Back to reality, het leven is soms gewoon hard

De tijd vliegt voorbij en staat stil tegelijk. Alles is anders maar ook weer niet…

Een jaar geleden rond deze tijd liep ik nog met jou in mijn buik. En nu… ben ik je kwijt, hebben we een heleboel verdriet (gehad), is het gemis er altijd en is daarnaast mijn wens voor nog een ukje nog steeds heel groot, wat ons opnieuw een medisch traject oplevert.

En dat alles bij elkaar lijkt soms gewoon even weer keihard aan te komen, mij totaal tegen te werken en mijn emoties te overstemmen.

Om toch even alle negatieve gevoelens te laten voor wat het is en even uit te kunnen kijken naar wat leuks, besloten wij afgelopen weekend fijn een paar nachtjes in een vakantiepark te verblijven, samen met mijn schoonouders. Even heerlijk er tussenuit! En het was ook echt heel fijn! (Lees in mijn volgende blog waar we zaten en welke uitstapjes we gemaakt hebben)

Maar toch heb ik nu vaker gemerkt; elke keer als we een weekendje weg geweest zijn, overvalt me thuis dat gekke onbestemde gevoel. Het is haast niet te beschrijven, maar het feit dat Lina niet bij alle leuke momenten en gezelligheid aanwezig is geweest, is steeds een klap in mijn gezicht. Op de momenten zelf heb ik daar soms ook moeite mee, maar anders. Eenmaal thuis lijkt het verdriet, de boosheid en de teleurstelling om haar gemis nóg groter. Het gevoel van terug in de realiteit van ons eigen ‘thuis zijn’, thuis waar we weer met z’n drietjes zijn, maar eigenlijk met z’n vieren hadden moeten zijn.

De realiteit dat na alle gezelligheid die zo’n weekend met zich meebrengt, de harde werkelijkheid van jouw missen er gewoon bij thuiskomst nog steeds is. Weer een moment wat jij gemist hebt, momenten die we niet met jou kunnen delen en waar je nooit écht onderdeel van zal zijn. De harde werkelijkheid dat ik weer boven op de zolderkamer zit te staren naar de sterren en naar jou fluister dat ik je mis. En hoop dat je iets van mijn woorden en liefde opvangt. Terwijl ik hier, nu in dit huis, jou weer lekker in je eigen bedje had moeten leggen en net als bij je zus een kus had willen geven terwijl ik naar je vredig slapende gezichtje zou kijken. Dát is hoe het had moeten zijn! Het doet verdomde pijn dat ik dat niet kan doen. “Gewoon” zoals vele andere ouders dat wel kunnen doen.

Dat pijnlijke verdrietige randje wordt soms even zo flink aangeraakt, dat het weer even een paar uren, soms dagen, een flinke zere plek is die ik met me mee draag in mijn dagelijkse leven. Dwars door de andere toch wel enorm trotse mamagevoelens. Maar soms… soms ben ik even alleen de mama met een verdrietig gevoel en kan ik even niks meer relativeren. Oneerlijkheid, verdriet, boosheid en pijn overheersen…

In de dagen erna doe ik mijn best om dat fijne ‘genietgevoel’ van het weekend weer terug te krijgen. Probeer ik weer dankbaar te zijn voor wat ik wél heb. Ik kijk foto’s terug, deel ze vaak ook. En kijk terug op alle heerlijke momenten van zo’n weekendje. Het lachende en stralende gezichtje van Romi. Onze eigen gezichten met een lach.

Mijn leven lijkt op al die foto’s zo geweldig, gezellig, met één en al lol, uitstapjes en gelukkige gezichten. In werkelijkheid voelde ik me helemaal niet al die tijd top. Al is de lach op de foto’s wel oprecht, want op dat bewuste moment genoot ik echt.

Maar hoe leuk mijn leven op sociale media soms ook lijkt, dat is het zeker niet de hele tijd. Ik doe alleen wel heel hard mijn best om, ook voor mijzelf, vooral aandacht te besteden aan hetgeen wat mij wel heel blij maakt. Zodat ik die (glim)lach, ook na een periode van pijn weer kan terughalen. Daar kan ik dan weer kracht uit halen om op een of andere manier door te gaan…