Na miskraam een cyste die eindigt in operatie…

In 2020 is ons eerste zoontje geboren, ik voelde me gedurende deze zwangerschap ontzettend goed, kon lang mijn danslessen lang blijven geven.. het was corona tijd die roet in eten gooide maar zal de details verder besparen…

Ik wist al van jongs af aan dat ik moeder wilde worden, na jaren lang voor een gezin te hebben gezorgd met 3 meiden wist ik het zeker. 4 kinderen zou ik wel willen ! En zoals mijn zwangerschap en bevalling ging wist ik het zeker, het blijft er geen 1.

De baby tijd vinden veel mannen heftig zoals ook mijn vriend, ons zoontje werd geboren met een enkelzijdig lip schisis en de door corona tijd werd de operatie uitgesteld. Ons zoontje kon lastig zonder mama wat de dansles avonden voor mijn vriend geen gezellig “dad and son “ moment maakte. Hij heeft 2 jaar vreselijk gehuild als mama weg ging. Gelukkig na zn eerste verjaardag was het wel snel over als ik eenmaal weg was. Toen mijn vriend vertelde wel aan de tweede te willen beginnen, was ik ook erg blij.

( en ook heel gespannen, de lip schisis was ons verteld dat dit een “ schoonheids foutje” was van moeder natuur en dat dit niet erfelijk was. Maar toch ga je denken, zou ons tweede kindje het ook krijgen? Of zouden ze wel op elkaar lijken? Want aan zn neusje en mondje is toch “ geknutseld)..

Het duurde net als de eerste zwangerschap toch wel weer enige tijd voor ik zwanger was.

Net als bij de eerste zwangerschap verloor ik na 5,5 week wat bloed en dit bleef elke dag zo.( Bij de zwangerschap van ons zoontje verloor ik tot 15 weken elke dag bloed alsof t je einde menstruatie dag was… geen 9 maanden niet ongesteld feestje voor mij dus) Ik heb rood haar en de echoscopiste had dit wel vaker meegemaakt bij roodharige, iets met meer doorbloeding ofzo.. maar ik mocht net als de eerste keer met 7 weken een vroege echo.

Even kijken of het op de juiste plek zat. En daar zat het en er was ook al een hartje te horen. Helemaal happy de pebby naar huis. Ik moest wel met 9 weken terug komen. Dat was 3 december, hoe leuk dachten we als deze echo goed is kunnen we het met sinterklaas avond vertellen.

De embryo was gegroeid maar er was geen hartje te vinden… volgens haar meting als in, hoe groot de embryo was zou het echt als “ gisteren” gebeurd moeten zijn. Het eerste wat in me omging was, wat ben ik blij dat vandaag de echo heb en niet gister… het voelde klote!! Ik moest naar het ziekenhuis voor een controle echo, kijken hoe groot het was zodat een “na controle echo” kon zien of alles weg was en daar werd alles uitgelegd hoe het werkte. Medicatie of niet. Omdat me lichaam nog niks deed en ik de hele dag misselijk was en me buik al bijna niet te verstoppen was wilde ik niet wachten tot het vanzelf kwam. Je lichaam weet nog van niks en blijft gewoon door gaan in het zwanger zijn.

Dit wilde ik me zelf niet aan doen en koos voor vaginale pillen. We vieren sinterklaas avond en sloot deze af met de eerste pil zodat t volgende dag in werking gezet kon worden.  Onze familie wist het en vond het ontzettend jammer. Ik was die ochtend alleen, zelf voor gekozen, na de andere pillen zou t met zn 4 uurtjes op gang moeten komen, ik had me goed voorbereid, kruik tegen me buik tegen de krampjes, makkelijk broek aan, handdoek op de bank en paracetamol genomen. Ik dacht… het is balen en zo gewenst.. maar het gebeurd vaker…

Net voordat het 4 uur later was voelde ik iets, ik stond op en het bloed liep in een keer langs me benen. Ben de trap opgegaan en onder de douchse gaan zitten met een bakje er onder. Dan kon ik zelf kiezen of ik het wel of niet wilde zien. 9 weken en een dag.. het was veel groter dan ik dacht, armpjes en benen en zoals het ziekenhuis al had gezien, zelfs de navelstreng was al zichtbaar. Ik schrok me kapot ! Het is echt al een mini baby..

Ik voelde me verloren, gefaald en zo ontzettend leeg. Ik vergat dingen ( nog steeds) en was niet me zelf…

Me hormonen gingen aan de haal met me en voelde me nog lang niet oke. Twee weken erna kreeg ik de controle echo. Er zat nog een flinke hoeveelheid “ rest”. Ik nam de pillen weer en er gebeurde niks… tot twee weken erna… ik bloede flink met heel veel stolsels.

Nu konden we het afsluiten. Ik ben leeg… wat scheen bij de controle echo daarvan…

Ze zag een cyste van 3 cm

Er kwamen wat controle echo’s en bloedprikken de komende tijd. De gynaecoloog hielp me goed. Kijken of me hormonen verstoort werden door deze cyste etc.

