#125 Wie zich kwetsbaar opstelt, kan pijn verwachten

Het is midden in de nacht en ik zie per toeval dat Mamaplaats één blog van mij op Facebook heeft gezet. En nu lig ik daar wakker van..

Gisteren blogde ik over het érg recente motorongeluk van mijn man: lees deze blog hier! Godzijdank is dit ongeluk goed afgelopen, maar de schrik zit er hier in huis nog steeds goed in!

Die blog heb ik geschreven uit liefde voor mijn man, om mijn angst hem kwijt te kunnen raken een plekje te geven, om de schrik te verwoorden, om mensen aan te duiden dat je als motorrijder extra kwetsbaar bent in het verkeer, om te laten lezen dat een ongeluk vaak in een klein hoekje zit en dat de afhandeling hiervan soms bijna de hele dag in beslag kan nemen (er komt écht veel geregel bij kijken)..

Iedereen die mij op Mamaplaats volgt, weet dat ik me de laatste dagen enorm kwetsbaar opstel door mijn verhaal van begin tot eind te doen, inclusief alle niet zo mooie details. 

Het doet dan ook enorm zeer wanneer Mamaplaats één van je blogs op Facebook zet en daar dan niet zulke leuke reacties op komen: 'dit verhaal is erg erg erg opgeblazen', 'Ja, drama inderdaad..',  'ik had op zijn minst een zwaargewonde of dode verwacht'.. Mensen die dat soort berichten zelfs liken, omdat ze het er schijnbaar mee eens zijn. Had ik er dus alleen over mogen bloggen als het fout was afgelopen? Of ben ik abnormaal dat ik zo van het ongeluk geschrokken ben en ik deze schrik in mijn blog probeer duidelijk te maken?

Ik moet zeggen dat dat soort reacties mij heel diep raken. Ik zou graag willen dat dat niet zo was, maar je praat wel over je gezin, jouw leven & de mensen die zo belangrijk voor je zijn! En dat doe je in een schrijfstijl die jou persoonlijk is. Als andere mensen daar dan zoiets over zeggen..

Ik ben een jonge moeder met 2 hele jonge kinderen (bijna 3 jaar & 4,5 maand). Ik heb met name de laatste maanden veel meegemaakt en ik moet er niet aan denken dat ik nu mijn kids had moeten vertellen dat Papa niet meer thuis zou komen, maar dat had natuurlijk net zo goed gekund. Dat zou iedereen helaas kunnen overkomen & voor sommige mensen is dit de harde werkelijkheid.

Na deze reacties op Facebook zit ik er serieus over na te denken om te stoppen met bloggen. Ja, ik weet dat mensen op Facebook vaak hard reageren. Ik heb het al eerder gezien en ik heb zelfs andere Mama's onder mijn echte naam verdedigd op Facebook wanneer zij ook dit soort reacties kregen. De Facebook volgers lezen duidelijk liever over de perikelen rondom Joost Heersma.

Al blog ik voor mezelf & voor mijn gezin, de 'ongezouten mening' van anderen doet soms érg veel pijn. Zeker als ze niet eens de moeite nemen zich in te leven in andermans situatie. Ik weet niet of ik die meningen aankan, ook al besef ik me heel goed dat deze er (soms) bij horen. 

Ik weet nu dus even niet wat ik ga doen: stoppen met bloggen (door negatieve reacties) of doorgaan (door mensen die wel positief reageren). Nee, dit is geen roep om medelijden. Hooguit om wat medeleven! De wereld zou er sowieso veel mooier uit zien als we wat meer medeleven zouden hebben voor & tonen aan elkaar! 

Dit verhaal inclusief alle reacties moet ik echt even laten bezinken. En voor de mensen die daar ook een ongezouten mening over menen te moeten hebben: pech!