De achtbaan dendert verder

Vanmorgen bij de POH-GGZ geweest en eigenlijk een best prettig gesprek gehad. We kenden elkaar nog niet, daarom namen we even de afgelopen anderhalf jaar door. Best wat eigenlijk! 

Conclusie is dat ik te vroeg weer aan het werk ben gegaan. Dat ik in mijn dagelijkse (gezins)leven me weer staande weet te houden, betekend niet dat ik weer hersteld ben. Weer willen werken betekend niet dat ik weer kan werken.

Ik heb het er nog niet eerder expliciet over gehad, maar door de PTSS is mijn psoriasis inversa heftig teruggekeerd en ik kon het maar nét onder controle houden met een vrij verkrijgbaar zalfje. Maar wat sinds het ongeluk van mijn dochter nieuw was, was dat de psoriasis óók op mijn schaamlippen is gekomen. Dat had ik nog niet eerder gehad. Ik schaam me er ook best wel voor, het ligt erg gevoelig op de één of andere manier.

In mijn vorige blog vertelde ik over het misleidende contract en de spanningen die het mij gaf. Ik sliep slechter, ik had namelijk weer erg onrustige dromen. Ik ging piekeren, omdat ik informatie bij het UWV en bij mijn rechtsbijstandverzekering had ingewonnen over wat ik kon doen met dat oproepcontract wat ik in mijn maag gesplitst kreeg. Dat was niet mals! Als ik weigerde, zou ik verwijtbaar werkloos zijn en dat heeft mogelijk vele gevolgen: inhouding van uitkering, een boete die ze kunnen opleggen en zelfs een deel van de uitkering terugvragen! Aaaargh! Door mijn stress zag ik de ergst denkbare scenario’s al voor me en kreeg het letterlijk benauwd: ik merkte steeds dat ik in het voorstadium van hyperventilatie zat. Ik kreeg opnieuw last van de aan psoriasis verwant zijnde reuma, ook de zweren in oksels, liezen en billen waren weer flink van de partij, ik was weer een briesende feeks in huis: de kinderen snauwde ik toe en vloog mijn man in de haren….
Al met al nogal een lijstje.

Ik besloot met de manager in gesprek te gaan na haar vakantie, daar moest ik een weekje op wachten. Maar die maandag was ze er niet. Donderdag moest ik weer werken, maar het ging steeds slechter met mijn gezondheid. Donderdagochtend, onder de zwemles van mijn dochter gebeld: kan ik na de zwemles even langskomen om met de werkgever zelf te praten? Na mijn uitleg aan mijn collega, zei ze dat de manager er vandaag ook wel was, dat ik het misschien beter even met haar kon bespreken. Zo gezegd, zo gedaan. Maar ja, ze bleef erbij: er zit niets anders in dan het oproepcontract wat ik je al geboden heb. Ze kon mij geen ander contract aanbieden, ze wilde het nogmaals met de werkgever zelf overleggen, maar ze verwachtte niet dat hij zich zou bedenken.
Toen de vraag of ik er die middag zou zijn, waarop ik zei dat het met mijn huidige klachten echt onmogelijk is te werken. De maandag ervoor liet ik ook steeds de spullen uit mijn handen vallen: ik heb geen kracht meer in mijn handen (dit typen is ook lastig, ik doe het dan ook in etappes). Verder ben ik echt niet lekker door de huidproblemen en voel ik me continu opgejaagd en onprettig. Als jullie mij niets anders kunnen bieden, zie ik geen andere weg dan dat ik mij ziek meld: dit contract geeft mij dusdanig veel stress dat ik niet kan werken.
De dag erna belde de manager mij op: we trekken de stekker eruit. Het contract gaat niet door want we kunnen je niets anders bieden dan het contract wat we je aangeboden hebben (ik heb overigens geen enkel contract gehad). Aangezien dat je ziek maakt, kunnen wij dit contract niet doorzetten.

Slik. Haal adem.
Ik had het er erg naar mijn zin en hoopte nog steeds dat ze zich zouden bedenken. Niet dus.

Teleurstelling, maar ja, wat had je dan verwacht: je hebt je ziek gemeld zonder dat er een contract was. Ze gaan heus niet iemand die zich zo kort na indiensttreding ziek meld een contract met uren geven!