Een jaar erna paar dagen na koningsdag bleek ik weer zwanger te zijn. Ik was snel misselijk en nog sneller kwam er een buikje, het was ook al zwangerschap 3 voor je lichaam. De cyste was inmiddels 8 cm maar nog geen paniek.

Met 6 weken weer soort van innestelings bloeding. Geen paniek dacht ik, had ik vorige keren ook gehad.

Ziekenhuis wilde ivm de miskraam vroeg de eerste echo, kijken of er wat te zien was en waar. 

De vrouw die de echo nam, zei duidelijk wat er bij een zwangerschap te zien zou zijn in deze periode. En dat zag ze. Een soort cel met iets erin. We moesten terug komen na 1,5 week. En wat duurde deze ontzettend lang. Ik voelde me mega zwanger.. moe, geen eetlust, opgezet buikje en borsten waarvan je hoopt dat ze er vooraltijd waren.

We gingen weer naar de echo. Helaas was er niks veranderd, wat inhield… een leeg vruchtzakje.

Mijn wereld stortte in, de gynaecoloog ving me op en vertelde me wat dit betekende en wat de keuzes weer waren, weg laten zuigen raadde ze echt af. Omdat zwanger worden niet makkelijk ging en nu twee keer mis was geweest, was ze heel bang voor een gaatje maken in de baarmoeder.

Ik koos weer voor pillen en nam ze gelijk bij de apotheek mee. Ik lichte mijn leidinggevende in van werk en regelde vervanging voor me danslessen.

Het moest er voor mijn gevoel gelijk uit. En was ik in shock… hoe dan !! Ik beweeg genoeg, eet redelijk gezond, rook niet en drink niet. Waarom kan ik dit niet. Ik was boos op me zelf, op alles. Hoevaak ik had gehoord.. “aahh wij zijn zwanger, niet gepland maar wel gewenst”, roken tijdens zwangerschappen omdat ze zo verslaafd waren en toch een gezond kind hebben. Twee kindjes met weinig leeftijd verschil.

Ik wilde niet zo denken over andere mensen maar ik ging in me hoofd iedereen af. En mijn lichaam liet me keihard in de steek, ik bleef me precies zo voelen. Bij de controle echo bleek wéér niet alles weg te zijn. De gynaecoloog zei zelfs, als ik je nu zou testen, denk ik dat je nog positief zou zijn. 

Hoe dan ! 

Ik heb vanalles gezien.. nu ik wist dat t om een leeg vruchtzakje ging was ik gewoon op de wc gaan zitten en het leek wel een oorlog. Dus hup daar gingen we weer met die pillen onder me arm naar huis. Enne kant voelde ik begrip, begrip voor waarom ik me nog steeds zo zwanger voelde. Maar waarom kan mijn lichaam twee keer aan toe geen afscheid nemen van een zwangerschap die niet goed is.

Ik bleef iets langer thuis, ik werk naast dansdocent ook op de bso ( na schoolse opvang) en had gewoon geen zin om kinderen om me heen te hebben( behalve voor ons eigen kind) en de zwangere moeders die hun kinderen ophalen en broertjes/zusjes te zien. Ik was zo ontzettend boos en teleurgesteld in alles en iedereen.

De liefde voor ons eigen zoontje werd alleen maar groter, hij was echt ons wondertje en het is zn heerlijk lief mensje. Dat je bijna bang bent dat een tweede nooit zo kan zijn en juist daarom zo het verlangen in “ hoe zou een tweede zijn”

In de tijd van de miskramen kregen mensen om ons heen wel hun tweede kindje, voor mij voelde dit altijd weer als een dreun en besef van tijd hoelang wij het dus niet hadden.

De controles naar de cyste en bloedprikken hield de gynaecoloog goed in de gaten

Na de tweede miskraam werd me steeds verteld, je kan gewoon zwanger worden dus wil zo lang mogelijk niks aan de cyste doen ( een operatie is gerommel aan je buik en dat wilde ze zo lang mogelijk niet)

Je kan gewoon zwanger worden, ze zeiden steeds, je lichaam heeft het al 3 keer zelf gedaan…

Ik kon alleen maar denken, ik heb maar 1 levend kind hoor, ik kan blijkbaar zwanger worden maar als dit steeds eindigt in miskramen ga ik dat echt niet trekken.  In het ziekenhuis zeiden ze dat 1 miskraam vaak voorkomt, en ja ik sprak veel mensen, mijn moeder en schoonmoeder hadden dit ook meegemaakt… maar 2 was wel iets om in de gaten te houden. En vooral in korte tijd ( 1,5jaar). Een 3de zal zeer waarschijnlijk niet gebeuren… 

Zeggen ze… ik geloof er echt niks van.

De cyste bleef groeien en we plande een operatie in.

De cyste zou eruitgehaald worden en de eileiders door gespoeld, gewoon voor de zekerheid. Als ze toch de mogelijkheid hadden wilde ze dat checken. Ik voelde me altijd goed serieus genomen worden door de gynaecoloog.

