Pluisje

Deze blog wordt geschreven net na het emotionele afscheid van Pluisje. Wees gerust, Pluisje was geen konijn, kat of ander huisdier. Nee Pluisje was letterlijke een pluisje, maar voor Iljas die vandaag bij ons was voor een goede 1,5 uur zijn allerbeste vriend. Pluisje moest mee naar binnen, Pluisje moest op schoot en iedereen moest naar Pluisje kijken. Alleen kijken! Niet aankomen! Dat laatste was iets wat zijn kleinere broer op een wat grovere manier heeft moeten leren. Helaas moest Pluis volgens de kleine man wel maar weer naar buiten om daar te spelen in de wind. Daar waar konijnen en honden volgens papa en mama vaak "terug naar de boerderij" zijn, is Pluisje als iemand het vraagt met zijn hele familie nu spelen in de wolken.

Naast Iljas en z'n broertje hebben we de laatste paar weken vooral lekker veel kinderen over de vloer gehad of opgezocht. Zo hadden we Sebas weer te logeren, hadden we de verjaardag van de kleinste aan mijn kant van de familie en hebben de kleinste aan Chris z'n kant ook weer even mogen knuffelen toen we zijn gezin samen kwamen. Waar het aan mijn kant net wat makkelijker te verdelen is met een hele schare aan kleinkinderen, is kleine Aedan daar voor nu nog de eerste. Daarom was het onderweg daar naar toe al een wedstrijdje aftroeven wie de kleine het eerste vast mocht houden. Ik moet helaas bekennen dat mijn schoonvader heeft gewonnen.

Een huis vol was heerlijk en we zijn dan ook hard aan het werk om alles in Amerika zo goed mogelijk voort te zetten. Zo zijn we alle drie door de psychologische screening gekomen en weten we nu allebei onze genetische uitslagen. Zo is Chris drager van een genetische afwijking voor een specifieke zonne-allergie en ik drager voor albinisme. Iets wat in mijn hoofd samen enkel zou kunnen leiden tot een kind wat zelfs in de winter iedere ochtend in een vat van factor 50 zou moeten worden gedoopt. Gelukkig hebben we een hele leuke donor gevonden die daar een stokje voor kan steken.

Op het moment zijn we vooral aan het wachten op haar genetische testen om te kijken of we naast dat ze als persoon heel erg leuk is, ook op dat vlak een match is. Daarnaast wacht Sandy (onze fantastische draagmoeder en tevens ook iemand die in het echt anders heet) ook medische uitslagen en screenings voor we weer samen met z'n allen door kunnen naar dat o zo romantische papierwerk. Iets waar we stiekem toch wel naar uit kijken, omdat het weer een stapje dichterbij is.

En tijdens het wachten pikken we nu vooral alle mooie zonnige dagen mee in de tuin, het park of aan het zwembad. Wel natuurlijk met een kleine fles factor 50 bij de hand, want met onze genen weet je het natuurlijk nooit.