Bijzonder jaar is voorbij gevlogen.

De kleine was geboren, de kraam week begon, wat was ik trots op die kleine man. Hij kreeg de ochtend na de bevalling een ondertemperatuur, laagst gemeten was 34,6. Alles werd uit de kast getrokken. De verloskundige kwam, die had een echte wollen trui meegenomen. Ze wist mijn wens met thuis blijven, in mijn eigen veilige omgeving.  Hij klom langzaam weer omhoog in de temperatuur. Mijn moeder stond aan mij zij hielp waar nodig! Wat een held is zij voor mij. Afwachtend maar toch adequaat handelen als het nodig was. Meest moeilijke om te doen als je, je eigen kind ziet vechten. 

Ik besloot op de eerste dag mijn ex een bericht te sturen, dat de kleine geboren was. Dat ik wel hoorde wanneer die langs zou komen. Er volgde geen reactie, het bericht werd immers niet afgeleverd. Ik besloot zijn vader een appje te sturen. Die feliciteerde en gaf aan later langs te komen. Maar reactie van mijn ex bleef uit. 

Zijn dochter mocht op school wel trakteren. Dit had ik aan haar moeder gevraagd. Wat was ze trots op haar broertje! Maar zien in real Life kon niet. Ze liet de foto aan iedereen zien op school, die had ik bij de traktatie erin gedaan. 

Dag drie brak aan de beruchte kraamtranen dag. Ik hield mij groot wilde het liefste huilen, de hele dag door huilen! Maar dat mocht niet van mezelf, groot houden. Wat lijnrecht stond tegenover wat ik geleerd had. Tijdens mijn trainingen, ik mocht er zijn inclusief al mijn emoties, ik hoefde het niet weg te stoppen. En toen kwamen de eerste tranen ik liep weg van mijn moeder en van de kraamhulp. Dit was mijn gevecht! De kraamhulp liep achter mij aan en vroeg waar ik mee zat. Ik barsten in tranen uit!  Net ervoor had ik video gebeld met mijn ex stief dochter, die haar broertje wilde zien, maar het mocht niet van haar vader. Haar moeder 100 km verder op zei dat ze langs ging komen met haar. Ik kreeg een borstontsteking erboven op en voelde mij zo slecht. Ik kon niet stoppen met huilen. De kleine Jonah is een kopie van zijn vader en niemand maar dan ook helemaal niemand durfde het te zeggen! En dan de Corona mijn beste vriendinnen, die dag en nacht voor mij klaar stonden de maanden ervoor, mochten niet langs komen vanwege de maatregelen. (Gelukkig werd daar snel een mouw aangepast) En niemand durfde te zeggen op wie de kleine  leek,  de kraamhulp gaf aan dat ze niet wist hoe mijn ex man eruit zag en dus niks kon zeggen. Ik liet foto’s zien en ze zag het gelijk. Het ijs was gebroken iedereen durfde het te zeggen. Ik durfde uit te spreken dat ik bang was dat ik minder van mijn kind zou houden omdat hij op hem leek. De kraamhulp praten lang met mij en liet mij inzien dat het onrealistische gedachten waren die een loopje probeerde te nemen met mij. Ik hield van mijn kinderen. Ik deed alles voor ze! Ik pakte direct weer de draad op blak na de bevalling En knuffelde ze enorm veel! 

Mijn oudste kreeg woede aanvallen! Hoe kon de papa van Jonah niet omkijken naar hem! Hoe kun je!? Zo een lieve baby, de liefste die er is. Ik pakte mijn oudste stevig vast! Ik gaf aan dat wij Zooooo veel van onze kleine Jonah houden, dat wij dat moeten onthouden wie er wel van hem houd. Dat we de liefde moesten geven aan elkaar. Dat wij altijd voor elkaar klaar zouden staan. De oudste begon te huilen en zei dat de papa van Jonah dat ook moest doen! Ik gaf aan dat wij niks konden doen in de keuzes die hij maakt, dat wij alleen kunnen doen wat binnen onze bereik ligt. Sinds die dag zegt hij elke avond voor het slapen gaan tegen zijn broertje “ik hou van jou, dat mag je nooit vergeten! Ga maar lekker dromen dat je 10000 kusjes krijgt van ons.”  Maar mijn mama hart brak, mijn kind van 7, zo puur vol liefde, brak. 

