Een fijn plekje in mijn rugzak

Als ik nerveus ben of verdrietig of ook maar iets voel wat te dichtbij komt, ga ik lachen. Deze foto, geeft perfect weer hoe het was: een rollercoaster aan emoties.

Een foto die ik lang verafschuwde, want hoe in Godsnaam kon ik lachen terwijl mijn kind voor haar leven vocht?! Hoe haalde ik het in mijn hoofd om überhaupt vrolijk te zijn en te vieren dat, ondanks de vroeggeboorte, mijn dochter was geboren?! Ik hoorde verdrietig te zijn en dat was ik ook. Ik dorst haar niet te aaien, ik was bang en onzeker over de toekomst.

Nu ik de EMDR sessies achter de rug heb, zie ik die brandende tranen achter mijn glimlach. Ik zie het en ik weet dat ik op dat moment, naast verdriet, ook vreugde voelde want wat was ik trots op dat kleine meisje die ik daar vast hield!

Ik heb altijd mijn gevoelens weggestopt, gewoon omdat ik door de jaren heen geleerd heb om sterk te blijven. Tanden op elkaar & doorzetten maar, was mijn motto. Niemand mocht mijn verdriet zien, want dat was zwak en al helemaal niemand mocht zich zorgen gaan maken om hoe ik mij voelde. Ik lieg als ik zeg dat ik er nu niet meer zo over denk. Ik praat liever met een onbekende dan met de mensen van wie ik houd, zij weten namelijk waar ik doorheen ben gegaan en hoe het komt dat ik bepaalde dingen doe zoals ik ze doe. 

Nog steeds loop ik liever weg wanneer iets te dichtbij komt, nog steeds probeer ik bepaalde onderwerpen te vermijden. Nog steeds ben ik heel gevoelig voor ongezouten meningen van anderen die niet weten wat ik heb mee gemaakt. Nog steeds ben ik soms een over beschermende moeder of juist een nalatige moeder want ik draag nog steeds mijn verleden in mijn rugzak.

De EMDR sessies hebben mij op momenten écht even kapot gemaakt, ik parkeerde letterlijk mijn herinnering daar op tafel en kwam oog in oog met de gevoelens die erbij hoorden. Ik herbeleefde opnieuw het trauma tot naar de afgrond om vervolgens weer helemaal omhoog te kunnen krabbelen en het allemaal een iets fijner plekje te kunnen geven ìn die rugzak.

Ik koester nu de foto’s van hoe het werkelijk was en ik zie een trotse mama, die soms gewoon even baalt om hoe dingen gaan of gegaan zijn. Een trotse mama die weer naar de mooie dingen in het leven kan kijken. Ik kan weer genieten van de kleine, mooie momenten en ik probeer te leren van mijn verleden. 

Psssst: volg je ons al op instagram? @twee_trotse_mamas