Deel 1: Emigreren met kinderen, de reis

Sommigen van jullie hebben misschien de vlog gezien op YouTube van onze reis richting ons nieuwe huis in Spanje, sommigen niet. Het maakt beide niet uit want 1 ding is zeer zeker.Wat er op de vlog te zien was, was maar een zandkorreltje van de hele woestijn.Ik ga niet constant met de camera zitten wetende dat ik en Jeroen een team zijn. Wij deze show samen gaan rocken, dus ik in de volle concentratie mag zijn bij DIT levensveranderende event.

We hadden onze aanhangwagen volgeladen. Wat een werk hadden we aan dat ding beleefd. Pfff, onze missie was to good for the cops, to bad for people who want to steel. Niet te opvallend aangezien je wel eens wat hoort over bendes die je banden lek steken etc.Nu was hij goed genoeg. Overtollige verf was eraf, het leek weer echt een aanhangwagen. Onze fijne mooie maar ook degelijke volvo droeg aan dit beeld bij.Met onze verhuisdozen hadden we een soort tetris gebouwd in de aanhangwagen. We dachten tactisch indelen, kan er meer mee.Wat niet in de aanhangwagen paste propten we in onze auto.Sommige dingen konden uiteindelijk toch niet mee. Jammer maar ach, het zijn spullen.Met de volgeladen auto reden we richting onze straat wat binnen nu en 1,5 uur niet meer onze oude vertrouwde straat zal zijn.Werd ik er verdrietig van?Nee niet echt, tijdens de verhuisdozen inladen had ik al redelijk wat loslaat traantjes gelaten. En toch had ik zin in ons avontuur in Spanje. Het was echt tijd dit platgereden pad te verlaten.De jongens waren ook niet meer verdrietig en jeroen ook niet.We hadden zin in de toekomst in de zon die voor nu nog totaal onbekend was. Zoo wat is dat super spannend!
Nog 1 laatste inspectie in ons oude vertrouwde optrekje waar we samen zo veel beleeft hadden.Een lach, een traan, boosheid maar vooral een boel liefde!!!De jongens zijn hier opgegroeid. We hebben diertjes hier moeten begraven maar ook weer het plezier van meenemen van nieuwe katjes en alle blijdschap en euforie die daarbij hoort.We zijn samen mega gegroeid hier als persoon.Onze comfortzone was zeker weten HIER.Maar die comfortzone was voor ons geen gezonde comfortzone meer.We krijgen een goedkeuring van hoe het huis erbij stond.En gelukkig maar want we hadden mega goed ons best gedaan om het zo netjes en comfortabel mogelijk achter te laten voor de nieuwe bewoners.We kunnen deze oude deuren gaan sluiten.Even wachten....En nieuwe deuren zullen de kans krijgen geopend te gaan worden.Nog 1 laatste blik achteruit."Dag huis, dag comfortzone.""Hallo "het onbekende, hallo toekomst."Ik heb een brok in mijn keel, maar geen traan.Geen verdrietige emotie, meer tja onheilspellend in de buik.Het is ECHT tijd.We voelen het aan alles.Hier leefden we al sinds eind maart naartoe.Het moment wat nooit leek te komen.We gaan rijden richting de notaris.De laatste handelingen, het definitieve tekenen en de sleuteloverdracht.Ik word zooooo ontzettend misselijk."Vooral blijven ademen Miranda, just breathe... You can do it!"
We gaan nu lopen richting de officiële ruimte.De ruimte waarin alles verder zal plaats vinden. Officieel gedoe... ach he. Het hoort erbij dan he.Eigenlijk ben ik niet heel netjes gekleed voor dit maar lekker boeiend. Een beetje comfort aan je lijf is wel fijn.We gaan zitten.De notaris legt dingen uit , en daar komen de papieren."Wat een saaie meuk dacht ik".Ik kijk Jeroen aan, die hing er al net zo bij als ik.Fuuuuucking zenuwachtig, plakkerig en very rollercoastery.Ik weet hoe dol Jeroen ook op dit is, gelukkig zaten we in hetzelfde schuitje en konden we elkaar ondersteunen. Ik leg mijn hand op zijn knie, hij zijn hand op de mijne. We kijken elkaar aan en weten het allebei. Nog heel even....En dan hebben we geen sleutel meer van ons eigen huis.Wat?? Mijn sleutelbos is nu enkel een sleutelhanger. Haha.De notaris neemt de papieren door.Ik besef me tijdens dit dat we straks enkel de volvo en aanhangwagen hebben.Geen huis.Ja op papier hebben we een huis in Spanje maar geen sleutel en dat voelt nog niet alsof je daadwerkelijk een huis hebt.Plus dat huis staat 2100 kilometer verderop. Niet echt binnen handbereik.Ik denk dat ik moet kotsen!!!Zo voelt het!!Zooo bleeeegghhh over de tafel heen!!!Och nee toch.. dat zou wat zijn. Dat vergeet niemand hier ooit meer.Ik herinner mezelf, ademen meid, vooral rustig door blijven ademen. Je weet de kracht van de ademhaling en hoe het werkt, gebruik die kennis.Het kotsgevoel trekt gelukkig weg, wel blijft het rommelen. 
We tekenen de doorgenomen contracten.We maken een grapje, en we overhandigen onze sleutels.Onze bekende sleutels.We geven de nieuwe bewoners een hand.Een zeer plakkerige aangezien ook zij het gebeuren mega spannend vonden.Dat was ergens wel fijn elkaars gevoel bij dit moment maar dan op andere manier te voelen, herkennen maar ook erkennen.Al onze levens gingen veranderen vanaf nu. We wensten elkaar een hele fijne gezonde liefdevolle toekomst toe, en zeiden elkaar vaarwel.De helft van de informatie was langs me heen gegaan maar toch wist ik dat het goed zat, en gelukkig krijg je gewoon alle papieren mee. Jeroen en ik lopen terug naar onze volgepropte auto.We gingen naar de jongens, de poezen en al onze spullen die in de aanhangwagen gestald stonden.Al ons hebben en houden.Ik voel me raar, beduusd, leeg maar toch wow wat vol. Een explosie van emoties.Verdriet en intense blijdschap tegelijk. Het denken gaat nu super moeilijk.Het enige wat Jeroen en ik zeiden was "We hebben gewoon ons huis verkocht. Wat een mafkezen zijn wij zeg. We hebben nu geen huis. Ow jawel 2100 kilometer verderop!!!! Shit, wat hebben we gedaan??!!".Daar zaten we dan. Met onze handen in onze haren. Even maar niets, even alles op een rij. WAT EEN INSTENSIEVE BIZARRE ROLLERCOASTER IS DIT!!We schreeuwen nog ff wat. Roooorrhh!!! Ff ontladen. Eigenlijk moeten we ff op de bokszak rammen. Ow nee, we hebben geen bokszak meer. 
