Aan de slag met PTSS

Eindelijk is het begin oktober. Nu ga ik eindelijk echt aan de slag met mijn trauma’s. Met heel mijn hart hoop ik dat ik daarna bezig kan met onze toekomst en niet meer blijven hangen in het verleden. Dat ik kan gaan leven in het hier en nu. Alleen moet ik eerst alles inpakken. Naast alle spullen die je normaal al nodig hebt tijdens een weekje weg moet ik ook mijn triggers inpakken.

Vanaf het moment dat ik de opdracht krijg, is mijn hoofd er druk mee bezig. Daarmee nemen alle wegvallen (dissociaties) een vogelvlucht. Om de haverklap ben ik er even niet meer en verdwijn ik in herinneringen. Op andere momenten is alles mij teveel en sta ik op springen, waarna ik weer al het contact met mijn omgeving verlies. Ik probeer op allerlei manieren zo goed mogelijk door de dagen heen te komen. Zo spreek ik met mezelf af om het opzoeken van alle triggers en ze werkelijk vast te houden alleen te doen als ik een online afspraak heb met mijn psycholoog. Een simpele afspraak met mijzelf, maar een enorm moeilijke afspraak om te doen.

Zelfs het fietsen naar mijn werk is een opgave. Elke keer verdwijn ik weer in een herinnering. Mijn hoofd zit gewoon vol. Af en toe schrik ik op van een fietser die rakelings langs mij heen gaat. Elke keer voelt het alsof ik uit een heel andere wereld wordt getrokken. Net alsof ik echt met alles in mijn lijf bij het inbrengen van een sonde ben, in het UMCG of het WKZ ben in plaats van op de fiets.

Mijn psycholoog moet even schakelen als ik met een hele grote memoriekist van Boefke voor de laptop ga zitten tijdens ons online afspraak. Ze snapt helemaal wat ik ermee wil doen, maar vindt het ook lastig. Ze doet haar uiterste best om mij erbij te houden. Elke keer als ik een trigger pak, stelt ze mij allerlei vragen. Al snel is de tas aardig gevuld met simpele spullen zoals een fles en speen, maar ook met de enorm confronterende spullen zoals een operatieshirtje die mijn vriend per ongeluk in Boefke zijn tas had gestopt na de transplantatie en nog veel meer medische spullen. Elk voorwerp heb ik even in mijn handen en bekijk ik goed. Ben jij een trigger voor mij? Of moet ik iets anders meenemen? Ik ga zo alles langs en leg af en toe weer wat terug in de kist zoals Boefke zijn geboortepakje. De meest medische spullen liggen vooral in de tas voor het Trauma Centrum. Na een uur heb ik bijna alle spullen ingepakt met dank aan mijn doorzettingsvermogen en de psycholoog.

Behalve… een nieuwe sonde en alle benodigdheden daarvoor. Een jaar geleden heb ik al het sondemateriaal zo snel mogelijk weggebracht naar een zorginstelling. Om nu naar het ziekenhuis te bellen voor een nieuwe sonde vind ik wat ver gaan. Een nieuwe sonde bestellen vind ik weer sonde van mijn eigen geld. De psycholoog ziet mij in mijn hoofd verdwijnen en vraagt wat er aan de hand is. Op het moment dat ik haar hoor, krijg ik een geweldig idee. Wat nu als ik een lieve mede levermama vraag om een sonde? Maar wie zou dat zo naar mij kunnen sturen? Al snel kom ik uit op andere ouder waar ik heel veel contact mee heb. Haar zoontje is net getransplanteerd en heeft daarna een sonde gekregen. Ik hoop voor hem dat hij snel zonder de sonde kan en dat ze er nog een hebben liggen voor mij.

Na afscheid te hebben genomen van mijn psycholoog app ik de andere moeder voor dat enorm vervloekte ding. Ze heeft er nog eentje liggen en stuurt alles op wat ik nodig heb. Nu kan ik opgelucht ademhalen. Wel drukt ze mij op het hart om de envelop pas open te maken tijdens de behandeling. De komende tijd liggen de triggers in een hoekje van mijn kledingkast tot ze in de tas mogen voor het Trauma Centrum Nederland.

LEES OOK: Buikgriep? Of zwanger?