Dat meisje is nu moeder

Ik moet altijd even denken: "Tja hoe oud ben ik ook alweer?". Mijn dochter is twee dus ik ben tweeëndertig, een makkelijk ezelsbruggetje. Lange tijd was mijn antwoord steevast eenentwintig. Niet omdat ik dat graag wilde, maar omdat ik ervan overtuigd was dat dit zo was. Enkele seconden later realiseerde ik me dan dat ik al twee jaar geen eenentwintig meer was, maar zo voelde het wel. Ik roep dan ook altijd heel hard tegen mijn collega's van die leeftijd dat dit echt een hele leuke leeftijd is en dat is ook zo. Maar eerlijk gezegd vind ik tweeëndertig ook heel leuk, eigenlijk vind ik het net zo leuk als eenentwintig of misschien nog wel leuker. Want hoe ouder je wordt des te meer je leert en hoe meer je leert hoe leuker het is. 

Die eindeloze onzekerheid als adolescent is soms killing! De toekomst lijkt nog mijlenver weg maar toch ook angstig dichtbij. Ik wist helemaal niet wat ik wilde met mijn leven, had enorm ontzag voor iedereen die ouder was dan ik en kon me in de verste verte niet aan hen meten. Dit geloof heb ik laten varen, niet op mijn vijfentwintigste en ook niet in de jaren daarna. Pas toen ik dertig en moeder werd leerde ik de meest waardevolle les: "Die andere mensen weten het ook niet, ze doen alsof ze het weten". 

De eerste realisatie die ik had toen ik moeder werd, alsof de schellen van mijn ogen vielen. Ik had oudere mensen altijd op een voetstuk geplaatst. Die natuurlijke hiërarchie was een gegeven waar geen twijfel over bestond. Maar nu ik hier stond, met mijn kersverse kind kon ik me ineens gelijk stellen aan al die andere ouders en ik wist het, zij zijn ook maar mens met hun eigen fouten en gebreken. 

Natuurlijk kon ik dit met mijn verstand wel eerder beredeneren, maar dat gevoel van gelijkwaardigheid werd tegelijkertijd geboren met mijn dochter. 

Zo kan ik soms ineens stilstaan bij het feit dat ik nog steeds dat meisje ben van zeven die stiekem een koekje uit de kast pakt. Dat meisje van dertien die zichzelf afvraagt of ze niet teveel make-up op heeft (om die vraag te beantwoorden, ja dat heb je, maar daar ben je dertien voor). Dat meisje van eenentwintig die zelfverzekerd de deur uitstapt in op de dansvloer twijfelt over haar kledingkeuze. Dat meisje van negenentwintig die zich afvraagt of ze er wel klaar voor is om moeder te worden. Dat meisje, die vrouw, dat ben ik alleen met wat meer levenservaring. 

Die meiden die mij nu zien als moeder die in een ver verleden ook student was, dat was ik ook. Ik zat met diezelfde moeders aan tafel toen ik student was. Zij voelden zich net als ik me nu voel, iets ouder, oké veel ouder, maar dat studentenleven leek gisteren pas te zijn geëindigd en ineens ben je moeder. Ik ben iets wijzer dan toen, maar voel ik me niet heel anders. Ik bén ook niet heel anders. Dat meisje van vroeger ben ik nog steeds, inmiddels iets ouder, een ouder, heb iets meer rimpels en ben een hoop levenservaring rijker. 

Mijn naderende verjaardag en die daarna vrees ik niet, integendeel zelfs. Die jaren dat ik mezelf eenentwintig voelde zijn geweest. Ik kan er op ieder moment weer naar teruggrijpen, maar dat wil ik helemaal niet. Al die mooie ervaringen die ik nog mee mag maken en al die lessen die ik nog mag leren stemmen mij eerder ongeduldig dan melancholisch. Ik leer namelijk nog iedere dag en dat verveeld nooit, hoe oud je ook bent.  

Bron: de wereld van snor