Er gingen 5 weken voorbij. De oudste begon met overgeven. De jongste deed niet anders in zijn korte leventje, reflux. Mijn  focus lag op de oudste die zich in ene zo ziek voelde. 

Ik legde de jongste in zijn schommelstoel ging de zoveelste was draaien die dag. Kwam beneden en dacht wat is het stil. Mijn Jonah huilt niet, wat is er aan de hand? Hij huilde 18-20 uur per dag! En nu was die stil? Ik keek hem aan en schrok mij dood, daar lag hij lijk bleek, ingeklapte frontale. Ik checkte gelijk of hij nog wel speeksel had, kon het niet beoordelen. Het voelde niet goed, ik belde mijn moeder, die gelijk vroeg wat zegt jou mamagevoel en bel dan met de HAP. We mochten direct naar de HAP. Ik ging er naartoe met twee kids en enkel een luiertas. Ik dacht we krijgen vast ORS aangeraden en mogen wel weer naar huis. Niet dus we konden gelijk door naar de spoed, hij werd aan van alles gekoppeld. En moesten blijven, ik had het zo te doen met Jonah zo klein en er gebeurde zoveel om hem heen. Tegelijk werd ik overvallen met verdriet, verdriet dat ik dit alleen moest doen de oudste die geen aandacht kreeg. Daar moest ik ook wat voor regelen. Ik belde zijn vader die was nog aan het werk maar kwam hem zo snel als mogelijk ophalen. Ik belde vrienden en legde het verhaal uit wat er was gebeurt en dat we moesten blijven. Ik hoefde niks te vragen. Ze boden gelijk van alles aan. Ze zouden langs mijn huis rijden wat spulletjes pakken. En de oudste ophalen.  Jonah kreeg een sonde er werd gevraagd of ik weg wilde. Was geen fijn gezicht zeiden ze. Ik dacht ik heb bij andere mensen sondes ingebracht dan lukt mij dit ook. Maar eerlijk het deed mij meer als ik dacht. Daar lag mijn kleine aan de bewaking met een sonde. Ik was hoopvol en dacht dat ik na 1 of 2 nachtjes wel weer naar huis mocht. Dit was niet het geval. De kinderarts kwam iedere morgen kijken. Na nacht 2 had ik mijn “oude” baby terug. Wat inhield een actieve baby die veel huilden. De kinderarts vroeg hoe ik het vond gaan. Ik zei wat ik dacht, ik heb mijn kindje weer terug zoals ik hem ken en wilde wel weer graag naar huis. De kinderarts was het absoluut niet met mij eens. Hij was oncomfortabel en daar ging ze niet mee akkoord. Ik brak, ik wist dat ik een huilbaby had, ik dacht gewoon pech zoals je wel vaker hoort over huilbaby’s. Ondanks dat hij op de uitgerekende datum geboren was liet hij prematuur gedrag zien. De kinderarts stelde voor alles uit de kast te trekken. De medisch pedagoog, de fysiotherapeut en de laktatiedeskundige. Ik mocht in de nacht ook echt wel bellen dat een verpleegkundige hem overnam van mij. Ik was immers officieel nog kraamvrouw, en moest niet alles alleen doen. We starten met inbakeren, iets waar ik altijd optegen was. Maar wat een wonder hij sliep en soms langer als 40 minuten! Hij werd rustig wakker niet meer huilend! We waren een week in het ziekenhuis. En mochten naar huis.  Maar na een paar dagen ging het weer verkeerd en belanden we weer voor drie nachten in het ziekenhuis. Ik bracht mijn ex schoonvader iedere keer op de hoogte. Die hadden gekozen om wel een rol als opa en oma op zich te nemen. De laatste nacht stond mijn ex man aan de balie. Die had ik niet zien aankomen! Ze belde vanuit de receptie naar de afdeling. Ze vonden het raar dat de vader niet wist waar zijn kind lag, en wilde dit even pijlen. De verpleegkundige kwam binnen lopen op onze kamer, ik was mijn kindje net aan het verschonen. De woorden je ex-man staat aan de balie dreunde door in mijn hoofd. Het laatste wat ik gehoord had was de trio uitnodiging. We zijn weken/maanden verder en toen stond hij daar…. Hij wilde naar zijn kind komen kijken. Ik begon te trillen en kon niet stoppen een luier omdoen kreeg ik niet meer voor elkaar. Alles draaide, ik probeerde helder na te denken. Maar ik voelde zoveel tegelijk dat ik niet meer wist wat ik moest denken. Opluchting hij wil zijn kind zien, woede nu wel en eerst niet, waarom nu wel, hij is de vader je moet hem bij zijn kind laten, nee ik had alles al alleen gedaan dus dit nu ook. Voordat ik ook maar één woord uit kon spreken. Zei de verpleegkundige door de telefoon dat dit niet het tijd was om half 10 Savonds op een kinderafdeling. Ik zei nog ik ga wel even weg een rondje lopen zodat hij even kan kijken. Maar ze hing al op. Kwam naast mij zitten de andere nam Jonah van mij over. Ze zei nee mama dit is niet het moment om kennis te maken met je baby. Jonah heeft zijn mama nu nodig. En wij hebben nu besloten voor jou dat dit niet het moment is. Je hoeft je nergens schuldig over te voelen. Je doet het goed, zoals je het doet. Een vriendin belde mij dat mijn ex-man mijn nummer aan het achterhalen was. Ik legde haar het verhaal uit en ze gaf aan dat ze niks had gegeven. Dat ik dat zelf kon doen als de tijd voor mij goed voelde. Ik mocht hierin mijn eigen grens aangeven. Alles in mij schreeuwde dat hij terug moest komen. Maar de mensen om mij heen raadde dit ten zeerste af! Hierna bleven we nog 1 nachtje en mochten wij naar huis. Ik was bang om naar huis te gaan, bang dat hij voor mijn deur zou staan, zonder aankondiging, zonder dat iemand wist dat hij er was. Bang dat er weer met mijn gevoel gespeeld zou worden. Bang voor de toekomst. We gingen naar huis en daar besloot ik een bericht te schrijven van de opnames, wat dit met Jonah heeft gedaan en met mij. Er volgde een appje “vrijdag 9.00 koffie”Ik antwoorden met dat dat prima was. Ik bracht 2 vriendinnen op de hoogte. 1 belde mij vrijdag ochtend op en hielp mij eraan herinneren dat ik niet meer wilde dat hij met mijn gevoel ging spelen. 

