Een jaar geleden verdronk onze dochter bijna....

Vandaag een jaar geleden kregen we de schrik van ons leven. Op dat moment doe je wat je moet doen, maar wat waren de  gevolgen van de bijna-verdrinking heftig….

Tot deze dag was ik heel makkelijk met het laten logeren van de kinderen. De ooms en tantes hadden laten zien dat ze verantwoordelijk genoeg waren om goed voor de bengels te zorgen.
Het zijn beide ontzettend ondernemende types, maar niet stout. Gewoon heerlijk onbevangen de wereld ontdekken. Vriendelijk tegen iedereen, sociaal betrokken bij alle andere kinderen. Zo fijn!
Hier volgt het hele verhaal

Een jaar geleden zou mijn man wat verbouwingen doen aan het huis van mijn broertje en zijn vriendin. Vooraf zou onze dochter er gaan logeren, twee nachtjes op een dik uur bij ons vandaan. Mijn man zou haar weer meenemen nadat hij de werkzaamheden er had afgerond. Maar dat liep dus even helemaal anders!
Mijn broertje en zijn vriendin gingen met onze dochter op visite bij een bevriend stel, welke ook 2 kinderen hebben. Dat kon prima met elkaar. Tegen etenstijd zouden ze gaan barbecueën, ik had gezegd dat ze dan wel even een oogje op haar moesten houden. Zouden ze doen.
Zelf gingen we met de jongste, toen anderhalf, naar de repetitie van mijn man. Hij speelt in een coverband en repeteerden eens in de zoveel tijd ook op de zondagmiddag. Ons mannetje kon daar dan lekker spelen met de andere jongens, de andere bandleden hebben kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd.
Het was heel gezellig: de muziekanten lekker muziek maken en de kinderen vermaakten zich prima met elkaar en het speelgoed.
De voormalig bassist en zijn vrouw kwamen een bakje koffie doen: ze was net met zwangerschapsverlof en zodoende even tijd over om te komen buurten. Dus in de pauze niet ver voor etenstijd, zaten we allemaal gezellig te keuvelen in de woonkamer: zo’n 10 volwassenen en 4 jonge jongens. Daarom was het niet zo gek dat we in eerste instantie de telefoon niet hoorden. Op een gegeven moment hoorde ik mijn telefoon, dus ik vroeg of iemand de luiertas met de telefoon erin even wilde doorgeven.
De telefoon was inmiddels gestopt, 3 oproepen gemist?! Oeps! Gelijk gaat de telefoon weer over, mijn broertje…. Hij vroeg na zijn gebruikelijke “Hey zus” of ik zat.
Ooooh jee, ze zitten op de eerste hulp, want ze heeft d’r handen gebrand. Schoot er meteen door me heen.
“Ja, ik zit, wat is er” weet ik uit te brengen met een drooggetrokken mond.” Het kon dus nog erger:
“Het gaat naar omstandigheden goed met D…, maar ze is levenloos in het water gevonden. Ze gaat nu naar het ziekenhuis ter controle.”
De rest van het gesprek ben ik kwijt. Toen ik opgehangen had, was iedereen stil en in afwachting wat ik te zeggen had. Maar ik kon niks zeggen, ik raakte in paniek. Toch wist ik te voorkomen dat ik in een hysterisch gebrul uitbarstte en wist met dichtgeknepen keel uit te brengen dat we nú naar het ziekenhuis moesten, want onze dochter was in het zwembad gevonden. Meer wist ik niet, het kan best zijn dat mij wel meer gezegd was, maar ik kan me niet herinneren hoe het gesprek verder liep. Ik heb onze spullen gepakt, in de auto gekwakt, de jongste in zijn stoel gesnoerd en mijn man is gaan rijden. Het betreffende ziekenhuis was een uur rijden voor ons, maar omdat we verder niks weten, heb ik na veel moeite de juiste verpleegkundige aan de telefoon gekregen. Zij had contact gehad met de ambulanceverpleegkundige en wist dus wat er gebeurd was.
Ze vertelde dus: “Onthoudt heel goed dat ze het goed maakt, ze is alert, bij bewustzijn en aanspreekbaar. Wat ik ga vertellen is heftig, maar ik begrijp het dat je het wilt weten.” “Ok, vertel maar,” zei ik terug.
“Ze is door een opa van een ander kindje met het gezicht naar beneden drijvend in het water aangetroffen. Hij had snel in de gaten dat het niet klopte en schreeuwde om hulp. Hij zelf is om de omheining heen gerend en een andere man reageerde op zijn geschreeuw. Zodra deze opa haar uit het water had, nam de andere man die toevalligerwijs een arts is haar aan en begon haar te beademen. Ze had geen kleur meer en reageerde niet, waarop hij meteen met de reanimatie is begonnen. De andere man was uit het water gekomen en begon met de borstcompressies. Ze reageerde vrij vlot op de reanimatie en kwam weer bij. Spuugde water uit en ging hoesten. Toen de ambulance bij haar aankwam, was ze al in warme dekens gewikkeld. Nu is ze onderweg naar hier en maakt ze het heel goed. Het ziet ernaar uit dat ze heel veel geluk heeft gehad.”
Ze gaf verder aan waar we konden parkeren en waar we ons moesten melden. En ze drukte ons op het hart rustig en voorzichtig te rijden: “jullie meisje heeft er niks aan als jullie iets overkomt”

