80▪︎De K van... Kinderen

Met kinderen moet je behoorlijk oppassen voor je woorden. Kleine potjes hebben grote oren, deze uitdrukking is er niet voor niets. Met elkaar aan de keukentafel kletsen terwijl de kids lekker aan het spelen zijn voor de tv op een verdieping, van onze splitlevel woning, lager. Denk maar niet dat je uitbarstingen, verbazingen, goed bedoelde adviezen, ongeloof, blijdschap, geheimen of roddels onopgemerkt zijn gebleven. Vaak een paar dagen later krijg je delen van het gesprek voor je voeten. Zo zie je ook veel trekjes terug van jezelf. 'Waar is de tablet mama.' 'In de oplader schat, je kunt hem wel pakken als je wilt.' 'Ik ben je dienstmeid niet...' even voor de record, dit laatste stuk is door Dyordan uitgesproken, maar de copyright ligt bij mama nadat ze de zoveelste taak voor de kids met knippende vingers aan het uitvoeren was, en het gevoel had geen mama te zijn maar de huissloof. O wat erg dit. Hoor je ineens een behoorlijk volwassen woord die waarschijnlijk nog niet in groep 1 ter sprake is gekomen. Beetje graven en je weet het weer, dat zeiden wij vandeweek tegen elkaar, toen we het over werk hadden. Maar meneer weet hem gewoon in de juiste context te plaatsen. Je kijkt elkaar aan, denkt wauw pienter ventje, maar beseft tegelijk dat hij vermoedelijk dus alles gehoord heeft. Fuck, shit, kut, klote, verdikkeme passeren tegenwoordig regelmatig de revue, vanwege mijn zwangerschapskwaaltjes. Even een uitlaatklep als de zenuw in mijn bil weer ineens parten speelt bij het opstaan of lopen. Als de banden in mijn onderbuik weer op spanning springen na een gekke frats. Of als ik weer klungelig vanalles op de grond laat vallen en niet zozeer de troep verafschuw, maar weet dat ik weer moet bukken om het van de grond te halen. En ja dan word je met je neus op de feiten gedrukt als je jouw jongere versie ineens in zijn spel hetzelfde hoort roepen. Uiteraard laten we soms vloekende papa en grote zus even buiten beschouwing, want zij kunnen zich nu even niet verdedigen. Maar weet dat ik niet de enige ben met slechte invloed. 'Dyo we moeten het even hebben over deze woorden. Deze woorden mogen we eigenlijk niet zeggen. Dat zijn stoute woorden. Maar soms flapt mama of papa die er wel eens uit. Maar pap en mam mogen het eigenlijk ook niet zeggen.' Een aantal weken hoor je wel dagelijks, 'o mam,' of 'o, pap, je zei het stoute woord.' Zo trots dat hij ons daarop wijst. Maar wat een spiegel. Hoe vaak we eigenlijk, onbedoeld, het slechte voorbeeld geven met het herhalen van de stoute woorden. Meneer heeft nog een trekje van mama. Als een ware touretter zegt hij 'mam ik wil het stoute woord even zeggen.' Nog voordat ik nee, van verbazing, kan uitroepen waren de heerlijk bekkende letters al over zijn lippen gerold. 'KUT, KUT.' Wel twee keer! Klein beetje schaam ik mij voor deze uit de hand gelopen conversatie, maar ik bedenk mij ook dat we hem wel hebben uitgelegd dat het eigenlijk stout is en dat hij dat ook deels lijkt te begrijpen. In bad komen we erachter dat het wel een heel hot onderwerp is. Waar we met badspeelgoed en de badletters altijd ons best doen wat bij te brengen. Na de gebruikelijke wijze lessen, '...en pakken we nu de letter D van Dyordan of Duif' 'Mam wat is dit voor letter?' 'Dat is de letter p, van Papa.' 'Weet je wat leuk is, deze kleine letter p kan ook een d een q of een b zijn. Net als de 6 en 9 op elkaar lijken.' Zeg ik terwijl ik de letter p heen en weer manouvreer om het te laten zien. We maken wat woorden met p, d en b. 'De b van bobo.' Aldus Dyo. Wanneer de prangende vraag komt. 'Mam welke letter is van het ene stoute woord?' Geheel onschuldig antwoord ik de letter K, ookwel de K van Kip, Kat of Kikker. De letter K ligt niet in bad, die had ik beneden in de speelgoedkist zien liggen. Dyordan weet niet hoe gauw hij het bad uit moet komen, nadat ik hem dat vertelde. Na het afdrogen dendert hij naar beneden, pakt de letter K op mijn aanwijzingen waar die dan moet liggen, houdt hem triomfantelijk in de lucht en roept 'De letter K van KUT!' Ik weet niet of ik nu trots ben of angstig. Angstig wat hij gaat zeggen op school als ze het over de letter K gaan hebben. De juf die vraagt 'Wie weet er al een woord met de letter K?' En dat mijn kleine draak wippend op zijn stoel, met zijn wild enthousiast opgestoken vinger gaten in de lucht probeert te prikken, even aangenomen dat hij weet dat hij niet voor zijn beurt mag spreken, en dan semi ongeduldig wacht tot de juf de beurt geeft. In slomo zie ik de juf omdraaien, Dyordan de beurt geven en mijn goed afgerichte zoon hoor ik zeggen... 'Kwa-li-ta-tief.' Omdat we hem inmiddels een netter alternatief hebben geleerd voor KUT*. *Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.