De terugkerende depressie

Depressies, ik heb er al zoveel gehad. De een duurt langer dan de ander, ze komen en gaan. Ik sta er eigenlijk niet meer van te kijken. Al een tijdje voelde ik dat het slechter ging. Net begonnen aan de opleiding, die ik eerlijk gezegd een klein beetje onderschat had. Een heel nieuw leven vol studeren van (taaie) stof, stage (waar ik met heel veel plezier naar toe ga elke dag!), maar ook een heel nieuw ritme. Toen ik 25 was werd ik gediagnostiseerd met recidiverende depressie. Dat wil zeggen dat je verschillende depressieve periodes doormaakt en de depressiestoornis steeds terug keert. Bepaalde omstandigheden of gebeurtenissen die triggerend werken kunnen een aanleiding zijn. In dit geval denk ik dat het komt omdat er op school veel aangeraakt word over mijn eigen stuk en wat ik heb doorlopen in mijn leven. Het uitwerken van de verschillende thematieken heeft er behoorlijk in gehakt. Gelukkig weet ik wat ik moet doen, wat ik van mezelf kan en mag verwachten als ik zo'n periode heb. Het is herfstvakantie nu, dus gister (maandag) heb ik even helemaal niets gedaan. En toch denk ik dat de opleiding, of de dingen die daar aangeraakt worden de enige aanleiding is. Op het moment dat ik aan de opleiding begon was er weinig tot geen ruis op de lijn, er was wel een Raadsonderzoek bezig, en de uitkomt wisten we al; een gedwongen uithuisplaatsing en een ondertoezichtstelling (OTS). In het begin stond ik daar echt wel achter, nu is er geen regievoeder die zegt hoe dingen zouden moeten verlopen. Als de kinderen niet op bezoek kunnen zie ik ze gewoon niet, het CJG heeft geen regie en niemand deelt orders uit om het zo maar even te zeggen. Een gezinsvoogd, die uiteindelijk toegewezen zal worden, heeft dat wel. Hierdoor zal de bezoekregeling beter gehandhaafd gaan worden. Dat is op zich wel positief. Mij is verteld dat een OTS in de meeste gevallen uitgesproken zal worden als de ouder niet mee wil werken. Dat is in mijn geval niet het geval, dit gaat puur om de niet bestaande samenwerking met het pleeggezin. Maar goed, daar ga ik niet op in. Een aantal weken nadat ik de opleiding begon, begon het weer erg te rommelen. Via een pleegzorgmedewerker, die voor de kinderen van mijn man bij ons kwam heb ik geleerd wat mijn rechten zijn en hoe de pleegzorg medewerker hier mee om zou moeten gaan. Helaas gebeurde dat bij mij niet, alles ging onder het kader van vrijwilligheid en moeder zou het toch wel goed vinden. Nou vind ik vrij veel dingen goed, maar ga niet tegen mijn rechten en behoefte in, want dan komt er een ander ik naar boven. Het vervelende is alleen dat de hulpverleners werken van 9 tot 5 en er na die tijd gewoon niemand meer bereikbaar is. Dus als ik een mailtje krijg op school, of stage voel ik de behoefte om altijd gelijk te regeren, na 5 uur is er gewoon niemand meer. En dat werkt me soms nog wel eens tegen, weet ik dat ik dat eigenlijk niet moet doen, omdat het van invloed is op mij als persoon. Hierdoor kan ik me niet meer focussen op waar ik me eigenlijk op moet focussen; een les psychologie of agogiek i.p.v op een pleegzorgmedewerker die totaal niet onpartijdig werkt!

 

Ik weet echt wel dat ik mijn mailbox mag negeren als ik op school of op mijn werk ben, maar tegelijkertijd gaat het ook wel over mijn kinderen, en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar goed, even terug naar de depressie, ik voelde hem dus aankomen en toch kan ik het niet voorkomen. Het is een mengeling van school, mijn eigen bagage en het feit dat ik aankomende donderdag naar de rechtbank mag, voor een gedwongen uithuisplaatsing. Het is allemaal anders gelopen dan dat me in eerste instantie verteld is. Dit is terug te lezen in een van de andere blogs op mijn pagina ;). Hoe dichterbij de donderdag komt, hoe groter de knoop in mijn maag wordt. Ik weet dat het aan de ene kant heel goed is, er komt eindelijk regie. Maar langs de andere kant zie ik er enorm tegen op, omdat er een voogd aangesteld zal worden vanuit Jeugd Bescherming Brabant (JBB). En hoewel ik de voogd die aangesteld gaat worden zelf nog niet heb gesproken, vermoed de advocaat dat die er donderdag al we is. Door alle negatieve persoonlijke ervaringen met de instelling JBB, staat elke medewerker al met 6-0 achter. Ik besef mij heel goed dat dat niet helemaal eerlijk is, niet iedere jeugdzorg medewerker is slecht, niet iedereen werkt het zelfde en er zitten echt wel goede tussen (ben ik van overtuigd), toch kan ik mijn gevoel niet uitschakelen. De rapportages vol leugens, die niet werden aangepast, de loze beloften en het niet nakomen van afspraken heeft er behoorlijk ingehakt. Tel daar ook nog bij op dat ik momenteel veel lotgenoten contact heb, dit om mijn collectieve ervaringskennis aan te vullen, waarin ook heel veel nare ervaringen zitten met JBB, maakt mij wel huiverig. De goedbedoelde adviezen als "laat het los, het komt wel goed" of "probeer hier zo open mogelijk in te gaan" zijn daarin niet helpend. Voor een buitenstaander is het makkelijk de oor- en veroordelen, maar er is tegen mij iets te vaak gezegd dat dingen goed zouden komen, het is alleen te weinig bewezen! Als je niet mijn schoenen hebt gelopen, kun je ook niet voelen wat ik voel, meegemaakt hebben wat ik heb meegemaakt en nog mee maak. 

Gelukkig word ik ondersteund, door mijn man, lieve vriendinnen, de collega's op het werk en door een advocaat die weet waar ze over praat. We hebben doorgenomen wat ik aanstaande donderdag tegen de rechter ga zeggen; ik sta achter het advies van de Raad van Kinderbescherming, in het belang van de kinderen. Maar ik ga wel mijn ongenoegen uiten; bezoekregelingen die elke keer opnieuw worden onderbroken omdat afspraken niet na worden gekomen, de communicatie die niet loopt zoals het hoort te lopen en de gezagsondermijning die plaats vindt. Morgen mag ik een dagje studeren, de lessen al deels voorbereiden voor aanstaande maandag, stof leren voor de toetsen van 11 november en weer even naar mezelf kijken, beseffende dat ik in deze periode van depressie ook even extra goed voor mezelf mag zorgen. Hopelijk sta ik aanstaande donderdag mijn mannetje, maar spannend is het wel.  De zin "het gaat wel goed komen" kan ik alleen niet meer aan horen. Positief blijven wordt een uitdaging, maar ik ga geen uitdaging uit de weg! 

Liefs en tot snel, 

Sanne