Zwanger via ICSI/PGT: deel 2

In deel 1 van mijn blog met dit onderwerp heb je kunnen lezen hoe wij het traject hebben ervaren in de aanloop van ons eerste kindje. Onze wens voor een tweede kindje was net zo groot. Daarom besloten mijn man en ik om 10 maanden na de geboorte van onze dochter het traject weer op te starten.

Wetende dat er een wachttijd is voor het PGT traject, besloten mijn man en ik 10 maanden na de geboorte van onze dochter te gaan voor een tweede. Opnieuw was er een verwijzing nodig van de huisarts. Daarnaast kregen wij een belafspraak met onze PGT-arts van het UMCU. Er waren na de vorige punctie en verse terugplaatsing twee mooie embryo’s ingevroren. Ik was hoopvol dat deze terugplaatsingen ook zouden lukken, omdat het met onze dochter in een keer raak was. Onze dochter is echter nooit ingevroren geweest als embryo, maar was een verse terugplaatsing. 

Voor een nieuwe terugplaatsing besloten we samen met de PGT-arts dat we een terugplaatsing zouden doen in een natuurlijke cyclus. Dit houdt in dat door middel van echo’s en bloedonderzoek het embryo’tje in mijn eigen cyclus terug zou worden geplaatst. Een spannend proces, omdat je lichaam echt moet meewerken wil dit goed gaan. Misschien een beetje naïef, want mijn cyclus was nog aardig in de war van de vorige zwangerschap. Normaal heeft een vrouw een cyclus van 28 dagen. Bij mij was het nog steeds erg onregelmatig. 

Voor deze terugplaatsing moest ik op een bepaald tijdstip een injectie zetten en aan de Utrogostan. Bij een kunstmatige cyclus gaan ze niet uit van je eigen cyclus en wordt deze door middel van hormonen nagebootst. Dit is vooral handig als je een onregelmatige cyclus hebt. Wel moet je hiervoor meer medicatie slikken.

Weer veel bezoeken aan het ziekenhuis in Utrecht volgen. De weg ernaar toe kan ik inmiddels dromen. Soms ging ik alleen naar de afspraken. Bij de belangrijke afspraken was mijn man erbij. Met diverse echo’s en bloedonderzoek in een week tijd, werd mijn cyclus als het ware gemonitord. Als de follikels groot genoeg waren en een eisprong op de loer lag, dan kon de terugplaatsing gepland worden. 

Voor ons brak die dag aan op 7 oktober 2022. We waren van te voren niet afgebeld, wat betekent dat de dooi is goed gegaan en de terugplaatsing kan plaatsvinden.

Vol spanning gingen we de behandelkamer binnen. Hier kregen we het verdrietige nieuws te horen dat 1 embryo de dooi niet had overleefd. Wel hebben ze de laatste ingevroren embryo kunnen ontdooien. Verdriet en blijdschap kunnen echt naast elkaar bestaan. We waren een kind verloren maar er zou er nu ook een teruggeplaatst worden. Vol spanning keken wij naar het scherm en zagen de katheter met ons laatste embryo geplaatst worden in mijn baarmoeder. Ook de laborant gaf aan dat het slangetje leeg was en dat de terugplaatsing was geslaagd. Met mijn hand op mijn buik en een echo op mijn schoot reden we terug naar ons huis.

Een paar dagen na de terugplaatsing mochten we testen. De testdatum hebben we alleen nooit gehaald. Op 12 oktober 2022, 5 dagen na de terugplaatsing, verloor ik bloed en een groot stolsel. Ik was kapot van verdriet. Niet alleen vanwege het mislukken van een poging en het verliezen van een kind, maar ook omdat ik wist dat we opnieuw zouden moeten stimuleren voor een tweede kind. Het is niet alleen het injecteren van zware hormonen en de fysieke last. Ook mentaal doet dit traject veel met je. Dit is misschien wel zwaarder dan het fysieke gedeelte.

De PGT-arts leefde erg met ons mee. In principe konden we in februari 2023 weer voor een nieuwe stimulatieronde gaan. Er was plek. Samen met mijn man besloten we het echter nog even uit te stellen. Ik moest nog bijkomen van het verlies van onze twee embryo’s en ook zouden we in mei op safari gaan in Tanzania. Deze rondreis wellicht zwanger moeten doormaken leek ons niet handig. Uitstel was de beste keuze op dat moment. 

Zo gezegd zo gedaan. De stimulatieronde werd gepland in juni, wanneer we terug zouden zijn van onze vakantie van 3 weken lang. Het was een fantastische reis. Onze dochter was toen pas 1,5 jaar, maar ook zij heeft ervan genoten. Ik had ook weer genoeg energie om ertegenaan te gaan. Ik was weer opgeladen.

De medicatie mochten we weer ophalen en ook volgde er meerdere afspraken met echo’s en bloedonderzoek. Mijn follikels waren al iets minder veel dan de vorige stimulatieronde. Bizar hoe snel dat gaat naarmate je ouder wordt. Het was voldoende om te stimuleren en te beginnen met prikken. Ik was even vergeten hoe vervelend dit was en moest opnieuw over een drempel heen. Vanwege mijn lagere voorraad aan follikels moest ik deze keer een hogere dosis Gonal-F spuiten. De eerste keer was dit 125 eenheden. Inmiddels was dit verhoogd naar 137,5 eenheden. Wel een groot voordeel: ik hoefde niet meer te klunsen met de laatste injectie door het zelf te mengen. Deze keer kregen we een voorgevulde injectiepen mee. Wel zo fijn!