Vrijdag 9.00 stond hij daar, opgewekt aan de deur alsof er niks was gebeurt. Eenmaal binnen begon hij te huilen. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik liet de stilte voor wat het was. Uiteindelijk heb ik hem gevraagd wat er was. Hij had spijt van alles. Hij wilde zijn gezin terug. En of ik mijn mond tegen iedereen kon houden dat hij hier was geweest. Hij vroeg of hij vaker langs mocht komen maar niemand mocht het weten. Een kopje koffie werd 3 uur. Zoveel gezegd, zoveel gedaan. Ik trooste mijn kind als die huilde. Negeerde zijn opmerking dat ik hem niet zo moest verwennen. Wie was hij om daar wat over te zeggen. Hij hoort hem voor het eerst huilen? Ondertussen was hij met zijn schoonfamilie en vader aan het bellen om dingen te regelen. Maar niemand mocht weten dat hij hier was. Hij vroeg na het voeden of hij naast ons mocht zitten. Ik gaf aan dat ik dat een beetje raar vond. Hij gaf aan dat hij zijn kind wilde zien en graag naast mij wilde zitten. Het voelde, hoe gek ook, goed. Die arm om me heen, hij die zijn handje vasthield en zei van mij te houden. Hoe goed het ook voelde, ik besloot op te staan en te zeggen dat ik het niet eerlijk vond. Dat hij hier met mijn gevoel kwam spelen, na al die maanden. Hij begon opnieuw met huilen. Ik ging weer zitten maar verder weg van hem, hij bleef maar kijken naar ons kind. Maar wilde hem niet vasthouden. Maar je kwam toch voor je kind? Ik gaf hem toch Jonah in zijn armen, daar kwam hij immers voor. Weer begon hij te huilen en zei dat ik het zijn vriendin niet kwalijk moest nemen wat er allemaal was gebeurt. Ik gaf aan dat hij zijn leven heeft en ik de mijne maar dat ze mij nooit meer moesten benaderen voor seks. Ik moest mijn oudste uit school halen en gaf aan dat het tijd was te vertrekken. 

