Ben ik een meisje?

Ben je een meisje? Dan moet je meisjes dingen doen. En meisjes spullen kopen. Je moet eruit zien als een meisje. Je moet je gedragen als een meisje. Want een meisje is nou eenmaal een meisje. Maar wat maakt een meisje nou een meisje? Behalve natuurlijk de genitaliën en (vaak) het uiterlijk verschijn. (Van Dale, 2016) Is het te pin-pointen? Kun je zeggen “nou dát is echt een meisje”. 

Jaren, maar dan ook jaren geleden. Laten we terug gaan naar toen we nog allemaal holbewoners waren. De mannen gingen jagen, werken, deden het gevaarlijke spul. Ze waren avontuurlijk, moedig, niet bang om te vechten en zich vies te maken. De vrouwen. Die bleven achter. Die zorgden voor de kinderen, kookten een lekker maaltje en maakte waarschijnlijk de grotten schoon. 

En vanaf hier zijn we verder gegaan en blijven hangen. Nu hoor ik je denken.. Maar Dewi, dit is helemaal niet zo! Door de jaren heen zijn wij toch zeker wel vooruit gegaan?! Hebben wij toch echt wel verandering gebracht in deze ouderwetse rolverdeling?!
Ja en nee. Het is zeker zo, dat het in deze tijd niet meer raar is dat vrouwen meer doen dan alleen maar thuis zitten, schoonmaken en voor de kindjes zorgen. En ho ho ho (ha-ha), ik zeg zeker niet dat hier iets mis mee is, mocht je dit graag zo willen en het je eigen (!) keuze is.
Vrouwen werken tegenwoordig ook, dit klopt. Vrouwen hebben zelfs dezelfde functies als mannen. En, als klap op de vuurpijl, verdienen vrouwen (soms) hetzelfde of zelfs meer dan mannen! (Kossen, 2016) Woehoe, schouderklopje voor ons females!

Dus, wat zit ik dan te ‘zeuren’? Want we hebben nu toch gelijke rechten? We mogen toch hetzelfde als de man? (Europa Nu, n.b.) Klopt. Maar zijn wij als vrouw, als meisje, vrij om te zijn wie wij willen zijn? In het breedst van de zin zou je meteen roepen ‘ja’! En misschien als de zin iets minder breed is ook. Maar in hoeverre is dit nou eigenlijk zo?

Als wij eens de media van nu is goed gaan bekijken. Wat zien wij dan? Is alles gelijk verdeeld? Of zit er nog steeds een grote kloof tussen 'jongen en meisje'? Je kunt elke willekeurige kinderkledingzaak binnenlopen en je ziet meteen ‘BAM’ links is bedoeld voor jongens en rechts is bedoeld voor meisjes. En dan heb je altijd nog een heel klein plukje crème en andere wit/grijs tinten die dan gender neutraal zijn.
Ik vind stoere kleding leuk bij Jaé-Lynn, ik kleed haar dan ook graag op deze manier. In het begin als ik dan zo’n winkel binnenliep voelde ik vaak al meteen een soort gevoel van afgunst. Of nou, afgunst.. gewoon dat ik dacht ‘hé bah!’. Alles perfect verdeeld. En voor alles een meisjes en jongens versie. Laatst kwam ik super leuke rompertjes tegen. In het ene pakje de meisjes versie en in de andere de jongens. De meisjes versie was metallic goud en de jongens versie was metallic blauw. Bij de meiden stond ‘smart like my mommy’ en I’m a princess’. Bij de jongens stond ‘tough like my daddy’ en ‘I’m a hero’.

Dat zette mij aan het denken. Waarom is een meisje ‘alleen maar’ een prinses. Waarom kan zij geen held zijn. Of ‘tough’ zijn? Waarom worden meisjes niet geassocieerd met deze termen?
Waarom moet mijn stoere meisje een prinsesje zijn met roze rokjes en kantjes en glittertjes? Waarom mag zij geen stoer zwart shirt aan met ‘hero’ erop? Dit mag natuurlijk wel, ik ben haar moeder, maar je vind dit niet zo makkelijk. De commercie is hier (nog) niet op afgestemd.

Terug naar de media. In elke reclame ligt de genderrol verdeling er dik bovenop. De waterpistolen worden met jongen, stoere kleding getoond. En met zijn allen zijn ze in ‘gevecht’ en hebben ze op een ‘coole’ manier plezier met elkaar. Alle poppen en Barbie reclames zijn super zoet en super roze. Het meisje in de reclame is zelf ook super zoet en super roze en super blij. Ze heeft zelf ook een mooi rokje aan en een strikje in haar haren.
Dit werkt natuurlijk ook zo in de reclames voor volwassen. Neem nou de reclame voor het grote lingerie bedrijf van Nederland. Zelfs de mannen die erin verschijnen hebben een roze strikje om, zodat deze passen in het grote vrouwelijke festijn dat zich daar afspeelt.

