Wat als zwanger worden niet vanzelfsprekend is?

Al zolang ik mij kan herinneren is mijn grootste droom altijd al geweest om moeder te worden. In plaats van met Barbies te spelen, speelde ik met mijn BABY born. Ik deed alsof ik zwanger was of deed samen met een vriendin een hele bevalling na. In ieder vriendenboekje staat de vraag “Wat wil je later worden als je groot bent?”. Mijn antwoord was altijd of prinses of moeder en soms beiden. Hoe dan ook het was duidelijk wat mijn doel was voor mijn volwassen ik. Maar wat als zwanger worden niet vanzelfsprekend is?

Dit is een onderwerp die mij persoonlijk raakt. Maar ik weet zeker dat er meerdere vrouwen zijn die ook strijden om moeder te worden. Dit artikel is voor alle vrouwen die moeder willen worden, maar bij wie zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Weet dat je niet alleen bent en hoe pijnlijk het soms ook is, erover praten lucht echt op!

Waar begon mijn droom om moeder te worden?

Ik ben opgegroeid in een gezin als oudste van vier kinderen. Hierdoor voelde ik mij al jong verantwoordelijk. Daarnaast vond ik het heerlijk om mijn moeder te helpen met mijn zusjes en broertje. Ik was twee jaar oud toen ik voor het eerst grote zus werd. Logischerwijs herinner ik mij daar niet veel van. Wat ik mij wel herinner is, dat toen ik zes jaar oud was ik voor de tweede keer grote zus werd. Volgens mijn eigen moeder is mama worden voor mij gemaakt! Zo kon ze me rustig als zes jarig meisje op de bank neerzetten terwijl ik mijn baby zusje de fles gaf. Dit terwijl ze zelf mijn andere zusje ging aankleden. Jarenlang deed ik alsof ik moeder was met mijn BABY born. Die ging dan ook bijna overal mee naar toe. Daar stopte ik pas mee toen mijn moeder op mijn 13e beviel van mijn broertje. Toen kon ik mijn BABY Born inruilen voor een echte baby, namelijk mijn broertje.

Met mijn broertje heb ik alles geleerd over baby’s wat ik nu weet en terwijl ik hem zag opgroeien begon mijn droom om moeder te worden steeds sterker te worden. Het was dan ook geen verrassing toen ik begon met oppassen als bijbaan. Ik genoot zo ervan om op te passen, zelfs op mijn eigen broertje. Dat ik tegen mijn vriendinnen loog dat ik moest oppassen en tegen mijn moeder zei ik dat ik niks had afgesproken. Het liefst was ik de hele dag in de weer met mijn broertje. Ik was ook best boos toen mijn moeder een oppas inhuurde voor mijn broertje. Nu ik ouder ben snap ik haar intentie, maar toen vond ik het echt niks.

Waarom wil ik moeder worden?

Deze vraag stel ik mezelf de laatste tijd steeds vaker, want ja wat is de echte reden achter mijn kinderwens? Eerlijk gezegd weet ik het antwoord niet op die vraag. Wat ik wel weet is dat als ik denk aan moeder worden en zelf een gezin stichten, pas dan voel ik me heel. Ik heb constant het gevoel alsof ik iets mis en zonder dat deel ben ik niet compleet.

Hoe ga ik om met ongewenste (hopelijk tijdelijke) kinderloosheid?

De meeste dagen ben ik er niet zo mee bezig en focus ik mij op andere dingen. Op dingen die binnen mijn macht liggen, dingen waar ik invloed op heb. Maar op een of andere manier elke keer dat ik denk “Nu heb ik het een plekje gegeven en kan ik mij focussen op andere dingen“ komt toch die pijn weer naar boven. Ik heb er mee leren om gaan door er heel open over te zijn in mijn omgeving en geef ook altijd aan dat ik wil dat ze met me delen wanneer er iemand zwanger is. Want hoe pijn het ook doet dat ik zelf nog niet zwanger ben zoveel meer blij ben ik voor de ander. Daarnaast wint mijn enthousiasme het eigenlijk altijd en wil ik altijd van alles weten over de zwangere en de zwangerschap haha.

Wanneer is het traject zwanger willen worden begonnen?

In november 2020 besloot ik te stoppen met de pil, eerst om me alvast voor te bereiden voor een eventuele zwangerschap, maar al snel werd onze kinderwens alleen maar sterker. Ik had toen steeds onregelmatige menstruaties en heb ook diverse onderzoeken gehad, maar alles werd geweten aan mijn overgewicht. Nadat ik 1,5 jaar geprobeerd heb zwanger te worden, maar ook af te vallen kwam ik er achter dat het niet alleen lag aan mijn overgewicht, maar kreeg ik de diagnose traagwerkende schildklier, ik schreef hier een blog over.

Eind 2022 een half jaar nadat ik met schildklier medicatie was begonnen was mijn schildklier eindelijk stabiel en kreeg ik van mijn gynaecoloog in Griekenland groen licht om zwanger te worden. Hier kreeg ik ook medicatie die de kansen die maand zouden vergroten om zwanger te worden. Na een jaar was ik vele ovulatietesten en al behoorlijk wat zwangerschapstesten verder, maar helaas nog steeds niet zwanger en besloten wij een medisch traject om zwanger te worden op te starten in Griekenland en daarnaast in Nederland op de wachtlijst komen te staan om te kijken wat hier de mogelijkheden waren. Vanuit Griekenland kreeg ik toen diverse medicatie mee die zouden helpen met zowel de eisprong als mijn hormoon levels.

Wat zijn de vervolgstappen?

Sinds mijn diagnose over mijn schildklier hou ik mij erg bezig met mijn hormonen. Niet alleen qua inlezen maar ook qua levensstijl. Ik eet nog amper eten uit een pakje echt heel af en toe. Daarnaast probeer ik nu langzaam aan ook minder vlees te gaan eten en wat meer vegetarisch zonder pakjes en zakjes en natuurlijk overstappen op onbewerkt vlees. Mijn suikerinname is zichtbaar naar beneden gegaan en dat merk ik niet alleen aan mijn huid maar ook aan mijn gewicht. Volgende keer vertel ik meer over het medische traject wat wij in Griekenland zijn opgestart, maar ook over het traject in Nederland.

Zit jij in hetzelfde of een soortgelijk schuitje als ik? Dan mag je me altijd berichten! Je staat er namelijk niet alleen voor! Via Instagram (@daantjeslifenl) ben ik het makkelijkst benaderbaar, just slide in my DM. 

Lees ook: Oogplooitje verraad aanleg hooikoorts en eczeem