Het is niet te bevatten wat dit soort berichten met je doet, wetende dat het niet zomaar iemand is, maar dat het je bloedeigen kind is.
Nog steeds vind ik het ongelooflijk knap dat mijn man ons op de automatische piloot naar het ziekenhuis heeft gereden. Ik weet niet of ik dat wel had gekund: ik voelde me als verdoofd. Een soort shock denk ik. Ik trilde over mijn hele lijf en als automatisch maak ik mezelf allerlei verwijten. Dat gaat vanzelf, kan je niet tegenhouden….

Aangekomen bij het ziekenhuis, werden we meteen naar de kinderafdeling geloodst: Ze zat rechtop op de stretcher. Dan gaan kinderen met dit soort trauma altijd gelijk door naar de intake van de kinderafdeling. Een eerstehulpkamer kan juist traumatisch werken wegens alle apparatuur daar.
Mijn man moest heel even een momentje nemen tijdens de wandeltocht naar de afdeling: hij had zich het hele uur sterk gehouden en werd even overmand door allerlei gevoelens en emoties.
De verpleegkundige vertelde eigenlijk niks over onze dochter, praatte wel aan één stuk door. Dat maakte dat het voelde alsof we er zo waren.
Een verpleegkundige van de kinderafdeling nam ons over en bracht ons gelijk naar de intakeruimte: want de kinderarts is nog net bij haar.
Het is niet te beschrijven wat voor gevoel er door me heen ging toen ik haar daar zag zitten. Zo’n opluchting om te zien dat het goed gaat! Terwijl er nog 20 andere gedachten en gevoelens door je lijf schieten….. Mijn man neemt haar gelijk in zijn armen en knuffelt haar en stelt haar gerust.
De kinderarts zei dat ze het echt heel erg goed deed, de longen zijn schoon en de functies zijn uitstekend.
Ik zal het beeld van mijn dochter nooit meer van mijn netvlies krijgen: ze zat daar als een zielig hoopje ellende, met een immens bleek snoetje heel verdrietig en verloren voor zich uit te kijken. Hartverscheurend gewoon! Mijn kindje, mijn hartje, mijn alles….
Ze keek opgelucht toen ze ons zag: “Ik was jullie kwijt”

Er werd ons verteld dat ze 1 nacht moest blijven in verband met secondairy drowning. Mijn man bleef bij haar, onze kleine vent hangt erg aan zijn moeder en hij was helemaal beduusd en leek ook in shock te zijn.
Na die ene nacht mocht ze weer naar huis en de dag erna zijn we naar de camping geweest. We wilden graag de mensen bedanken die zo ontzettend goed hebben gereageerd. Dankzij hun handelen is ze er nog en kunnen we het navertellen met onze dochter aan onze zijde!
Al snel hoorden we dat ze al een geruime tijd over de camping zwierf, niemand wist bij wie dat meisje hoorde. Ze was al een paar keer van een hek afgestuurd: ze wilde eroverheen klimmen om van de camping af te gaan. Ook had ze zo’n beetje iedereen op de camping verteld hoe ze heette (met haar 3,5 jaar niks niet bang). Ze had eerder die dag al gezegd dat ze graag wilde zwemmen in het aanwezige zwembad met glijbaan. Maar haar oom en tante hadden gezegd dat dat niet ging gebeuren omdat het niet echt heel erg mooi weer was.
Toen ze dus door had dat er niet op haar gelet werd, is ze eerst in het lege “pierenbadje” gaan zitten spelen, want daar zijn wat kledingstukken van haar teruggevonden. Daar was ze natuurlijk zo een keertje uitgespeeld zonder water. Toen is ze de beveiligde toegang van het “grote zwembad”overgeklommen. Daar heeft ze de rest van de kleren uitgetrokken, heeft ze van het enige andere zwemmende kindje gezien hoe ze het water aan moest zetten van de glijbaan en gleed ze in haar blootje van de glijbaan.
De opa wilde even kijken of zijn kleinzoon zich nog vermaakte in het zwembad en zag onze dochter “duiken”. Toen hij nog een keer keek, zag hij dat het misse boel was. De rest staat hierboven beschreven. Verder was het erg moeilijk om te horen dat ze dus grauw verkleurd op de bodem van het zwembad had gelegen. Hij kon haar kleur pas goed zien toen hij haar eruit haalde. Het was net een slappe pop, met de verkeerde kleur. Ogen waren afgedraaid.
Met de reanimatie kreeg ze al snel weer kleur en begonnen de ogen te draaien. Zodra ze water uitspuigde en begon te hoesten, wisten ze dat het goed ging. Ze waren er maar net op tijd bij, dit was niet heel veel langer goed gegaan! Als je van die opa hoort wat hij vertelt, besef je je ineens heel goed hoe dichtbij we waren van het verlies van onze dochter. Had hij een praatje gemaakt onderweg met een andere campinggast, waren we haar kwijt geweest.
Op de camping hebben we gekeken hoe ze dan in hemelsnaam over die beveiliging is geklommen. Dat bleek voor ons lenige meisje geen enkel probleem: in een oogwenk was ze er overheen!