De jongens zitten al kant en klaar in de auto.Hun prettas mee, dichtbij hen in handbereik.In de tas zat onder andere een autobingo, lego, een poppetje met vreemde geluiden.Hun kiddyzoom in hun handen helemaal laaiend enthousiast over dit moment.Ze riepen "Dit is het moment dat we gaan , papa en mama. Naar Spanje. Naar ons huis in de bergen!!". Dat was wel ff een intense boodschap en bloeddruk verhogend. Ik voelde m'n hart kloppen. De katjes die in de reismandjes geïnstalleerd waren, waren gelukkig rustig. We zetten de mandjes in de auto wetende dat dit een hele trip gaat worden.Jeroen koppeld de aanhangwagen aan onze volvo.Mijn gedachte speelt. Bakkie, please maak je naam waar.Al breng je ons alleen naar Spanje op plaats van bestemming en val je daar uit elkaar. Als we er maar komen.En die aanhangwagen.Ik weet, hij zag er eerst niet uit maar alles wat goed moet zijn is goed. Alleen de verf enzovoort is mwoa.. Ding... please.. knal er nog ff 2100 kilometer uit. Er zitten nieuwe banden op.Jeroen en ik werpen nog een blik over het land bij mijn schoonouders. Het vertrouwde Nederland. De groene grasvelden, het platte Nederland.We lopen terug naar de auto.Daar staat ie te glanzen in de zon. Nog net, het word al bewolkter.Z'n gouden gloed stelt gerust. We stappen in.We zitten en zeggen niets.We kijken elkaar aan.We vragen in koor "En nu? Wat doen we nu? Gaan? Waarheen? Ons oude huis kan niet meer. Haha. Daar zijn de nieuwe bewoners. Hier blijven? Ja? En dan? Niet slapen omdat zo vol adrenaline zitten. Zo gaat het toch als we uitstellen naar morgen en hier bij de prachtige B&B blijven. Ons hoofd zit al een tijdje in Spanje. Net zoals bij de jongens".We vroegen Jax en Jay jay. "Wat vinden jullie? Nu gaan... of nog een nachtje blijven?".GAAN!!! Riepen ze in koor.Jeroen en ik keken elkaar aan.Hij zegt "zullen we maar gaan dan schat?".Ik zeg "euh ja. Laten we dat doen. Als we hier nu blijven worden we alleen maar gaar. We zitten vol verlangen bij ons nieuwe optrekje. Dan is zo snel mogelijk het meest dichtbij komen voor ons wel zo prettig".
Ik toets op maps ons nieuwe adres in.My God... 2100 kilometer... Aaaarrrgghh!!! WAAR ZIJN WE AAN BEGONNEN??Ik zei tegen Jeroen "Zijn wij gek ofzo?".Wie doet dit nou?Ja sommige.Waar willen wij bijhoren.De mensen die het ook echt deden.Of bij de mensen die er altijd over spreken maar het nooit deden?Ach. Wat een gedachte.Er gaat op zo'n moment heel wat door je heen.Twijfel.Het feit is. We hebben geen eigen huis. We hebben op papier een huis, maar geen sleutel.De sleutel en het huis zijn 2100 kilometer verderop.We gaan.We riepen allemaal tegelijk "We gaan gewoon!! We gaan naar Spanje!! Naar ons nieuwe huis!".
En we gingen.Nog steeds niet huilen of verdriet. Het begint te regenen. Precies zoals ik voorspelt had.Wanneer we Nederland verlaten, verlaten wij het met regen. En gaan de zon tegemoet.Ik zag de kilometers heel langzaam aftellen.Ik keek ernaar maar probeerde het exacte aantal niet te laten doordringen.We dacht ik aan hoe fijn het zou zijn om op een gegeven moment de 1000 kilometer te zien... de 900.. de 500.. de 100 de plaats van bestemming.Nu eerst dit!! Eerst onder die 2000 te zien komen. Dat is wel een snackie waard om te vieren.Binnen 100 kilometer kwamen we erachter dat de jongens zich niet aan het afgesproken aantal snoepjes hadden gehouden zoals afgesproken. Hmmm. Kak.. haha ik begrijp ze ergens wel. Als je het in handen hebt.. naja. Maar het was niet de afspraak. Kots gedoe zouden we niet echt bij deze trip kunnen gebruiken. En al helemaal niet door teveel snoep eten. Het was al tijd om de snacks binnen mijn handbereik te houden. En we zaten nog maar op 100 kilometer. Nog 2000 te gaan.Poeh, wat een boel. Naja maar gewoon gaan. We hadden de route berekend ook het aantal tankstops. Zodat we sommige tankstations konden vermijden die minder veilig waren. Geen geouwehoer op onze trip graag. Ik wil ons nieuwe huis heel graag zien. En dat wil mijn hele gezin.
Daar was het moment dat we Nederland uit reden.Het was een gek moment. Beseffende dat we dit landschap voorlopig niet meer gaan zien zo.We reden België binnen en zeiden Nederland vaarwel.Het ging wel lekker.De jongens waren chill.De katten relaxed.De files vielen mee.Jeroen voelde zich zo van Kom maar op toekomst en zonneschijn.Was het te goed om waar te zijn?Er begon een lampje te branden van de auto.Oeps. Dat moet niet!We kenden dit lampje nog niet.Deze had nog nooit gebrand bij ons.Wat is dit voor lampje?Nou Google er maar bij...En inmiddels reden we in de middle of nowhere van België. Dat is ruk.Geen winkels open, geen pomp.Shit.Het lampje betekende oliepeil bijwerken.Okay dan, we hadden deze auto nog niet zo lang.Nou we wisten het probleem dus waren we toch die benzinepomp nodig.Ik zoeken.Internet doet het niet.Neee!! Dit moet niet!!En nu dan?We besloten dat er een engel ergens was die er hopelijk op tijd voor kon zorgen dat er ergens olie te scoren was.5 kilometer verder reden we. Geen pomp.10... geen pomp. 15... een dichte. We kregen het Spaans benauwd.Straks stranden we hier. Wat een gedoe. 20 kilometer. Inmiddels werd het ook al donker. Dat is een slechte mix!Er was volop feest in dat dorp. Dat gaf hoop. Dan is er misschien iets open. En daar stond ie te shinen!Onze redder in nood! De benzinepomp met winkel, die ook nog eens open is!!!Whoeeehoe! Wat een verademing.  Jeroen kon na het afkoelen bijvullen.

