Eén jaar na de positieve uitslag

'Hou er rekening mee dat je nu onvruchtbaar bent. Door de morfine zal het even niet mogelijk zijn om zwanger te worden. Focus nu op het herstel van je hernia, daarna kan je je kinderwens weer voorop stellen.'

Een quote van mijn uiterst kundige en vriendelijke huisarts. Ik was gegrepen en overvallen door een hernia. Overmand door paracetamol, diclofenac en morfine. Deze cocktail zou mijn kinderwens voor even in een donker grot stoppen. Ik had me er bij neergelegd, focuste niet meer op het zwanger willen worden en de maandelijkse teleurstelling van weer een menstruatie.

Het niet focussen, accepteren van het moment en 'go with the flow' heeft voor een opmerkelijke uitslag gezorgd. Direct na het stoppen van de pijnbestrijders, ik was van de hernia bevrijd, bleek ik zwanger. Apart? Zeer!

Ik blik graag terug naar de dag van een positieve uitslag van de zwangerschapstest.

Het was inmiddels dinsdag, deze dag erbij opgesteld was ik 5 dagen over tijd. Niets voor mij, mijn lijf heeft een ritme daar kan je de secondes op gelijk zetten. Een afwijkende gebeurtenis is dan ook snel opgemerkt. 

Ja, met de pil gestopt dus dan bestaat er een mogelijkheid dat ik zwanger kan raken. Nee, door flink aan de morfine en diens gevolg (paracetamol, ibuprofen, diclofenac, etc.) gezeten te hebben vanwege een acute hernia was mijn vruchtbaarheid gereduceerd tot 0 en zou zich daarna moeten herstellen. 

De dagen 'overtijd' deden zich voor als heel gewone dagen, er kwamen geen pre-menstruatie klachten zoals gewoonlijks en ik had voorafgaand (later terug redenerend) ook geen apart eetpatroon (vreetkick, cho-co-la) en geen lichtrode bloedvlekjes in mijn urine. Aanvankelijk deed ik een aanname dat dit wellicht met het medicijngebruik te maken had, het lichaam zo ondersteboven en achterstevoren dat het even moest bijkomen en resetten.
De vierde dag voelde ik lichte krampjes, voor mij aanduidend als pre-menstruatie krampjes, de menstruatie zou dan ook niet lang op zich laten wachten dacht ik. Normaliter volgt de menstruatie binnen een halve dag, echter de gehele vierde dag 'overtijd' bleef de menstruatie uit. Zo ook de eerste helft van de vijfde dag 'overtijd', iets in mij begon zich sterk af te vragen of het toch niet een beginnende zwangerschap zou kunnen zijn. Twee stemmetjes gingen met elkaar de strijd aan. Ja want... Nee want... Ja want... Nee want...
De 'nee' had een duidelijke beredenering maar de 'ja' eigenlijk niet. Ik besloot om 'ja' te steunen en kocht bij de drogisterij een zwangerschapstest. Wel de drogisterij in het dorp van mijn ouders te verstaan, als ik voor de drogisterij in mijn eigen dorp zou gaan dan was de roddel in 't Gooi eerder rond dan ik op het staafje had geplast.

Met de test in mijn tas ga ik naar mijn ouders. 'Waarom neem je je tas mee naar de toilet?' Mijn moeder ontgaat ook werkelijk niets. Snel gris ik de test uit mijn tas, zwaai het de toilet in, zet mijn tas om de hoek en zeg 'ik moet zo nodig dat ik er automatisch mee door liep'.
Ik ga op de pot zitten en lees de gebruiksaanwijzing. Eerste deel van de plas in de pot, daarna vijf seconden op het staafje plassen, houder op de teststaaf en drie minuten wachten. De drie minuten lijken een eeuwigheid. Ik check de mail en Facebook op mijn telefoon, werp een blik op de test maar zie nog niks. De drie minuten zijn ook nog niet verstreken maar ik verga ondertussen zodanig van de zenuwen dat ik half in de pot zit in plaats van er op.
Nog een keer kijken, nog niks te zien. Toch? Of? Oh Holy Soda... Het woordje 'niet' verschijnt niet vóór het woordje 'zwanger' maar het woordje 'zwanger' staat in dikke zwarte letters gedrukt. Langzaam komt de uitslag bij mijn besef en de tranen vullen mijn ogen. Ik ben zwanger! Ik draag een klein duo penotti zaadje in mij wat zich gaat ontwikkelen! Ik. Slik. Ik. Nou. Ik? Ik weet niet hoe ik onopgemerkt langs mijn moeder ga komen want het liefst wil ik het uiteraard eerst met lief delen.
Enigszins nog verbaast, want immers door die morfine en diens gevolg zou ik niet vruchtbaar zijn, maar verder vol trots, blijdschap en vreugde verlaat ik het toilet. Mijn moeder kijkt me aan, ziet dat ik heb gehuild en vraagt bezorgd wat er aan de hand is. Met 'niks' kom ik niet weg en begin als een klein kind te hakkelen en brabbelen. 'Wat zeg je' vraagt mijn moeder. En dan brul ik van blijdschap 'mama u wordt oma, ik ben zwanger'. Haar blik en tranen van liefdevolle trots zal ik nooit vergeten. Uren hebben we gekletst, geknuffeld en gefantaseerd over dat (toen nog) zaadje in mij.

