De dag waar we zo naar uitkeken en daarna zo tegenop keken…

Lieve Megan,

Zo mocht het niet gaan

'k kon je niet echt leren kennen

Want zó mocht het niet gaan

toch zal jouw naam voor altijd

in mijn hart geschreven staan

Ik had graag met je willen spelen

in het bos of op het strand

ik had met je willen fietsen

willen lopen – hand in hand

Je kwam hier, en je ging weer

echt volkomen onverwacht

dag zusje – ‘k zal je missen

Ik denk aan jou, rust zacht!

(Marianne Busser & Ron Schröder)

Het is vandaag 10 juni 2021. De dag waar we sinds de termijnecho zo naar uit keken. 10 juni 2021 zou de uitgerekende datum zijn. Hoe anders is alles gelopen mijn lieve meisje.

Alles leek zo goed.. tot die 20 weken echo.. tot die GUO die kort daarna volgde.. met de alles verwoestende boodschap dat jij, mijn lieve meisje, zo ontzettend ziek was. Waarop de onmenselijke keuze volgde om jou te laten gaan.

Het is zwaar, heel zwaar. Hoe meer ik dacht aan de uitgerekende datum en hoe dichterbij deze dag kwam, hoe beroerder ik werd. Ik word er letterlijk misselijk van en krijg een brok in mijn keel. Van de mensen om ons heen hoor je dat dit weer een moeilijke datum is. Hier had ik me op voorbereid, maar dat ik het zo zwaar zou vinden had ik toch niet verwacht.

Het voelt bijna weer als net na de bevalling van Megan. De tranen vloeien weer rijkelijk en ik kan ze niet stoppen als ik aan ons meisje denk. Als ik denk aan hoe het had moeten zijn..

Zo graag had ik jou via een keizersnede geboren zien worden (want dat was al gepland in verband met twee eerdere keizersnedes). Zo graag had ik jou voor het eerst borstvoeding willen geven, waarna we nog lang van dit intensieve maar o zo mooie avontuur mochten genieten. Zo graag hadden we gezien hoe je grote broer en zus je vermaakte en voor je zorgde, want wat keken ze naar je uit. Riley zegt geregeld ‘mama ik wil ook een baby’. En elke keer breekt mijn hart weer, want we kunnen hem niet beloven dat er weer een baby komt.

De laatste weken ben je ook meer in zijn gedachten. Riley vraagt weer geregeld waar je bent, want hij wil je aaien. Als ik dan uitleg dat dat niet kan omdat je overleden bent dan rest de vraag ‘maar waar is Megan dan’. En sorry liefje dat je haar niet meer kan aaien, dat je haar nooit meer kunt zien, voelen of ruiken. Dat is wat papa en mama ook het allerliefste hadden gewild.

Geregeld denk ik.. wat nou als we de zwangerschap hadden uitgedragen. Dan had ik haar nog een poos bij me gehad en gevoeld. Maar dan denk ik ook.. Nee Daphne, dat is zo egoïstisch en dat is niet eerlijk tegenover Megan en de rest van het gezin. Het was namelijk zo zeker dat je dit niet zou overleven. Het afscheid zou er niet minder moeilijk van worden, waarschijnlijk alleen maar moeilijker…

Voor altijd zal een deel van mijn hart gebroken zijn die niet volledig kan helen. In het verdriet van jouw gemis kan en mag ik niet blijven hangen, er zijn namelijk nog 2 mooie kinderen die hun moeder nodig hebben en een man die zijn vrouw nodig heeft.

Het voelt niet eerlijk naar jou toe, maar ik probeer soms bewust niet teveel aan deze momenten te denken. Want als ik dat doe, dan heb ik het gevoel nooit meer los te komen van dit zware en verdrietige gevoel. Ik heb een soort ‘balans’ gevonden. Althans dat dacht ik, die balans is de afgelopen dagen zoek. Maar dat komt wel weer. Als ik mijn wandeling maak in het bos, dan zet ik muziek op die we tijdens de bevalling draaiden en denk ik aan jou en de emoties die daarbij vrij komen, mogen komen. Zodra ik weer thuis ben dan kan ik die gevoelens weer parkeren, want dan probeer ik er weer te zijn voor je broer, zus en papa.

Door over jou te schrijven en berichten te posten op social media voelt het voor mij alsof je er nog een beetje bent. Dat de mensen om ons heen jou ook niet zullen vergeten. Want je bent er en dat mag de hele wereld weten, ook al ben je hier niet meer lijflijk.

Zo perfect en mooi van buiten, maar zo ziek van binnen.. Dat is hoe ik jou meestal omschrijf.

Het is zo verschrikkelijk jammer dat we nooit meer herinneringen met jou kunnen maken lief meisje, maar je zult voor altijd herinnerd worden. Je hoort bij ons gezin, jij hebt ons voor de derde keer ouders gemaakt, dat zal altijd zo blijven en we zijn ontzettend trots op jou...

Ik mis je Megan en ik kan de juiste woorden niet vinden om het duidelijk onder woorden te brengen..