Chronisch slaaptekort door slechtslapende kindjes

Ik voel me terug beter. De rust en "inhaalslaapjes" hebben me goed gedaan. En ook buiten zijn zorgt voor een positieve invloed op mijn gemoed. Lander slaapt een pak beter, dus stilaan kruip ik uit mijn dal.

Ik blijf op gesprek gaan bij een psycholoog. Heerlijk om mijn gevoel te delen, te kunnen sparren daarover. Om soms een andere input of kijk te krijgen op bepaalde dingen. Maar ook toch gewoon heel vaak om mijn gevoelens bevestigd te zien worden.

De "tropenjaren" zijn gewoon heel moeilijk, bovendien hebben wij als gezin de afgelopen jaren 2 handenvol "life-events" voor de kiezen gekregen. Dus het is niet meer dan normaal dat de rollercoaster van het leven er even voor gezorgd heeft dat ik helemaal uit balans was.

Ik voel me terug meer en meer mezelf worden. Of beter gezegd: Ik ontdek meer en meer de persoon die ik nu ben, wat ik wil in het leven, waar ik belang aan hecht. Die zoektocht blijft verder lopen. En ik heb daar ook nog een heel grote groeimarge in te vinden. Want zelfzorg komt als mama nog steeds niet op nummer 1. Maar we groeien er wel in. Ik durf steeds beter mijn grenzen aangeven.

Bovendien heb ik als oudste kind (oudste kind syndroom), ook niet meer telkens het gevoel dat ik het moet regelen.
Ook hier kan ik steeds vaker dingen los laten of aangeven dat het niet telkens van mijn kant moet komen.

Misschien moeilijk voor bepaalde mensen uit mijn omgeving, want dit zijn ze niet van mij gewoon. Toch moet ik dit leren en blijven doen om ervoor te zorgen dat ik niet weer opbrand.

Mijn leerproces hierin geeft me steeds vaker inzichten over wat ik belangrijk vind in het leven en dat betekent ook dat ik sommige dingen in twijfel ga trekken. Ook daarover werk ik, een jaar later, nog steeds hard om te kijken wat goed voor mij is en wat goed voor mij voelt. Meer hierover in volgende blogjes.