Droomhuis gezocht! Op jacht met de kids

Na maanden van speuren op Funda en elkaar elke keer vertellen dat het verstandiger zou zijn ons appartement eerst te verkopen, konden we nu eindelijk op pad. De lijst met favorieten op Funda was ellenlang. De leukste woningen eruit gepikt en afspraken gemaakt voor bezichtigingen. Toen ontstond een dilemma. Hoe doe je dat, huizenjacht met twee kleintjes?! Neem je ze mee? Laat je ze bij een oppas? En welke oppas? Met de hoeveelheid huizen op onze lijst en de spreiding van de afspraken -de markt trekt weer aan zeggen ze, de makelaars zijn superdruk- werd het op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Opsleeptouw -het merendeel van de tijd- werd het dus. Een greep uit de favoriete momenten:

Binnenkomen met een peuter die gelijk aan de makelaar vraagt of ze mag plassen.

Een peuter die net iets te hard zegt dat het stinkt in het huis dat je bezoekt -en ja dat deed het ook, maar om dat nou in aanwezigheid van de makelaar te zeggen…-

Een dreumes die in de draagzak op de rug zit en dit duidelijk geen goed idee vindt. Haren trekken? Check! Knijpen? Check! Bijten? Check! Eruit proberen te klimmen? Check! We hebben ze allemaal geprobeerd. Vooral de ontworstelbeweging op de trap is noemenswaardig, dat werd ons beiden bijna fataal.

Een peuter die na bezoek aan een huis nog ‘even’ naar de wc moet. Daar sta je dan, met de voorgenoemde dreumes op je rug en een peuter die overduidelijk een grote boodschap af gaat leveren. Overduidelijk, als in luid en duidelijk, met geur, geluid en mondelinge toelichting in haar heldere bewoording.

Een peuter die ‘hier wel wil blijven wonen’. In de roze Hello Kitty kamer. Ze hoeft niet noodzakelijkerwijs mee naar huis. Ook niet als papa en mama gaan. Ok, toch wel, papa en mama gaan echt de trap af -en dat is niet gezellig-. Insert Peuterdrama

Een peuter die het huis in zo’n vaart doorrent dat papa, mama en de makelaar het niet bij kunnen houden. Gelukkig was het huis wel mooi volgens de jongedame. En heeft papa de makelaar vermaakt terwijl mama peutertjevangje speelde.

Een dreumes die -nog steeds op de rug- het op een gillen zet om duidelijk te maken dat hij niet langer in deze positie wenst te zitten. Wat de makelaar dacht was van het gezicht af te lezen, wat de buren denken, kan ik alleen maar naar gissen. Vast niet dat ze ons wel leuke potentiele buren zouden vinden. Laten we het daarop houden.

O en de leukste huizen? Die met de roze Hello Kitty kamer, die met de elektrische auto en die met de schommel. We hoeven alleen nog maar daaruit te kiezen, dan zijn we klaar.

I wish! Was het maar zo makkelijk. Konden we maar kiezen op grond van dat soort makkelijke details. Onze volwassen hoofden braken zich over slaapkamers, woonoppervlak, tuingrootte, kamerindeling en vooral of de keuken wel groot genoeg zou zijn. Want wat blijkt? We zijn verwend met de grootte van de keuken in ons appartement. Inmiddels is de knoop gelukkig doorgehakt. Door naar de volgende ronde.

Heb je ook wel eens een huis bezocht met je kinderen? En hoe beviel dat?