Nog maar 1 eierstok en PCOS

Al snel na de operatie kreeg ik het nieuws dat de arts mijn eierstok helaas niet meer heeft kunnen redden. De eierstok was door het gewicht gekanteld en afgestorven. Ik heb dan ook veel ‘geluk’ gehad. "Als de cyste door de druk was gesprongen, had het je vergiftigd en had je het niet na kunnen vertellen", zei hij. De cyste bleek ook een stuk groter dan dat ze op de echo hadden gezien. De gynaecoloog benoemde het de grootte van een galiameloen. Er was ook een monster afgenomen en die werd naar het lab gestuurd, de uitslag zou nog wel even duren. 

De plotseling toenemende klachten kwamen dus waarschijnlijk door het kantelen en afsterven van mijn eierstok. De gynaecoloog vroeg nog wel door de grootte van de cyste of ik dit dan niet veel eerder had gemerkt. “Ja ik had wel klachten maar er werd niet naar me geluisterd”, vertelde ik hem. Hij raadde me dan ook aan om hier een klacht over in te dienen. Die nacht heb ik niet kunnen slapen, wat betekende dit voor mijn toekomst?

Gelukkig hoefde ik die nacht niet alleen te blijven en mocht ik de volgende dag wel weer naar huis. Ik zag er ontzettend slecht uit. Omdat ik hier zo lang ziek van ben geweest woog ik nog maar 47 kilo. Dat is niet veel als je 1,67 lang bent.

Het herstel thuis was pittig; ik had op 3 plaatsen hechtingen waarbij ze ook door de spieren heen waren gegaan. Ik moest dan ook bedrust houden en daar was ik totaal niet van. Zelfs bij de kleinste dingetjes, zoals overeind komen, had ik hulp nodig. Zo eigenwijs dat ik was, probeerde ik na een paar dagen dus ook al zelf overeind te komen. Maar zodra ik mijn buik aanspande kreeg ik een intense pijn. Bij de controle afspraak van mijn hechtingen bleek dan ook één van de hechtingen wat open te zijn gescheurd. Hierdoor zat er een soort gleuf onder mijn navel. Als ik dit wilde laten herstellen zouden ze dit opnieuw open moeten maken. Anders zou de gleuf met verloop van tijd wel wegtrekken, maar het litteken breder blijven.

Het ergste van alles was wat het psychologisch met me deed. Het gaf veel angst en onzekerheid. Het wachten tot de controle afspraak bij de gynaecoloog duurde voor mijn gevoel ook heel lang. Ondanks dat het iets vervroegd was omdat ik en mijn voormalige partner nog een vakantie had staan exact 6 weken na de operatie. Van de arts kregen we groen licht om gewoon even dat weekje ertussenuit te gaan. 

Vier weken na de operatie én ongeveer een week voor de controle afspraak werd ik gebeld door de gynaecoloog met de uitslag van de kweek. Gelukkig goed nieuws: het bleek een dermoïdcyste (wondergezwel) te zijn die zich ontwikkelt had door een bloeding tijdens de eisprong en dus niet kwaadaardig was. Dit zorgde dat ik al met een geruster hart naar de controle afspraak ging.

Maar eenmaal bij de controle afspraak werd bij de echo al snel duidelijk dat ik weer een cyste had ontwikkeld die ondertussen al een doorsnede had van 5 centimeter. Mijn gynaecoloog verwijderde dan ook direct mijn mirenaspiraal en vertelde dat ik dan aan de anticonceptiepil moest om zo geen eisprong te krijgen. Hij trok de conclusie dat ik overgevoelig was voor eisprongen. Maar daar hield het niet op... ook vertelde hij dat hij tijdens de operatie verklevingen had gezien, waardoor er PCOS werd geconstateerd. Hij vertelde me dat de kans op kinderen niet meer erg groot was. Nu had ik meerdere factoren die het krijgen van een kind konden belemmeren. Ook vertelde hij me dat als ik de wens op een kind had, ik dit voor mijn 25ste zou moeten proberen maar schudde daarbij nogmaals zijn hoofd. Zeker na die leeftijd dacht hij dat de kans op kinderen nihil was en daarvoor moest het ook met héél veel geluk zijn. Ik vroeg dan ook direct of ik met een traject zoals IVF kon starten maar dit was helaas geen optie en in mijn geval juist heel gevaarlijk. Hij kon me alleen beloven dat zodra het met mijn andere eierstok ook mis zou gaan, hij de eierstok na verwijderen nog kon proberen te behandelen en dan terugplaatsen. Maar ook hierop zit natuurlijk geen hoog slagingspercentage en het is natuurlijk ook weer een erg ingrijpende ingreep. Dat zou dan de laatste en enige eventuele optie zijn. Verder kon ik niets dan alleen maar hopen, hopen op iets wat misschien wel nooit gaat komen.

De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Op die leeftijd sta je er niet doorgaans bij stil dat een kindje krijgen misschien niet zou lukken. De kinderwens was er zeker wel. Misschien niet op dat moment, maar ik zag altijd wel een toekomst voor me met kinderen. Juist omdat ik zelf niet uit een groot gezin kom. Ik heb geen broers of zussen en mijn ouders zijn gescheiden.

Hit de 'Posten' button en deel jouw verhaal!