Vanmorgen dus bij de POH-GGZ geweest en een verhelderend gesprek gehad. Sinds het ontstaan van de PTSS is mijn psoriasis en zweren-ziekte niet rustig geworden. Aangezien de psoriasis sindsdien ook mijn schaamstreek heeft getroffen, heeft dat allerlei vervelende gevolgen voor mij.
Ik kon al geen wegwerp-maandverband meer gebruiken, daar krijg ik vervelende wonden van. Echt alles geprobeerd. Tampons krijg ik de tamponziekte van en/of ze brengen het hele gebiedje dusdanig in disbalans dat alles ontsteekt.
Ik heb het na een jaar of 13, 14 toch maar weer eens geprobeerd in juli, want ik werd precies ongesteld op het moment dat ik een hele dag moest werken. Daarom anderhalve dag tampons gebruikt. Vaak gewisseld, wat een pijn doet dat zeg! Pfffff, zodra ik de eerste eruit had, was alles alweer zo erg geïrriteerd dat het inbrengen van de tweede eigenlij niet lukte. Maar toch doorgezet, ik wil ook niet dat ik doorlek in mijn witte pak van mijn werk!
Ik heb er een hoge prijs voor betaald: vagina en cervix ontstoken. En een paar dagen later ging ook mijn baarmoeder lekker meedoen! Wat voelde ik mij ziek! Gelukkig stond ik een paar weken niet ingeroosterd, ik heb van die anderhalve dag tampons 2 weken in de lappenmand gelegen.
Alle tampons liggen nu dan ook op de vuilnisbelt, ik ben er klaar mee!!

Ik heb dus geen normaal maandverband, maar wasbaar maandverband. Dit ging eigenlijk best goed. En jawel, na het ongeluk van mijn dochter vorig zomer, ging ook dat niet meer zo lekker….
Ook van dit gerei kreeg ik nu mega-schaafwonden.
Mijn maand ziet er dan ook als volgt uit: 4 dagen bloedverlies door menstruatie, 7 dagen herstel van de schaafwonden. Opgevolgd door 3 dagen na-bloeding door de niches in mijn baarmoeder na de twee keizersnedes, 7 dagen herstel van de wonden. Met een beetje geluk heb ik dan een week lang even weinig trammelant down-under. Maar ja, als ik dan intiem ben met manlief, dan is mijn inwendig milieu weer dusdanig van slag dat mijn vagina een paar dagen ontsteekt.
Tussen de lakens zijn we dan eigenlijk ook nauwelijks nog actief, ik voel me zó in mijn vrouwelijkheid aangetast. Het continu hebben van jeuk door die ellendige psoriasis daar beneden, maakt het ook niet echt uitnodigend.
Natuurlijk weet mijn man van mijn psoriasis en ook dat ik het nu sinds een jaar op mijn schaamlippen heb, maar voor mij is het echt een drempel om intiem te kunnen zijn met die ziekte. Wat ik dan weer vervelend vind voor mijn man, want hij heeft natuurlijk ook zijn behoeften. Het maakt mij dan soms ook behoorlijk onzeker: omdat ik niet meer intiem durf te zijn, moet hij op een andere manier aan zijn trekken komen. Straks drijf ik hem in de armen van een andere vrouw!
En dan erbij, ik heb er zélf ook behoefte aan!
Straks groeien we uit elkaar, want in mijn ogen kan je niet leven als broer en zus, als je getrouwd bent. Er is een bepaalde verwachting die erbij hoort. Tussen de lakens actief zijn hoort erbij en wil ik ook. Het is iets wat je alléén met elkaar deelt en de relatie tot elkaar uniek maakt. Als dat wegvalt, valt er voor mijn gevoel een belangrijk deel van de relatie weg.

Daarom dus begin augustus dit alles aan de huisarts voorgelegd, het vrat al met al enórm aan mij.
Hij begreep mij meteen en schreef zonder discussie een verwijzing voor de gynaecoloog uit. Daar kan ik eind oktober terecht. Ik hoop zó dat de gynaecoloog met mij mee wil gaan en mijn baarmoeder eruit wil halen. Dat is voor mij de enige optie, ik wil zo niet nog een jaar doormartelen. Dit is niet meer te doen, ik ga er zelf aan onderdoor. Aangezien ik al gesteriliseerd ben, hoop ik dat ik duidelijk genoeg ben met het signaal dat ik écht geen kinderen meer wil en dat ze erin meegaat. Als ze dat niet wil, houdt alles op voor mij. Ik weet niet of ik dan het leven nog wel zie zitten: nog een jaar of 20 op deze manier doormartelen iedere maand weer…..
Na ja, dat loopt, dat is verder afwachten.

