Ben ik nu echt gelukkig..? Part 2

Ik ben 21 als ik mijn huidige man leer kennen. Ik studeer nog, zing ik een band en geef een paar avonden per week jazzdance. 

Hij is 12 jaar ouder, woont op zichzelf en valt als een blok voor me. Voor het eerst in mijn leven voel ik me geliefd en gewaardeerd. Hij neemt me mee uit eten, koopt kleinigheidjes voor me en geeft me het gevoel dat ik belangrijk ben. Iets waar ik al heel lang naar zocht. Hij is zo zorgzaam dat ik soms twijfel of dit wel oke is. Hij draagt me op handen en heeft veel voor me over. Dat ik niet zo verliefd ben, neem ik voor wat het is, want waar vind ik ooit nog zo iemand?

Zo'n drie jaar later trouwen we. Ik heb inmiddels een vaste baan en ben bij hem ingetrokken. Samen kopen we ons eerste huis, een ruime woning waar we nog lang kunnen wonen, ook als er kinderen komen. Al snel na ons trouwen raak ik zwanger, iets wat helaas uitloopt op een miskraam. Daar heb ik behoorlijk last van. Gelukkig mag ik twee jaar later een prachtig knulletje in mijn armen houden. 

 Drie jaar later gaat het mis, ik erger me rot aan alles.. We hebben geen aandacht voor elkaar en slapen en werken alleen nog maar. Tot overmaat van ramp verlies ik mijn baan en ben ik er even helemaal klaar mee. Ik vertrek met mijn kind naar mijn ouders, ik moet nadenken. Na vele gesprekken besluiten we het toch samen te proberen, want we willen geen gescheiden ouders voor ons kind. We spreken af quality time te plannen voor ons samen en ik moet leren opener en duidelijker te zijn in wat ik voel en vind. Dat gaat eigenlijk tot nu toebest goed. 

Tot ik Here without you op de radio hoor...