De rechtszaak, de uitspraak en het zwart wit denken

Afgelopen donderdag was het dan zo ver, de zitting over het advies van de Raad van de Kinderbescherming. Gelukkig waren alle betrokken partijen goed voorbereid, verrassend eigenlijk wel, want in andere rechtszaken (niet over mijn kinderen) heb ik heel wat circus acts opgevoerd zien worden. Het kan dus wel anders. Ik werd ondersteund door een advocaat, waar ik heel dankbaar voor ben, ik had de dingen nooit zo over kunnen brengen als zij gedaan heeft. Voor de zitting hebben we alles nog eens goed doorgenomen en heeft ze een aantal adviezen gegeven. Hierdoor had ik wel het gevoel dat ik elk woord op een weegschaal moest leggen, want hoe wordt het opgepakt? Hoe kom ik over en wat voor gevolgen zou dat hebben voor de kinderen? Ik kan je vertellen dat het echt moeizaam gaat als je over elk woord na moet denken, omdat het anders gewoon heel hard tegen je gebruikt kan worden. Ik ben het eens met het advies van de Raad, maar ik ben het niet eens over de gang van zaken. Instanties hebben een bepaalde macht die ze tegen je gebruiken, waardoor je een hoek in wordt gedreven, en als ik in de rechtszaak echt alles uit zou spreken zou dat wel eens hele grote gevolgen kunnen hebben. Ik heb dus een klein deel van mijn ongenoegen uit gesproken en de rest van mijn zegje in moeten slikken. Dit is naar mijn mening niet helemaal hoe het hoort, maar goed het feit dat ik het nu niet uit kon spreken wil niet zeggen dat ik dat helemaal vergeet en in de toekomst zeker nog wel uit ga spreken. Het gaat er nu vooral om dat er zo snel mogelijk iets gedaan gaat worden aan de regie, zodat bezoekregelingen en dergelijke wel gewoon gaan lopen, dat er geluisterd gaat worden en bovenal: dat mijn gezag gerespecteerd gaat worden en ik betrokken word bij de levens van mijn kinderen. De rechter heeft gelijk een uitspraak gedaan: een gedwongen uithuisplaatsing, met een onder toezichtstelling (OTS) voor een jaar. Jeugd Bescherming Brabant gaat uiteindelijk de taak op zich nemen, in mijn vorige post kun je lezen dat ik dit echt heel lastig vind. Tijdens de zitting waren er twee dames van de organisatie van de partij. Er heerst een groot personeelstekort, hierdoor gaan we nu eerst overgedragen worden bij het provinciaal instroom tem voordat er een voogd vanuit JBB gaat komen. Hoe lang het allemaal gaat duren weet niemand. Het is nu dus weer afwachten. Het kan volgende week zijn, maar ook pas volgende maand. Frustrerend en zorgwekkend eigenlijk wel, want de uitspraak staat en het CJG kan nu ook niets meer doen. 

Nadat de rechter de zaak sloot, de uitspraak had gedaan en de griffier haar werk neer legde vond de rechter het noodzakelijk haar persoonlijke mening nog even mee te geven. Ongepast, ongebruikelijk en voelde echt als de zoveelste veroordeling. Mensen denken heel zwart wit, en als ik me in deze mensen verplaats snap ik het ergens ook wel. Maar het zwart wit denken van mensen raak ik ook een beetje beu. Al meer dan een jaar ben ik dagelijks aan het vechten tegen vooroordelen, stigmatisering en het zwart wit denken van mensen. Maar er zit zoveel meer tussen dat zwart en wit. Er zit zoveel meer achter de keuzes die ik maak, maar ik hoef me daar niet constant over te verantwoorden. Hoe moeilijk dat het soms ook is, ik leer er ook heel veel van, wat ik weer mee kan nemen in mijn ervaringskennis en collectieve ervaringskennis die ik dan weer in kan zetten in de opleiding waar ik nu mee bezig ben. Maar het mag ook wel eens een keer klaar zijn, mensen mogen ze ook wel eens een keer in mijn schoenen verplaatsen. Ik weet ook echt niet wat ik met haar uitspraak aan moet. Ik voel me in het nauw gedreven, gedwongen om toch een keuze te maken, omdat het onbegrip van de buitenwereld zo groot is dat ik er dan toch maar in mee moet. Zo voelt het echt, alsof mijn schuldgevoel nog niet groot genoeg was. Er is weer een innerlijke oorlog aangewakkerd die eindelijk een beetje was gaan liggen. Waar doe ik nu nog goed aan. Het een lost het ander niet op. Mijn hoofd maakt sinds donderdag echt weer over uren, de zin in het leven neemt me de dag af. Maar ik moet door, toegeven aan dit gevoel is geen optie. Gelukkig haal ik heel veel positieve energie uit mijn stage, maar op school focussen gaat lastig. Wat toch echt wel moet, over ander halve week staan de toetsen voor de deur. Er echt over praten durf ik in ieder geval niet meer, ik ben de veroordelingen zo beu. De kinderen zie ik volgende week pas, dus daar houd ik me dan ook maar een beetje aan vast. Voor nu ga ik verder met piekeren, slecht slapen en toch moeten leren, studeren in de hoop dat de stof toch blijft plakken. Ik weet het even niet meer, en dat is verdomde lastig.....