De operatie ging goed, wel zagen ze meerdere cystes in en opelkaar maar het was goed gegaan. Het herstel was pijnlijk. Ik had erg veel last van het gas wat ze gebruiken om beter in je buik te kijken maar na twee weken pakte ik me oa danslessen weer op. 

Ze hadden de cyste op kweek gezet en mijn eierstok , wel met moeite, maar dicht kunnen maken.

De uitslag van de cyste was niet goed.

Het zou gaan om een bordeline tumor.

Een zakje gevuld met vocht wat ineens heel snel kan groeien, er kwam uiteindelijk 600ml vocht uit en was dus ook echt groot. Ze halen een cyste vanaf 10 cm vaak weg ivm de angst dat een eierstok gaat draaien, knappen of de cyste open springt. 

Het heeft 2,5 jaar geduurd dat de cyste van 3 cm naar nu meer dan 10 cm was.

Maar yeah, de operatie was geslaagd.

Tuurlijk ga je google’en. Een bordeline tumor schijnt ook vaak de aanleiding zijn van miskramen. Zou dit dan de reden geweest zijn??? Want hij was ontdekt bij de controle echo.

Uitvoorzorg na een bordeline tumor doen ze 5 jaar controle. Eerst een ct scan, ook met hoe het geheeld is na de operatie en elk half jaar een echo. De kans dat het terug komt is klein maar uit voorzorg.

6 weken na de operatie kreeg ik een ct scan. Ik zei eerder die week dat ik een soort trekkerig gevoel weer voelde wat ik ook de laatste weken van me cyste voelde.

Het was er heel even en zei tegen mijn vriend, het zou toch niet.

De uitslag van de ct scan was zoals je kan raden, niet goed. Er zat weer een cyste aan dezelfde kant en gues what.. ook al 10cm bij 6cm

Hoe is het mogelijk!! 5 jaar controle was uit voorzorg en ik haal de eerste ct scan niet eens !

De kans dat dit weer zn tumor was, is heel groot aangezien het zo snel, zo groot is geworden.

Vorige keer hadden ze moeite met me eierstok dichtmaken omdat in de cyste opening nog meer kleine cystes zaten waardoor het gat na verwijderen vrij groot was. Nog een keer dicht maken zou niet lukken.  Dat begrepen wij ook.

Ik vond het heel eng dat er in 6weken weer een nieuwe zat en zo groot was. De gynaecoloog nam het allemaal heel serieus ook ivm onze kinderwens en besprak het met het team.

Ik mocht nog steeds zwanger worden en als ik last zou krijgen kan je nog geopereerd worden in je derde trimester. Maar het zou ook meer rust geven als hij er snel uit ging. Dan had dit wel te betekenen, eierstok en eileider weg halen. De kans dat het weefsel van de bordeline tumor om me eierstok groeid is heel groot en weer dicht maken zou onmogelijk zijn.

Ik was boos, het voelde zo onwerkelijk, al 2,5 jaar verder om een tweede kindje te krijgen en nu moet aan die kant me eierstok weg. De operatie van vorige keer viel me ook vies tegen dus ik voelde mega verzet in me lijf.

Ik voel al twee jaar lang dat elke ongesteldheid als opnieuw een miskraam, een teleurstelling en elke maand was het weer een maand langer dat ik niet meer zwanger was als bevestiging.

Ik deed schijn blij als mensen mij met moeite al vertelde als ze wel zwanger waren en elke maand dat hun zwanger waren voelde dat als, een maand langer dat ik dat niet ben.

In overleg gebeurde de operatie snel, ivm de eind voorstelling moest ik zo snel mogelijk weer op de been zijn en na de zomer wil je knallend het nieuwe seizoen in, de dansschool is mijn eigen studio en mijn lust en me leven. 

Twee weken na ons gesprek kreeg ik al me datum. En ik kon het gewoon niet, niet leuk doen, blij doen en kon om alles janken. Deed ik ook, stiekem in een hoekje en weer door. Ik had zo het gevoel “ ik wil dit niet” het voelt heel onrealistisch dat je eierstok weg moet als je juist zo graag een kindje wilt.

Je andere eierstok neemt het over, je komt niet eerder in de overgang want er zijn genoeg hormonen. Weg halen zou je lichaam ook ervaren als rust.

Toen ik me aanmelden in het ziekenhuis herkende verpleegkundige mij nog van de vorige keer. Niet gek want het is pas 3 maanden geleden.

Zou het nu dan eindelijk klaar zijn.

En wat denk je wat ze zagen met de camera, endometriose. Twee kleine plekjes op me blaas.

De gynaecoloog vertelde bij het ontslag gesprek. 

“ ik maak me geen zorgen en verwacht eigenlijk dat je snel zwanger bent”

De plekjes op je blaas hadden ze nu perongeluk gezien en menig vrouw zouden dit hebben en weten het niet.

Ik kan alleen maar denken, weer iets wat in me buik kan groeien en alleen weg kan door een operatie.

Wanneer houd dit op….