Ook had ik eind vorige maand een verwijzing naar de dermatoloog gevraagd, omdat ik erachter kwam dat er “nieuwe” medicijnen op de markt zijn die psoriasis, de zweren én de reuma aanpakken. De zogenaamde biologicals. Daar wil ik het eens met de dermatoloog over hebben, want dat zou voor mij best eens Dé Oplossing kunnen zijn! Van die hormoonzalfjes gaat de psoriasis niet over, die zwerenziekte is ook niet te genezen en om nu iedere keer bij piekende stress pijn te hebben in zo’n beetje ieder gewricht, zie ik ook niet zitten! Want met een gezinnetje is er altijd wel iets waar je stress van kunt krijgen…. Deze drie aandoeningen zijn stressgevoelig, sinds de PTSS is het stresslevel eigenlijk continu dusdanig hoog geweest dat de eerste 2 aandoeningen continu wel aanwezig waren. Er hoeft maar een beetje bij te komen, of mijn gewrichten doen gezellig mee….

De POH-GGZ had al besloten dat ik te vroeg was met het werkleven weer te willen oppakken, nadat ik vertelde over het bovenstaande, was ze van mening dat ik eerst moet zorgen dat mijn aandoeningen onder controle zijn. Want vooral dat schaamstreek-gebeuren is psychisch heel zwaar.
Omdat ik niet een standaard verhaal heb, gaat ze het achter de schermen overleggen wat het beste is in mijn situatie: bij hun houden of verwijzen. Bij verwijzen: waar naartoe, bij het bij de POH-GGZ houden: op welke manier zal effectief en wenselijk zijn in mijn specifieke situatie…..

Ik heb me dan nu ook uit alle sollicitaties teruggetrokken: ik kan het nu gewoonweg nog niet aan.
Vorige week al open kaart gespeeld bij de baan die ik héél erg graag wilde, ik heb ze alles eerlijk verteld. Ze waren al op de hoogte van mijn PTSS en de aanleiding daarvan. Dat had ik in het eerste gesprek al verteld. Die baan was dusdanig belangrijk voor mij, dat ik vond dat ik dat moest vertellen. Dat zou toch wel uitkomen, dan kan ik maar beter gelijk door de zure appel heen bijten.
Ze vond het bijzonder sterk van mij dat ik zelf dat besluit had genomen. Ze had gemerkt dat ik deze functie echt heel erg graag wou, hoe moedig ben je dan dat je toegeeft dat het er nu nog niet inzit! Ze gaf aan dat ik het in de toekomst zéker weer mocht proberen en dat ik dan ook wel een eerlijke kans zou maken. Ze vond het bijzonder dat ik zo goed in contact sta met mezelf en dat ik daar dan ook naar handelen kan. Ook dat ik er zo open en eerlijk over was.
Vanmorgen dus ook de andere twee potentiële banen afgebeld. Uitzendbureau heb ik niet te veel informatie gegeven, maar de andere rechtstreekse sollicitatie ook gewoon eerlijk gezegd hoe de vork in de steel zat. Ook daar niks dan lof en vriendelijkheid: als ik hersteld was moest ik maar contact opnemen. Misschien dat we dan iets voor elkaar kunnen betekenen. Ze hebben drie van de vijf dagen ingevuld, die andere twee laten ze voorlopig dan maar open staan.
Zo zie je maar weer: open en eerlijk zijn is best lonend!

De onderzoeken van onze dochter lopen nog, donderdag als het goed is de laatste “toetsochtend”. Hopelijk komt er iets uit waar we iets mee kunnen, wat zou ik graag zien dat ze het leuk heeft op school! Doordat ik vanmorgen al vroeg bij de POH moest zijn, kon ik haar niet zelf naar school brengen, dat vond ik best jammer de eerste schooldag na de vakantie! Maar goed, het is zoals het is.

Dan zijn we nu ook nog in een andere storm beland: het heeft er alle schijn van dat na ruim 3,5 jaar het huis verkocht is! Dus nu moeten we op zoek naar een nieuw stekkie! En de grote vraag is dan: blijven we hier, of gaan we een stad verder op wonen, waar we eigenlijk altijd al meer weg van waren dan onze huidige woonplaats? Voor beide is genoeg te zeggen, het is een moeilijke keuze…..
Aanstaande woensdag hebben we maarliefst 4 bezichtigingen ingepland, twee in iedere stad en ook gelijk een gesprek met onze hypotheekadviseur.
Spannende en ook leuke tijd, maar voor mijn stressklachten niet echt handig.
To be continued!