Altijd een kind te kort

Gisteren ging ik veel te laat naar bed omdat ik naar het Nederlands Elftal 'moest' kijken. En vanmorgen vond mijn jongste het rond zes uur weer genoeg geweest.
Ik parkeer hem voor de tv en zet voor mezelf een extra sterke kop koffie. Ik nestel mezelf op de bank met een dekentje en open instagram op mijn telefoon. Één van de eerste berichtjes die ik zie gaat over Wereldlichtjesdag. Morgen.

'O,' is mijn eerste gedachte. 'Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig geweest. Goed teken.'
Gevolgd door de gedachte: 'Goed teken? Hoezo is het een goed teken dat ik niet bezig ben met één van de weinige dingen die ik nog voor mijn kind kan doen?"

Doorgaan na verlies. Het is goed, maar ook verrekte moeilijk. Het is constant een balans zoeken tussen stil staan en doorgaan. Het is liefde voelen die nergens heen kan en er daarom soms uitstroomt in dikke tranen. Ook nog jaren later.

Het is je afvragen of de omgeving misschien vindt dat je er te veel over praat, terwijl je zelf vindt dat je dat te weinig doet. Omdat het soms voelt alsof het allemaal oké is. En het is oké, mijn leven is meer dan oké. Ik ben oprecht gelukkig, zelfs op dit belachelijk vroege tijdstip met de slaap nog in mijn ogen.
Maar ik verloor mijn baby. En dat is niet oké. Dat zal het ook nooit zijn.

Morgen brand ons kaarsje weer. Omdat dat het enige is wat ik nog voor Liv kan doen. En ook al ben ik door gegaan, ik blijf soms ook even stil staan. Bij wat was, maar niet mocht zijn. Altijd een kind te kort. 

Leestip: Soms is het allemaal wat teveel