3 jaar geleden
Als de rouw overheerst...
Mijn moeder verkoopt haar huis, mijn ouderlijk huis. Ik wil zo graag blij voor haar zijn maar ik voel grotendeels gemis. Het gemis van mijn vader.
"Je verkiest het verdriet en de rouw boven het blij zijn voor je moeder; dat ze een nieuw huis heeft". Dit zei mij man afgelopen weekend tegen me. Af en toe is hij keihard en hoor ik van hem hoe ik ben en hoe ik overkom op anderen. Maar het is de waarheid. Hij is gewoon eerlijk. En hoe graag ik het ook zou willen, het verdriet en de rouw overheerst. Alweer, voor de zoveelste keer, neemt het bij mij de overhand. Hij is er niet. Hij is er niet bij. En met pijn in mijn hart vernietigen we zijn plek. We halen zijn plek binnenkort letterlijk weg. Zijn grootste hobby. Zijn bar. De plek waar ik hem nog steeds voel. De plek waar hij het meeste nog dichtbij mij is. De plek waar ik hem hoor: "gezellig feestje hé, Liesje", de plek waar ik hem bijna kan zien (nog net niet, ik zie geen dode mensen;)). De plek waar ik het gelukkigst ben geweest met hem. De plek waar ik hem meestal niet depressief en onrustig zag. Daar was hij in z'n element. De plek waar Simon's muzikale voorkeur is ontstaan; rock en de Rolling Stones. De plek die samen met mij is opgegroeid.
Mijn vader en ik; samen runde we vele nachten tot in de vroege uurtjes de bar. Voor mijn ongeveer twintigste was ik niet moe te krijgen. Doorgaan, was het motto. Hier begon mijn onbezorgde uitgaanstijd. De tijd waar ik nu soms zo naar terug verlang. De tijd die ik terug wil draaien. Nog één keertje. En dan vooral nog een keertje met hem. Maar het kan niet, het is niet meer terug te draaien. Hij is er niet meer en alles is al veranderd sinds die ene dag dat ie plotseling overleed 3 jaar geleden alweer. Maar moet zijn plekje nou echt weg? Het antwoord is natuurlijk ja. Mijn hart schreeuwt alleen NEE!
En "as we speak" worden de eerste serieuze boden op het huis gedaan. En gaat het serieus verkocht worden. Andere mensen gaan gelukkig worden in ons huis en zij gaan er totaal iets anders van maken. Ik ben echt blij voor mijn moeder, gun het haar echt heel erg. En snap haar keuze. Een nieuw huisje, levensloopbestendig en een nieuwe start voor haar alleen.
Alleen de rouw overheerst. Het komt in alles terug. Een babyfoto-album dat ik open sla van onze oudste Simon. En waarin hij duidelijk roept; Opa Hans! Maar als ik aan Boris vraag wie het is, kijkt hij me vragend aan en roept enthousiast "Opa!" naar de andere opa. Boris heeft maar één opa, en dat is voor hem zo, hoe pijnlijk dat voor mij ook is. Al benoem ik hem dan wel weer en leg ik uit dat hij nog een opa heeft, die dood is, die weg is.
Dag opa Hans, dag papa, dag bar; ons plekje waar we zoveel mooie momenten hebben beleefd. We nemen afscheid van weer een stukje van hem. Het blijft pijnlijk en soms nog veel erger dan in het begin. Ik mis hem gewoon zo.