Zoals hierboven al vluchtig genoemd. Zit er dus ‘schijnbaar’ een verschil in speelgoed. Het een is (bedoeld) voor een meisje en het ander voor een jongen. De verpakking, de reclame, alles wordt aangepast en afgestemd op het geslacht.

Maar de genderrol verdeling zit niet alleen in de reclames, kleding en speelgoed. Je komt het tegen in tekenfilms, tv-series en films. De meisjes worden afgebeeld als ‘echte meisjes’. In jurkjes, rokjes, lang haar en als het kan wat roze erin verwerken. Als meisjes worden afgebeeld als iets stoerder, krijgt dit meteen een wat negatieve ondertoon. Dan ben je een ‘tomboy’. Of als je er niet uitziet zoals de ‘normale’ meisjes, wordt je al snel gestempeld als loser of outsider. We kennen allemaal die teenflicks wel. Je hebt het nerderige meisje, ze is eigenlijk een loser, maar krijgt altijd een make-over tot een perfect gestyled meisje. En iedereen vindt haar dan super mooi. En iedereen ziet haar dan staan.

Deze boodschap zit verstopt, nou verstopt kun je het niet echt meer noemen, in alle media die we tegenwoordig zien en horen.
We krijgen als jong meisje, kijkend naar tekenfilms, al te horen hoe we eruit moeten zien en hoe we ons moeten gedragen. Wil je gezien worden, dan moet je voldoen aan het standaard dat gegeven wordt. Anders hoor je er dus niet bij. We worden overspoeld met perfecte beelden die de media dag in en dag uit met ons deelt. Is het niet op de televisie, dan is dit wel via internet en social media of op straat of in de muziek.
Ben jij een meisje, dan zie je er zo uit. Speel je met dit speelgoed en draag je deze kleding. Je luistert deze muziek en koopt deze make-up. De mensen die wij volgen op social media delen graag hun perfecte leven en helpen je graag net zo leuk te worden als hen.

Door de dagelijkse inname van deze beelden, worden meisjes van kleins af aan als het ware gebrainwashed. Ze krijgen constant één boodschap binnen, en dat is perfect zijn. Ik sta er dan ook niet van te kijken dat de toename in lichaamsontevredenheid groot is. Dat adolescenten die vaker sociale netwerksites gebruikten, een jaar later meer belang hechten aan hun eigen uiterlijk, wat er vervolgens weer toe leidt dat ze meer geneigd zijn cosmetische chirurgie te willen ondergaan. (Vries, 2014) Deze meisjes worden steeds onzekerder door de sterke focus op uiterlijk, welke weer druk uitoefent om zich te conformeren aan de heersende schoonheidsidealen.
Deze constante boodschap maakt meisjes onzeker(der), kan zorgen voor lichaamsontevredenheid, waar zij naar gaan handelen. Ze gaan meer make-up dragen, minder eten, zich anders kleden. Alleen maar om erbij te horen. Bang om buiten gesloten te worden. Bang om niet te voldoen aan een standaard wat niet realistisch is om mee te beginnen. Deze constante druk kan weer zorgen voor (extra) stress en dit kan weer leiden tot depressiviteit. (Vries, 2014)

Zelfs ik, als volwassen vrouw, kijk nog weleens naar reclames, films of artiesten en denk, ‘pfff ik wou dat ik dat was’. Ik zou ook wel willen dat ik 15 kilo lichter was en dat ik in de zomer er kei strak uit zie in mijn bikini. Dat mijn haar elke dag perfect zat en dat ik de hele dag op hoge hakken kon lopen. Maar ik, als volwassen vrouw, weet nu onderhand dat die beelden niet echt zijn. Dat ook al vergelijk ik mijzelf hier soms nog steeds mee, dat dit niet de realiteit is. Dat hoeveel make-up ik ook zou gebruiken en hoeveel ik ook zou sporten, dat ik nooit zal voldoen aan het photoshop ideaal beeld dat nu heerst. Ik ben gewoon ik. En ik moet het doen met ik. En ik ben de ene dag tevreden met ik en de andere dag wat minder. En dat mag, want ik mag er zijn.

Dit is wat ik mijn dochter, Jaé-Lynn, ook wil meegeven. Dat in deze gekte van ideaalbeelden, zij gewoon zij is. En dat zij er mag zijn zoals ze is. Zij is mooi (perfect in mijn ogen) zoals zij is. En soms zal zij wat mindere dagen hebben en dit niet zo zien. Maar als ik haar kan leren van zichzelf te houden, dan zal zij weten en accepteren dat je soms een off-day kan hebben. En je je even ‘lelijk’ kan voelen en dat dit mag. Maar dat je ten allen tijden mooi bent. En dat de grootste schoonheid nog altijd van binnen zit en niet van buiten.

Dit geldt voor alle meisjes en jongens. Want ook jongens worden door de media in een rol geduwd waar zij misschien niet helemaal in passen of in willen zitten.
Laten wij onze kinderen leren hun eigen rollen te maken en deze te delen met de nieuwe wereld. Een wereld waarin wij echt allemaal gelijk zijn en er plek is voor ons allemaal. Ideaal beeld of niet.