft een vriendje. In Roemenië. David spreekt Roemeens en Daniel spreekt Nederlands. Verstaan doen ze elkaar niet, maar dat maakt ze niks uit. Als ze elkaar zien, schudden ze eerst elkaars arm uit de kom ter begroeting, dan gaan ze spelen.

Ze maken een puzzel. Alhoewel er eerst nog wat commotie ontstaat over het principe “eerst randjes, dan de rest” komen ze er samen uit en een half uurtje later is de puzzel af.

Ze spelen tikkertje. David zegt: “Prinde-mă, prinde-mă (pak me dan, als je kan),” en Daniel rent er vrolijk achter aan: “Tikkie, je bent hem.” Na een tijdje is het Daniel die zegt: “Pinde, pinde,” en David die erachteraan rent en “Ikkie” zegt.

Ze zitten samen aan tafel. De een heeft zin in een worstje, de ander ook. De een wil een broodje, de ander ook. Na het eten maken ze een tekening voor elkaar. David krijgt een tekening met de tekst: “voor mijn vriend” en Daniel krijgt een tekening met dezelfde tekst in het Roemeens.

Geweldig om te zien. Wat maken we het soms toch moeilijk als volwassenen.

Na een paar dagen zit het famlie- en vriendenbezoek erop en is het tijd om naar huis te gaan. Daniel kijkt uit het vliegtuigraampje naar buiten en zegt: “Mama, ik voelde me thuis in Roemenië. Nu wil ik dat papa me Roemeens leert, zodat ik de volgende keer met David kan praten.” Mama en papa glimlachen naar elkaar en staan even stil bij wat een verschil een paar dagen wel niet kunnen maken.