De wereld stond voor eventjes stil

Het is eventjes stil geweest. En dat was nodig, even pauze en ademen, want ik heb de afgelopen weken behoorlijk op en neer moeten klimmen tussen onze roze wolk en de bittere realiteit. Ben door elke denkbare emotie gegaan, van puur en intens geluk tot het punt van opgeven en terug vallen in oud cooping gedrag. Maar laten we even terug gaan naar 5 juni, onze huwelijksdag. Want toen stond de tijd voor eventjes stil. De aanloop er naar toe was hectisch, vooral in mijn hoofd was ik een innerlijke oorlog aan het voeren. De kids zouden er niet bij zijn, dat wist ik al. Ik ben een over denker, en heb dat ook flink gedaan in de aanloop naar onze dag. Is dit echt wel wat ik wil? Doe ik er wel goed aan mijn hart te volgen? De buitenwereld ziet het als dat ik mijn partner boven mijn kinderen verkies, maar is het wel zo zwart wit? Echt alles kwam voorbij. Op dinsdag mijn wenkbrauwen en nagels laten doen, want voor mensen die het klein wilde houden hebben we toch nog best veel moeten doen. 

Woensdag ochtend stond de wekker al vroeg, om 11 uur trouwen, van te voren nog foto’s maken en ook nog naar de kapper. En ik moest ook nog extra voorzichtig doen met mijn kunstnagels, echt ondingen als je die niet gewend bent. Mijn jurk aandoen was een eitje, maar sluitingen dicht doen een hel. Gelukkig kon de fotograaf helpen, zat alles mee en waren we zo waar op tijd voor het maken van de foto’s. Normaal gesproken kom ik echt overal te laat met die vent, maar vandaag was hij keurig op tijd. In onze tot Mini Cooper cabrio omgebouwd tot trouw auto moeten we welgeteld 200 meter rijden naar de foto locatie. Die locatie was in de dagen er naar toe ook drie keer veranderd, maar ook dat is allemaal goed gekomen. De fotograaf was zo makkelijk, dat we echt alles na wens konden doen. Zo fijn, we hadden het echt getroffen met haar! Alles verliep gesmeerd en tot mijn grote verbazing ook nog op tijd op het gemeentehuis. Waar we met 8 dierbare mensen  een kleine en intieme ceremonie hadden. De babs was echt helemaal top en heeft naar aanleiding van slechts 1 telefoongesprek echt iets moois weg gezet. Diederick was al snel tot tranen geroerd. Mij had ze op het eind te pakken, toen de een rode enveloppe ter voorschijn haalde. Op de rode enveloppe met daarop de datum 05-06-2049, de dag dat we 25 jaar getrouwd zijn. In de enveloppe onze trouwgelofte, die we open mogen maken als we het even niet meer weten, zien zitten of onszelf afvragen wat we met elkaar aan moeten. Maar het liefst pas open maken op de aangegeven datum. Ik vond dat zo mooi, dat ontroerde mij echt. 

De rest van onze mooie dag hebben we thuis verder gevierd, in de tuin. Met taart, een hapje en een drankje. Met oude en nieuwe mensen. Met een lach, maar diep van binnen ook een traan. Ik had graag gewild dat de kids er waren. Nu terug kijkend op die dag kan ik zeggen dat het goed was, goed zoals het was. Met oprecht en intens geluk. Geluk dat we voor elkaar hebben gekozen, geluk met dit dierbare kringetje om ons heen. De fijne, ontroerende, diepgaande gesprekken die ik heb kunnen voeren met onder andere de zus van Diederick, maar ook het gewoon even kunnen lachen met elkaar was fijn. De dag hebben we heerlijk samen afgesloten met een heerlijk diner buiten de deur. En die avond ben ik met een gelukkig gevoel in slaap gevallen, om een dag later nog even een cursus af te ronden. 

Op vrijdag zijn we in alle vroegte naar het vliegveld vertrokken en hebben we een weekend heerlijk genoten in Rome. Verbrand, oververhit en als een echte toerist heel de stad door geweest. Alles gezien waar ik als kind van heb gedroomd, ook dit was fijn en echt genieten. En ook hier waren we keurig op tijd, hij gaat het nog leren die man van mij. Na drie volle dagen ook weer keurig op tijd op het vliegveld om naar huis te vliegen, met dikke vertraging…… we zouden om 21:00 uur vliegen en om 23:30 stonden we pas in de rij om op te stijgen. Waren we om half 4 pas thuis en ging om half 6 de wekker weer, want ja, maandag en Diederick moest ook gewoon weer werken. De tijd had voor ons echt even stil gestaan, waar ik dankbaar op terug kijk. Maar aan al het moois komt ook een eind, voor mij ging het leven maandag ook weer gewoon verder. Ik had de kinderen al een paar weken niet gezien, strubbelingen en een hoop gedoe omtrent de bezoekregeling zou ik de kids vandaag eindelijk weer zien. Tenminste, dat dacht ik.  De oudste wilde niet. Ergens had ik dat aan zien komen, maar het moment dat je het te horen krijgt voelt het toch kut. De een op een tijd met mijn dochter was wel even fijn, maar had mijn knul ook graag gezien. Zo zit je op een wolk van geluk, zo klim je er vanaf en voel je gemis en verdriet om vervolgens weer dankbaar terug te klimmen op die roze wolk. Want ondanks dat ik mijn kinderen echt wel begrijp doet het me verdriet en heeft het me de afgelopen weken ook behoorlijk veel aan het wankelen gebracht. Heb ik op een moment echt op willen geven en heb ik de neiging om mezelf weer te snijden echt met heel veel moeite moeten tegen houden. Heb ik heel veel moeten regelen voor stage, wat gelukkig nu allemaal geregeld is. En heb ik het moeilijkste in mijn leven moeten doen, maar daarover schrijf ik snel meer. Want dat is zo intens en lastig dat dat een eigen blog nodig heeft. Maar daarover snel meer! 

Tot de volgende ♥️