Broertje er bij.

Ons tweede kindje is geboren en hoe je het ook draait of keert de aandacht gaat veel naar de pasgeboren baby. Dit komt natuurlijk door de zorg; de kraamzorg die bij je in huis komt, verloskundige die controles komen doen, kraambezoek en omdat alles gewoon weer even nieuw is ook voor ons als ouders. 

Nu ik dit zo schrijf vind ik dat er gelukkig wel ook veel aandacht naar ons dochtertje is gegaan. Kraambezoek nam cadeautjes voor grote zus mee, ze mocht knutselen met de kraamzorg, koekjes bakken, grote zussen diploma, de kindjes die met de papa’s en mama’s mee kwamen voor het kraambezoek konden met onze dochter spelen. (Er is haar niks te kort gekomen)

In mijn kraamweek zit ik te huilen, omdat het zo prachtig is om onze twee kindjes zo samen te zien. Dat mijn dochtertje zo onwijs trots is op haar broertje. Een moeder kan niet trotser zijn, dat doet je hart echt smelten! Vreugde tranen 

Ik merk al snel in mijn kraamweek en de weken er na dat ik zo graag mijn dochtertje wil knuffelen en zoveel mogelijk tijd aan haar wil besteden als mogelijk is, want ze is gewoon mijn eerste meisje het meisje dat mij mama maakte. Elk momentje dat mijn zoontje ligt te slapen probeer ik naast het huishouden iets leuks met haar te doen.

Dat gevoel dat ik mijn dochtertje te kort doe dat is zeker in mijn hoofd al meerdere keren naar voren gekomen en dat geeft soms een erg verdrietig gevoel. Hoe vaak ik dat ook denk, weet ik daar naast ook dat ik er alles aan doe om mijn dochtertje zoiezo de juiste aandacht te geven wat ze verdiend. Ik weet ook dat ik het gewoon goed doe, maar ik denk dat moeders het altijd nog beter willen doen. Sommige mama’s zullen zich hier misschien wel in herkennen en anderen misschien ook weer niet. 

In de laatste week van mijn zwangerschap en eerste week nadat ik bevallen was deed mijn man onze dochter elke dag naar bed brengen. Normaal doen we het om de dag.. naar bed brengen is natuurlijk echt een stukje quality time, want dan kwamen altijd alle verhalen van de hele dag. Oh wat heb ik die gemist! 

Ik merkte dat de band tussen mijn man en onze dochter erg sterk was geworden, super fijn en goed natuurlijk! Mama kon het op het laatst niet allemaal meer even makkelijk.. zoals van de glijbaan, klim torens beklimmen noem maar op.. Ze wilde dat mama altijd zo graag mee ging, maar mama moest de laatste tijd steeds vaker “nee” zeggen en uitleggen waarom het niet ging. Vaak kwam er dan een sip gezichtje, wanneer papa dan mee ging was ze voornamelijk ook echt met papa de hort op. Dag lief meisje dacht ik dan, mama komt snel weer met jou spelen hoor! 

Vanaf dat mijn zoontje er was tot de weken er na kon ik merken dat er toch een enige afstand was gekomen. Tuurlijk die afstand is niet bewust, maar die houvast die ze bij mij had is gewoon nu veel sterker naar papa. Alles is nieuw voor haar er is nou eenmaal een baby bij en mama heeft die continu vast en moet de baby drinken geven. In de eerste weken probeer ik haar natuurlijk zoveel mogelijk te betrekken met alles.. en in de tweede week ging ik toch even met haar van de glijbaan, leuk dat ze dat vond! Ze straalde van top tot teen. 

Mijn zoontje is nu 9 weekjes oud en ik merk dat alles steeds meer op zijn plekje begint te vallen voor iedereen. Ik krijg langzaam weer knuffels van uit haar zelf, we kunnen weer echt spelen en zwemmen en dat voelt zo fijn.. je word ook groter, je bent grote zus. Maar toch voor mama ben je nog zo klein.