Later bleek dat ik hierdoor PTSS had gekregen en daar heb ik intensieve therapie voor gehad. Voor mij zijn de gevolgen van de PTSS nog dagelijks merkbaar: ik word nog altijd dagelijks herinnert aan dit verschrikkelijke ongeluk. Ook omdat ik mijn chronische huidziekten maar moeilijk onder controle kan houden. Door de langdurige stress is het heftig opgevlamd en heb ik veel last hiervan.
Maar de nachtmerries en paniekaanvallen zijn verleden tijd. Ik kan weer positief naar de toekomst kijken en geniet weer volop van het leven zoals het is! De PTSS en het ongeluk zullen altijd deel van ons blijven en dat mag ook. Dat hoort sinds vorig jaar augustus nu bij ons en dat is prima.
Onze grote kanjer is nu bezig met haar zwemlessen, ze vindt het echt geweldig! “Dan kan ik alleen van de glijbanen!” Ze heeft gelukkig niks overgehouden van dit vervelende voorval. Ze heeft het er in de eerste maanden wel geregeld iets over genoemd als: “Ik gleed van de glijbaan en ik zonk naar de bodem! Ik kon niet meer omhoog komen, wat ik ook deed!” en “Ik was je kwijt mama! Ik riep je en ik riep je, maar je kwam maar niet!” of “Ik probeerde het water op te drinken, maar het was te veel”
Terwijl ik in therapie was, hebben er in de gaten gehouden of zij ook therapie nodig zou hebben, maar niks wees erop. Dus dat hebben we laten gaan. Als ze erover praatte, lieten we haar uitpraten en voegen we luchtig door. Zodat ze alles uitgelegd kon krijgen, dat er geen lege plekken voor haar over bleven waardoor ze erover zou kunnen gaan piekeren.
Nu heeft ze het er eigenlijk nooit meer over, heel af en toe nog iets als: “Ik ga niet meer zonder bandjes van de glijbaan af, pas als ik mijn zwemdiploma heb!” Laten we daar nu sinds een maand aan werken. We hebben een zwemschool gevonden waar ze ruimte en begrip hebben voor mijn trauma. Zodra ze 4,5 jaar was mocht ze beginnen. En wat vindt ze het leuk!! Ze was al watervrij en mocht vanaf de tweede zwemles al een niveau hoger. Zo fijn! Deze week gaat ze zelfs 3x naar de zwemles, ze schiet mooi vooruit zo J

Afgelopen weekend zijn we met mijn broertje en zijn aanstaande een dagje weg geweest, zoals we dat al een paar jaar doen. Ook zal onze meid het bruidsmeisje zijn op hun bruiloft volgende maand en de ringen brengen.
We hebben geprobeerd over het gebeurde te praten, maar we komen niet tot elkaar. Ze zijn er van overtuigd dat je met een peuter van 3,5 jaar prima afspraken kunt maken waar ze zich de rest van de dag aan zullen houden. Ze weten dat ze iets fout hebben gedaan, maar ze hebben zo veel mogelijk gekeken waar ze was. Dus ja, zeg het maar…..
De kloof tussen hun besef en ons gevoel is te groot, zij kunnen er niet bij bij wat wij voelen en wat dit ongeluk met ons als gezin heeft gedaan.
Dus het enige wat we kunnen doen is: verder gaan. Niet achterom kijken, maar in het belang van de kinderen en de familie de draad oppakken en doen alsof er niks is gebeurd.
Dat was niet makkelijk, maar ik moet zeggen dat het al begint te wennen. Ik berust me hierin en kan nu redelijk normaal met ze omgaan.
Afgelopen zaterdag was in ieder geval heel gezellig en zeker voor herhaling vatbaar!