De Clash van de Monster Moeders

Moeders op internet, het zou verboden moeten worden.
Aan de hand van een uitgelichte blog op facebook ben ik in een totale staat van verbijstering geschoten.
De ene reactie nog erger dan de andere, waar de volgende weer op reageert en die wordt op haar beurt ook weer met de digitale grond gelijk gemaakt. Een stel ruziënde, rellende pubers op internet zou je denken, maar nee... Niets is minder waar. Dit zijn de moeders. Dit zijn degenen die juist (straks) die instabiele hormonale pubers moeten opvoeden, het goede voorbeeld zouden moeten geven. En dit is geen FOK of POWned forum, nee, dit is Mamaplaats.

De appel en de boom
De moeders die in groepjes op het plein staan, met de kritische blik naar de nieuwkomers kijken. De walging staat op die gezichten geschreven. Minachting alom. En prikkende, gemene, kleinerende opmerkingen.
Gek genoeg zijn dit vaak de moeders van de grootste etterbakken uit de klas. 

Je kunt je afvragen of dit wel het voorbeeld is dat je voor je kinderen wilt geven. Je kunt je afvragen in welke positie je je kind plaatst. Want niet alleen je kind is degene die invloed heeft op hoe zijn sociale interacties eruit zien. Als je je als moeder opstelt als de populistische treiteraar, zul je deze vruchten ook in je kind planten en doe je je kind zeer tekort. 
Het zal zich ontkiemen tot een kortzichtig, veroordelend, gefrustreerd en verbitterd type dat anderen niet in hun waarde kan laten en zich compleet zal opvreten aan alles wat een ander doet en zegt.  Herkenbaar?

Rellende moeders
Borst-kloppende gorilla's of valse chiwawa's, daar vergelijk ik het altijd mee. 
Brullen, schreeuwen en jezelf op de borst kloppen hoe goed je het doet of keffen uit angst en hielen bijten omdat je niet hoger komt dan die hielen.  Ik vind het bijzonder ordinair en ongepast om je als moeder zo te gedragen. 
Iedereen heeft zijn emoties, uiteraard. Dat mag ook, die hoef je ook niet onder stoelen of banken te steken, maar laten we met zijn allen wel het voorbeeld geven aan onze eigen kinderen.

Ik kan maar tot 1 conclusie komen. 
Als je het zo nodig vindt om anderen zo naar beneden te halen, probeer je ze alleen maar naar je eigen niveau te trekken. Je staat er niet boven, je probeert net zo hoog te komen als waar je de ander ziet. 
Vanwaar die eeuwige strijd? Wat winnen we ermee?

Frustraties zijn nare gevoelens
Ga voor jezelf na waar die woede en frustratie vandaan komt. 
Wat heeft die ander dat jij niet hebt, wat jij graag wenst?
Waar ben je niet tegemoet gekomen aan je eigen behoefte?
Want dát is de kern van frustratie, je hebt jezelf tekort gedaan.
En ga met de ander in gesprek. Je zult zien dat je het mis had.

Doseer en concentreer.
Moeders, het is zwaar genoeg. Doseer je energie, steek het in wat het waard is : Je eigen kinderen. 
Besteed het aan waar je wel invloed op hebt : Je eigen leven, je eigen keuzes. 
En ga alsjeblieft niet rollebollend over dat (digitale) schoolplein, want het siert écht niet. 

Sla de handen in één en leer van elkaar, steun elkaar, bemoedig elkaar en help elkaar.  Uiteindelijk zijn we allemaal collega-moeders. Concentreer je op het positieve en het positieve zal bij je terugkomen.
Daar zullen onze kinderen gebaat bij zijn en aan het einde van de dag is dat iedere moeders belangrijkste taak.

Niet je carrière. Niet die auto voor de deur. Niet die schone vloer, niet de netjes gevouwen was.
Maar het welzijn van je kind.

Happy mothering !