Back op mamaplaats..met een depressie in mijn achterzak

Na een periode te hebben geblogd op en voor mamaplaats ben ik er een poos tussenuit geweest. Combineren van werk en bloggen werd teveel en het leek wel of er steeds minder tijd in een dag zat ;). Ondertussen wel lid gebleven en ook zeker wel regelmatig mamaplaats bezocht. Sinds begin van dit jaar is onze 2 dochter geboren. Een zwangerschap die tot 34 weken goed verliep en daarna aan bleef kwakkelen met een te hoge bloeddruk en kindje wat weinig bewoog een super snelle bevalling (vergeleken met de 1e) weer een prachtige dochter rijker. Gelukkig, trots en super blij met het gezin dat ik had kwam daar na een ook een andere kant van de medaille tevoorschijn. Achteraf gezien is het al vrij snel na de geboorte geweest dat ik me anders voelde dan anders. Ik dacht dat het er bij hoorde, dat ik dit 4 jaar geleden ook had gehad. Maar het kwam me toch al vrij snel aan dat dit anders was, mijn ideale plaatje van wat ik in mijn hoofd heb gehad was er niet. Er was alleen een constante dwang van dingen die moesten gebeuren, die ik allemaal zelf moest doen, de kleine spruit beschermen tegen alles en iedereen. Kraamvisites die mij benauwde omdat ik dan mijn kind af moest staan om vast te laten houden. En zo volgde er vele momenten die ik niet bij mezelf kon plaatsen. De constante druk die ik voelde werd me op een gegeven moment teveel wat in een fikse uitbarsting resulteerde tegen man lief die zich rot schrok en diezelfde middag nog de huisarts heeft gebeld. We konden de volgende dag direct terecht en na mijn verhaal gedaan te hebben bij haar stonden we na 10 min. weer buiten met een gevoel van wat moeten we hier nu weer mee. Onder het mom van je hebt een heftige gebeurtenis meegemaakt in je zwangerschap ( plotseling overlijden van mijn schoonvader) en je laatste weken waren zwaar, je moet je ritme met 2 kinderen vinden dus ik denk dat je een beetje overspannen bent. Misschien dat ik is een x met iemand moest gaan praten. s' Avonds samen gekeken voor een psycholoog en een mail gestuurd. Enkele dagen later belde de psycholoog om even een telefonische intake te doen, hij gaf aan dat een diagnose stellen lastig is maar hij wilde me graag zien. Zo gezegd ging ik 2 weken laten met lood in mijn schoenen naar de psycholoog toe. Na mijn verhaal ook bij hem te hebben gedaan vond hij dat de huisarts wel heel makkelijk een conclusie had getrokken, hij dacht toch echt aan een postnatale depressie. Met een stapel vragenlijsten en formulieren ging ik na een uur naar huis zodat ik in de loop vd dagen is rustig alles kon in gaan vullen en langs kon brengen. Vervolg gesprek na 2 weken. Na die 2 weken had de psycholoog de papieren allemaal uitgewerkt en kon hij de diagnose (hij had deze al wel vastgesteld) werd de diagnose postnatale depressie vast gesteld. Daarop volgde dus vele gesprekken met de psycholoog....onze kleine meid is nu 6,5 maand en afgelopen week heb ik weer een sessie met de psycholoog gehad. Voel me al wel wat beter maar we zijn er nog niet... de sessies zijn al wel wat afgebouwd naar 2 wekelijks...met veel gesprekken, tips, mental coaching en een partner en vriendinnen die mij super steunen moet het zeker goed komen. 1 van de tips die ik van de Psycholoog/Mental Coach heb gekregen is om te gaan schrijven/bloggen. Buiten mijn gevoelens boekje (deze hou ik voor mezelf) hoop ik dat ik op mamaplaats weer wat dingen kan bloggen over mijn leven waardoor ik mijn eigen ik ook weer helemaal terug ga vinden.

Dit was in het kort mijn verhaal... zoals jullie hopelijk begrijpen is het een proces waar je in zit en dit heb ik geprobeerd kort te beschrijven.