En we konden weer verder met onze trip naar ons nieuwe thuis in Spanje.Inmiddels was het ook donker geworden.We reden België uit en kwamen Luxemburg binnen.We hadden voor ons doen al een flink stuk gereden, maar hadden er nog veel meer te gaan. De jongens begonnen moe te worden maar ze konden ook niet slapen.De poezen begonnen te zeuren.Ze hadden hun slaap een beetje uit en wilden hun vrijheid terug die ze gewend waren.Ik hoopte snel het bordje Frankrijk te kunnen zien.Dat hoopten we allemaal.Mijn hoop was eindelijk in zicht. Frankrijk! We reden Frankrijk binnen.Nog steeds hadden we een groot stuk te gaan. Groter dan we gehad hadden. Maar toch leek het al zoveel beter dan die hoge 2100 kilometer.Hoe voelden we ons?Vol adrenaline nog steeds.We stonden op scherp.We hebben er zin in!Maar intussen begonnen de poezen steeds harder te zeuren.Ze beginnen tegen de deurtjes van de mandjes aan te beuken.We gingen maar weer een poging tot uitlaten doen.De keren ervoor wilden ze niet.Nu wilden ze wel.Het liefst van de auto vandaan!! Beide poezen hadden de deurtjes gesloopt van de reismandjes!! En ze wilden eruit!! Ze hadden wel een tuigje om uit voorzorg. Dan konden we die zo bevestigen aan de lijn indien nodig. Dat was NU heel hard nodig.Bikkel was al uit de reismand!! En hij stond op stand rennen!!! Hier!! Op de vrachtwagen parkeerplaats die vol stond met grote vrachtwagens. En waar ook nog eens grote vrachtwagens reden!! Nee! Jeroen kon hem nog net pakken.De Jongens waren zo blij dat papa bikkie gered had van de grote parkeerplaats. "Papa is een held!" Riepen ze.En dat is hij ook. Ik was ook zo blij dat Jeroen zo'n snel reactie vermogen heeft.We kwamen ff bij.Nadat we weer wat geruster waren gingen we weer verder met onze trip.