Op 21 juli 2023 stond de tweede punctie gepland. Ik was nerveuzer dan de eerste keer, omdat ik deze keer wist wat ik kon verwachten. Gelukkig was mijn man erbij. Ik koos wederom voor geen medicatie (als in morfine) en nam van te voren twee paracetamol in. Toch heb ik het idee dat die niet zoveel doen. Het was deze keer pijnlijker dan de eerste keer. Er werden 23 follikels aangepikt. Maar liefst 16 eitjes kwamen hier uit welke bevrucht konden worden. Doordat de eitjes geteld moesten worden waren we ook langer in het ziekenhuis. Ook werd er deze keer bij mij bloedgeprikt om overstimulatie op te sporen. Dit kan erg gevaarlijk zijn en komt vaak voor bij vrouwen met veel follikels na het stimuleren. Gelukkig was dit niet aan de orde. Van de 16 eitjes waren er 9 bevruchtingen ontstaan. Van dit aantal waren 4 embryo’s gezond en 2 moeten opnieuw getest worden. Dit laatste komt helaas wel eens voor, maar hoeft niet te betekenen dat het geen gezonde embryo’s zijn. Er is heranalyse nodig om dit te beslissen. Als de embryo’s van goede kwaliteit zijn, dan worden ook deze embryo’s ingevroren. Bij ons was dit het geval. Het was een mooier aantal dan de eerste ronde. Even ter vergelijking: bij de eerste ronde waren er 21 follikels aangeprikt, waarvan 13 eitjes en 10 bevruchtingen. Van deze 10 waren 6 embryo’s ontstaan waarvan er 3 gezond waren. 

Eén embryo zouden ze bij mij terugplaatsen en de overige 5 embryo’s werden ingevroren, waarvan 2 opnieuw getest dienen te worden. Op 25 juli 2023 vond de terugplaatsing plaats. Hoopvol, omdat het met onze dochter op deze manier ook was gelukt. Helaas mocht dit niet zo zijn en verloor ik het embryo op 31 juli 2023. Weer een hoop verdriet. Echt veel tijd om het te verwerken was er niet, want een nieuwe terugplaatsing stond gepland op 27 oktober 2023. Deze terugplaatsing besloten wij te willen doen in een kunstmatige cyclus. Mijn vertrouwen in mijn lichaam was kwijt.

Deze keer was het extra spannend, omdat het embryo de dooi eerst moest overleven. Ook kreeg ik voorafgaand meerdere echo’s en slikte ik speciale medicatie om mijn cyclus te faken en mijn baarmoeder voor te bereiden. Niet prettig zo’n hormonen cocktail. 

De terugplaatsing vond plaats op de afgesproken datum van 27 oktober en gelukkig had het embryo de dooi overleefd. De volgende stap is het innestelen. Op 11 november verloor ik helaas veel bloed en testte ik negatief. Drie mislukte terugplaatsingen in een jaar tijd. Het deed en doet mij nog steeds erg veel. Nog altijd denk ik aan ze en vraag ik mij af wat voor een mensen het zouden zijn geweest. Of het jongens of meisjes waren en of ze op ons en onze dochter zouden lijken. Ik denk dat dit gevoel en dit verdriet ook nooit meer weggaat. Je draagt het voor altijd bij je.

Tijd is een dief. Niet alleen werd ik ouder maar we zaten nu in een soort flow van ziekenhuisbezoeken. Ik wilde eigenlijk niet wachten. Opnieuw besloten we in overleg met het ziekenhuis een terugplaatsing in te plannen. Weer in een kunstmatige cyclus, omdat ik het gevoel had dat dit sneller zou lukken dan wanneer de terugplaatsing zou plaatsvinden in mijn eigen cyclus. 

Op 30 november wel te verstaan. Er zit elke keer een maand tijd tussen. Het is heftig maar wel beter omdat je lichaam al gewend is aan de medicatie en hormonen. Bij deze terugplaatsing was het embryo ook goed uit de dooi gekomen. Wat een opluchting was dat! Hierna zouden we nog 1 gezond embryo in de vriezer hebben en nog eens 2 extra welke nog getest moeten worden.

Dit embryo’tje had er zin in. Ik vroeg naar de kwaliteit aan de laborant, iets wat ik nog nooit eerder had gevraagd tijdens een terugplaatsing. Hij of zij kwam uit het schilletje en was wat ze noemen een blastocyst. Dit is alleen maar gunstig omdat het embryo goed aan het doorontwikkelen is. Met weer een echo op zak en een kindje in mijn buik gingen we op weg naar huis.

Ik kon niet wachten met testen. Deze keer voelde het anders aan. Drie dagen na de terugplaatsing voelde ik het een en ander gebeuren in mijn lichaam. Alsof ik de innesteling heb gevoeld. Ik volgde mijn intuïtie en 5 dagen na deze terugplaatsing, op 5 december, had ik een positieve zwangerschapstest vast. We konden het haast niet geloven. De dagen erna liepen de testen op en zagen wij een licht streepje veranderen in een dikke streep. Blijdschap nam de overhand en met onze dochter hebben we al dansend in haar kamer gestaan. 

Onze droom voor een tweede kindje kwam uit. Op 27 augustus 2024, 10 dagen na onze uitgerekende datum, ben ik thuis bevallen van een gezonde zoon. Wat een geluk! Mijn bevallingsverhaal kun je teruglezen in mijn eerdere blog. 

We hebben nog 3 embryo’s over. Wie weet dat er in de toekomst ons nog een kindje gegund is. Eén ding is wel zeker: een nieuwe ronde zullen wij niet meer opstarten. Als het bij twee kinderen blijft, dan heb ik daar meer dan vrede mee. Ik prijs mij een gelukkig mens met twee gezonde kinderen.