Ben ik nu echt gelukkig..?

Af en toe vliegt het me naar de keel, de snelheid van de tijd. Voor mijn gevoel was ik nog niet zolang geleden een leerling. Nog niet zolang geleden studeerde ik, lag de wijde wereld voor mijn voeten en genoot ik van de stapavonden en de gezelligheid van het 'even wat drinken' bij een willekeurig cafeetje. Ik zong graag en gaf een paar avonden in de week jazzdance aan kinderen en volwassenen. Ik was gelukkig, al wilde ik graag eens met iemand samen avonden en nachten doorbrengen.

Een kleine, nietszeggende crush had ik regelmatig en ook tijdens de stapavonden met de meiden had ik weinig te klagen. Maar die ene echte vent, waar ik oud mee zou worden diende zich nog niet aan. Ergens vond ik het niet erg, ik genoot enorm van mijn vrijheid, maar ergens wilde ik me ook graag echt geliefd voelen door iemand.Ik wist het precies: een man met een passie voor iets, bijvoorbeeld muziek, dat zocht ik. Als hij ook nog eens kon dansen, zou het plaatje helemaal compleet zijn. Dat ik uiteindelijk met een totaal andere man zou trouwen, kon ik toen niet voorspellen..