De strijd tegen zwangerschap

Veel mensen schrijven over hoe moeilijk het is om zwanger te worden. Zij doorlopen hele trajecten aan IVF en andere medische termen, om maar een kindje te kunnen krijgen. En we zijn allemaal zielig. Allemaal. Want tuurlijk is niet leuk als je geen kindje kan krijgen, maar het tegenovergestelde is ook geen pleziertje. In deze blog wil ik even stilstaan bij het feit dat er ook vrouwen zijn die alles uit de kast moeten halen om maar NIET zwanger te raken. Ik spreek inmiddels namens mezelf, maar ook namens een grote groep vrouwen in het land van mijn man.

Ik ben begonnen met ‘’de pil’’ toen ik 17 was. Veel meiden om me heen namen op die leeftijd voor het eerst de pil en het bleek het ideale middel tegen de vervelende en vermoeiende menstruatie op momenten dat het jou even niet uit komt. In totaal heb ik onderhand 6 verschillende soorten anticonceptiepillen geslikt. Van de een kreeg ik migraine, de ander bleek te licht en daar bloedde ik doorheen.. En dan waren er nog pillen die wel gewoon werkten. Fijn dat zoiets voor mijn lichaam ook bestaat. Heerlijk, als dingen gewoon werken. *Grijns*

Maar dan.. de anticonceptiepil is niet betrouwbaar bij gebruik van antibiotica. Nu kan ik je vertellen dat ik daar niet echt bij stil sta als ik nog weer eens (om de 2 weken inmiddels) gebruik maak van een antibioticakuurtje. BAM!.. Daar had ik ongepland zwanger kunnen zijn! Had..

…Want er zijn altijd nog condooms! Nietwaar? Die dus NIET in ieder land op maat te verkrijgen zijn. Soms passen de standaard condooms gewoon niet. En dan is dat onbetrouwbaar. Niet te spreken over condooms in het algemeen die zijn blootgesteld aan een ‘’doodnormale’’ omgevingstemperatuur van 40+ graden. Dat vinden wij mensen al niet zo lekker, maar een condoom vindt het ook niet zo leuk.. BAM!... Daar had ik dus weer ongepland zwanger kunnen zijn! ..

Niet alleen ik. Ook anderen vrouwen in vergelijkbare omstandigheden.

Want ja, wij zijn zo’n stel dat al na de allereerste wip zonder anticonceptie direct 2 dikke strepen op de zwangerschapstest mocht bewonderen. Het kan. Het kan allemaal. Het kan je zo wéér overkomen. Ook als dat ongepland en toch maar wel of evengoed niet gewenst is.

Even over in Nederland.. Gister heb ik na lang aanmodderen een hormoonstaafje uit mijn arm laten verwijderen. Een half jaar heeft hij daar gezeten. Een half jaar ellende. Je raakt dan wel niet zwanger, des te meer deed het mijn lichaam niet veel goeds. Ik denk dat ik van de 6 maanden wel 5 maanden heftig heb gebloed. Ik moest ‘’de pil’’ er maar naast slikken zei de huisarts, dat zou het bloeden tegen gaan. Dat deed het ook.

Maar.. dat superleuke pilletje deed ineens zijn supertoffe werk niet meer bij temperaturen boven de 40 graden celcius… Voilà, terug bij af.. Al zinloos pillenslikkend en bloedend als een rund in de tropen. I LOVE MY FERTELITIY… kuch kuch..

Ja dokter .. zei ik gister, met een grijns, wat zal ik nu weer eens proberen? Ja.. zei die dokter.. met een ietwat moeilijk gezicht.. Ik weet het ook niet meer. Pleisters en ringen gaan niet werken daar ivm de grote onhygiënische omstandigheden. Dan heb je nog de prikpil.. Maar als je daar bijwerkingen van krijgt, kun je het spul niet even zomaar uit je lichaam verwijderen, want dan zit je er voor 3 maanden mee.

NO THANKS. Ik wil nog een leven.. zeg maar. Ik moet nog werken, ik heb nog een kindje om vrolijk voor te zorgen. Vrolijk. Niet als een hyperchagrijnige draak. NO THANKS.

En daar zit ik dan. Terug bij af. Geen enkele vorm van anticonceptie meer aan of in mijn lijf. Voor nu niet zo’n ramp. Mijn man is nog daar en ik ben weer hier met onze dochter. Hopelijk kunnen wij spoedig als gezin in Nederland settelen, dat is weer een ander verhaal.

Maar tot die tijd is daar Pakistan.. Als ik daar ben, kan ik dus enkel nog afhankelijk zijn van condooms die ik om kwaliteitsredenen vanuit Nederland mee zal moeten nemen. Condooms die, zoals ik eerder zei, in hele hete temperaturen ook niet meer superbetrouwbaar overkomen..! Waar ligt nou de oplossing?!