Mijn vader licht ik in als ik in de auto zit. Had het graag anders gedaan maar dat lukte niet. Vader was in een dikke file beland, ik ondertussen onderweg naar de zaak van manlief en bij thuiskomst zou moeder zich niet stil kunnen houden terwijl we het er beide over eens waren dat dit nieuws door mij aan mijn vader verteld moet worden.
Ik bel hem en vraag of hij even tijd heeft om te luisteren, 'tuurlijk ik zit toch in een file en kan geen kant op'.
Voor ik het weet heb ik mijn vader verteld dat hij over negen maanden opa wordt. Hij vermoedde het al, ik sprak anders dan gewoonlijk. Hij is ontzettend blij en trots, vind het niet erg dat ik het helaas niet persoonlijk kon vertellen, ziet de lol van het verhaal in en hoopt dat ik niet teveel last ga krijgen van de bekende kwaaltjes. Hij vraagt hoe ik het manlief ga vertellen. Ik beken hem dat ik nog geen enkel idee heb en het eigenlijk bijzonder spannend vind, het is nu zo echt en er is geen weg meer terug.

Wanneer ik samen met manlief in de auto zit horen we via de radio dat er onder andere op onze route een enorm lange file staat. Voorstel is om samen gezellig een hapje te eten in het centrum van Rotterdam en zo na de files huiswaarts te gaan. Een heerlijk voorstel alleen weet ik nog niet hoe ik het geweldige nieuws ga brengen. Vanaf nu kan ik geen alcohol meer drinken en manlief zal het toch gezellig vinden om straks even de dag af te sluiten met een drankje. Ik zal dus voortijdig het nieuws moeten vertellen, zodat hij niet verbaast is als ik een non-alcoholisch drankje neem.
Gelukkig heb ik een foto van de uitslag van de test gemaakt, een digitale zwangerschapstest bewaart het resultaat maar voor één uur wat zou betekenen dat ik geen bewijsmateriaal zou hebben.
Wanneer we bij een stoplicht aankomen pak ik mijn telefoon, zoek de foto met de uitslag er op en bedenk in rap tempo een toepasselijke manier om het te vertellen. Nog voordat ik met een briljant verhaal kan komen gaat het stoplicht op groen waardoor ik gas moet geven. De telefoon met daarop de foto van de test gooi ik bij manlief in zijn schoot zodat ik het stuur kan omgooien naar rechts. Hij kijkt enigszins verbaast naar mij, pakt dan mijn telefoon, kijkt er op en vraagt van die de test is die hij op mijn telefoon ziet. Quasi nonchalant en ondertussen op zoek naar een parkeerplek antwoord ik dat het van mij is, dat ik zwanger ben. De volgende minuten komt er niets uit de mond van manlief, kijkt ongekend verbaast naar mij en zegt dan 'kon je geen betere manier verzinnen om het te vertellen? Ook werkelijk waar weer precies iets voor jou om het zo te doen'.
Nadat ik de auto heb geparkeerd kijk ik manlief aan en we vallen elkaar in de armen. Het geluk en besef is bij ons beide binnen gekomen. In het restaurant proosten we met een bier en een Jasmijn thee.

Een grote glimlach neemt de rest van de avond zijn intrek op mijn gezicht. Vanaf nu zou alles gaan veranderen. Ik leg mijn hand op mijn buik en vertel hoe dankbaar ik ben.

Inmiddels is Donna vier maanden. De dag waarop alles begon, een mooie tijd om aan terug te denken.