Daar stond ik op het schoolplein met een verdrietige ex bonus dochter in mijn armen. Ze was jarig en ik kon/mocht niet komen. Ze wilde bij mij wonen. Ze wilde Jonah weer vasthouden. Ik gaf aan dat het niet kon, ik kon niet naar haar verjaardag komen. Ik kon haar niet uitleggen waarom niet. Ik kon haar niet vertellen dat haar papa net wel met haar broertje heeft geknuffeld. Ze begon met een traan laten en ik hield er stevig vast en vertelde haar hoeveel ik van haar hield! Pleinwacht kwam erbij staan. Ze gaf aan dat school zich zorgen maakte om haar. Ik gaf aan dat ik daar niks mee kan  en ze haar ouders moeten contacten daarvoor. 

Zijn ouders kwamen een dag later langs. Zijn moeder stond te hullen dat ze niet begreep dat hun eigen zoon niet naar zijn kind omkijkt.  Ik mocht niks zeggen tegen wie dan ook. Dus hield mijn mond. Maar wat raakte mij dat, de verdriet van zijn moeder. Ik kon niet zeggen dat hij wel contact heeft gezocht en langs is geweest. Ik besloot een dag later alles open te gooien, ik wilde niet meegaan in deze leugen. Toen brak de hell open, Verwijten volgde. Er werd afgesloten met dat hij mijn keus begreep. Maar dat hij geen contact meer wilde met ons. Omdat hij het niet kon, er was geen stabiele basis thuis. En zijn gevoel voor mij was te ingewikkeld geworden…. Ik dacht nog het is je kind hoe kun je kind aan de kant zetten omdat ik niet laat spelen met mijn gevoel. Maar het was zo als het was. 

Vele verhalen volgde van vrienden en familie. Ik kreeg steun uit onverwachte hoeken. 

Rechtszaak volgde Omtrent alimentatie voor de kleine. Zijn vriendin werd zwanger. Totale radio stilte, alleen via de advocaten werd er gecommuniceerd. De man die ik kende alles voor “zijn” kinderen te doen bestond niet meer in mijn beleving. Hij leeft in het hier en nu met zijn partner en dat is zijn goed recht. Zijn leven, zijn keus. 

Maanden gingen voorbij, hun kind werd geboren. In een artikel / video sprak hij uit “eerste zoon is geboren”. Iets in mij brak. Jonah heeft geen papa en zal die ook nooit krijgen. Hij heeft een vader en die kan ik niet ontkennen, zijn half zus ziet Jonah regelmatig. Ik leef van dag tot dag met betrekking wat zijn vader voor keuzes gaat maken. Ik ben voor nu Jonahs mapa, mama en papa in 1. Ik besloot mijn angsten voor de toekomst te delen op Social Media. Doe ik het wel goed, wat had ik anders kunnen doen, ben ik wel voldoende voor mij kind? Wat als hij vragen krijgt ? Wat is de waarheid? Want elk verhaal kent twee kanten. Ik heb besloten na een jaar. Dat ik mij moest vasthouden aan wat ik mijn jongste tijdens de kraamtijd heb geleerd. Ik kan hem niet veranderen, ik ben alleen verantwoordelijk voor mijn liefde naar mijn kinderen toe de rest is bijzaak. 

Inmiddels is hij 1 jaar geweest, zonder papa in zijn leven maar wel met veel mooie mensen om ons heen. Familie en vrienden. Allen die klaar staan voor ons. 

Ik hou oprecht weer van het leven, waar het soms uitzichtloos leek, is er nu weer plek voor genieten van het leven. 

Jonah is geliefd. Ja het is zwaar na een jaar niet doorslapen, studie volgen, twee  kids “alleen” opvoeden. Maar ik tel mijn zegeningen niet de gebreken.