En nu… Nu denk ik aan al die getrouwde vrouwen daar. Waaronder veel kennissen en familieleden van mijn man. Die hebben haast elk jaar een baby. Eerst is dat leuk daar. Een statussymbool. Heb jij er maar 2? Ik heb er wel 5!..Etc. Maar achter die status gaat een groot verdriet schuil. Ik spreek de landstaal genoeg om een intiem gesprek onder vrouwen te kunnen hebben. Het is allemaal geen happy family. Het is pure armoe. En door de onhygiëne is het leven een hel. Elke maand zitten ze wel een week of twee in het ziekenhuis met één van hun kinderen.. WHAT AN AMAZING LIFE PEOPLE. Wil je er nog 5?! Please.. Niet op deze manier..

Na wat doorpraten bij een lieve schoonzus kom ik erachter dat ze TOTAAL NIET ZIT TE WACHTEN op het zevende kind dat zij in december zal baren. Het was het zoveelste ongelukje. Financiëel kunnen zij en haar man het echt niet aan. Ze hadden er eigenlijk momenteel dus zes moeten hebben, maar in real hebben zij er vijf. Ze hebben er eentje verloren. Aan puur onhygiënische omstandigheden en alle gevolgen van dien. Het verdriet is niet te omschrijven. Maar de zorgen voor haar huidige kids en het ongeboren kind zijn vele malen groter.

Ze vertelde mij dat ze een ‘’operatie’’ had ondergaan. Ik kon me indenken dat het ging om een sterrilisatie. Na een maand met veel na-klachten, is het ongedaan gemaakt. Ze bleef maar bloeden.. maar ja zei ik.. Nu ben je WEER zwanger. Is dat het dan?.. Ze keek me aan met tranen in haar ogen.. ‘’Ik weet het ook niet meer. Ik heb dit ook niet gewild. En ik wil dit ook niet meer’’.

De enige oplossing die ik nog zo kon bedenken in haar situatie, was dat haar man maar eens ‘’een sneetje’’ zou moeten gaan halen. Sterrilisatie bij de man dus. NOU… DAAR KON ECHT NIET OVER GESPROKEN WORDEN.. met de mannen daar, wel te verstaan. Watjes.

Overigens heb ik daar ook zo’n man van. Het is een principekwestie. En ik denk ook combinatie van cultuur en trots.

Afijn.

Terug naar een ander voorbeeld. Zo heb ik nog een lieve schoonzus met een verhaal. Zij heeft vier kinderen. Maar eigenlijk heeft ze er vijf. Ze heeft de een na laatste maar even ‘’weggegeven’’ aan de buurvrouw, want die kon geen kinderen krijgen. Lief gebaar, maar ‘’even weggeven’’?.. Na wat doorvragen kom ik erachter dat ze het financiëel ook niet kon redden. Het deed en doet haar nog altijd heel veel verdriet. Kort na het ‘’weggeef’’ incident, raakte ze dus zwanger van haar 5de kind. Een zorgenkindje. Een kindje dat in Nederland al een paar keer geopereerd zou zijn geweest. Ze heeft slecht functionerende nieren. En heel veel pijn. Het kindje heeft in haar leven nog geen dag zonder pijn geleefd. Heel zielig om te zien. Medische zorg is in Pakistan vaak niet te betalen voor de armen. En gratis zorg in overheidsziekenhuizen laat soms te lang op zich wachten…

Wat ze nu doet aan anticonceptie, weet ik niet. Wilde ze ook niet echt duidelijk maken. Het zal een combinatie van voor het zingen de kerk uit en af en toe een Low standard condoom zijn. Benieuwd hoe lang het duurt voor ze weer in ‘’blijde’’ verwachting is…

En dat gaat maar door. Die zussen maar ook andere vrouwen die om de haverklap in ‘’blijde’’ of minder ‘’blijde’’ verwachting zijn. Allemaal met hun eigen verhaal, maar ook met een gemeenschappelijk probleem: HOE RAKEN WIJ AUB (BIJ GODS GRATIE OF INSHA ‘ALLAH) NIET ZWANGER?! Het is niet in elk land even gemakkelijk als in het westen.

Terug naar mezelf. Begrijp me niet verkeerd, wij willen in de toekomst echt heel graag een broertje of zusje voor onze dochter, maar in de tussentijd is het vechten ertegen een BIJNA onmogelijke opgave geworden. Het klimaat en de leefstandaard werkt daar gewoon NIET mee >.<

Hmm.. Toen kwam de gouden tip van een vriendin: Je kunt natuurlijk altijd nog seksloos leven. Alhoewel.. ? En daar barstte het gegiechel los…