Frankrijk is echt een lang stuk. Dat wist ik. We wisten het allemaal. Ik weet nog hoe de jongens schrokken toen we gingen vergelijken hoeveel verder het was dan iets wat ze al kenden.Er leek geen einde aan te komen.Gelukkig was het nog geen hoogseizoen dus daardoor ook niet druk op de weg. Dat was fijn. In deze tijd konden we kilometers maken.Dat mega grote, maar ook mooie Frankrijk door.De jongens sliepen.De poezen zaten veilig aangesnoerd met hun lijntje aan de reismandjes. Je moet toch wat bedenken zodat je ze niet door de auto hebt springen.Intussen waren ook zij weer aan het slapen.We waren lichamelijk moe maar stonden geestelijk op scherp.Heel veel van de route zat al in ons hoofd zodat we precies wisten waar we op de kaart zaten.Daar stond Montpelier op de borden!!! We wisten dat we dan in de buurt van de Spaanse grens zouden komen.

Ooooh... het lijkt wel een droom.Wat vreselijk bizar is dit.Is dit echt?Droom ik?Knijp me!!Ow ik voel m'n draaierige buik en besef dat het echt is.De jongens doen het tot nu toe super goed dit lange eind.We geven ze daar complimenten over! We tuffen nog ff door....En dooor...En nog eens door.Er lijkt geen einde aan te komen.Wanneer we stilstaan lijkt het alsof we nog steeds rijden.Bah... ik ben er eigenlijk wel klaar mee.Ik kijk naar de kilometers die we nog moeten op de routeplanner. Nee Mier, focus bij de reis. Geniet van het moois dat je ziet. Geniet van dat je dit kan doen met je gezin. Blijf bij de positieve gedachte bij en met deze hele reis. Balen mag natuurlijk ff. Maar het is ook makkelijk daarin te blijven hangen. Daar word zo'n trip niet fijner van. Keep vibing high.De omgeving begon al op Spanje te lijken.Het voelde al vertrouwder.Daar stond de Spaanse grens al op de borden!!! Ik kon het voelen aan de lucht.Langzaam per aantal kilometers voelde de temperatuur warmer en droger... oooh wat een fijn gevoel.Ook de zon liet zich al een tijdje zien.Wat zijn wij dol op de zon.De warme stralen voelen zo intens fijn.Ons nieuwe woonland is ook gewoon in zicht. Nog 20 kilometer en dan zijn we bij de Spaanse grens!!!De Jongens worden dol enthousiast maar zijn ook moe vanwege deze hele situatie.Slecht slapen.Geen eigen bed.

5 kilometer voor de Spaanse grens vallen ze in slaap.Aaaah... mannetjes toch.Ze hadden ons al gevraagd, mocht dit dus gebeuren, hen wakker te maken.Dat lukt niet. Een diepe slaap. Haha. Ach..Het geeft ook niet.Ze zitten zo lekker te slapen.En daar is het moment.We rijden het land binnen waarin ons nieuwe huis en thuis staat.Wat een bizar magisch moment is dit.Home!! Here we come! 

De volgende keer het vervolg van onze reis naar ons nieuwe leven in Spanje.

We hebben vanaf hier nog steeds wat uitdagingen en kilometers te gaan.

Liefs Miranda