IVF wordt nog steeds zo onderschat

In juni 2024 ben ik begonnen met het delen van mijn verhaal om het taboe rondom IVF (en andere fertiliteitstrajecten) te doorbreken en meer (h)erkenning te vinden. Ik heb geprobeerd om onzichtbaar verdriet zichtbaar te maken en heb gemerkt dat ik veel mensen heb kunnen bereiken. Hier ben ik erg dankbaar voor. Toch zijn er ook mensen die ik niet heb bereikt, die ik wel graag had willen bereiken. Bij bepaalde familieleden en vrienden kan ik maar niet doordringen hoe heftig een IVF/ICSI-traject is. Zij blijven het me maar kwalijk nemen dat ik niet blij en betrokken genoeg kan zijn tijdens hun zwangerschap. Of ze blijven met opmerkingen strooien als “wees dankbaar voor wat je wel hebt” of “je kunt toch wel blij zijn voor een ander”. Ze geven mij het gevoel dat ik als persoon niet goed genoeg ben, hoewel ik alles geef wat voor mij op te brengen is. Het doet mij zelf al genoeg zeer dat ik niet de vriendin/zus/collega/vrouw kan zijn, die ik zou willen zijn. Extra afkeuring van mijn omgeving hoef ik er echt niet bij. En nee, ik vind het ook niet leuk dat ik het geluk van een ander niet oprecht kan voelen. Hoe hard ik ook mijn best doe om tijdens een zwangerschap blij te zijn voor een ander, het echte geluk voel ik niet. Ik denk dat ik voor dat stukje een muur heb opgetrokken, om mezelf te beschermen voor nog meer verdriet. En toch verwacht de maatschappij en je omgeving dit wel van mij, want het hoort zo, ook al kan ik het niet. Ik probeer af en toe geforceerd interesse te tonen, maar mensen die mij een beetje kennen weten ook dat ik een hekel heb aan achterbaks gedoe. Gelukkig verwachten de echte goede vrienden dit ook niet van mij en vertrouwen ze erop dat de echte Myriam wel weer terug komt als het beter gaat. Het is zo vermoeiend om het jezelf en iedereen naar de zin te maken en dan nog niet tevreden te kunnen zijn. Misschien is dit mijn perfectionistische kant die mij in de weg zit. Het hele traject is zo’n uitputtingsslag op je sociale leven, je relatie, je eigen persoonlijkheid, je lichaam en je zelfvertrouwen.

Ook op mijn Instagram pagina (@wensmama.x) heb ik meerdere verhalen gelezen van vrouwen die ook veel onbegrip ervaren van hun omgeving. Ergens vind ik het fijn dat het dus niet aan mij ligt, omdat anderen het ook hebben. Maar anderzijds vind ik dit echt heel kwalijk. Mensen in een fertiliteitstraject hebben hun familieleden en vrienden het hardst nodig en juist door hen voelen ze zich in de steek gelaten. Wat ik bijvoorbeeld heb gelezen… Een vriendschap die is geëindigd, omdat het je niet lukte om op een babyshower te komen. Je beste vriendin die een jaar niets van zich laat horen, omdat ze zelf een kindje heeft gekregen en jouw problemen er niet bij kan gebruiken. Een vriendin die boos werd, omdat je niet blij genoeg reageerde op haar zwangerschapsaankondiging, hoewel je zelf al je energie in je laatste IVF-poging stopte. Je schoonvader die het je kwalijk neemt dat hij geen opa wordt. Een collega die zegt dat je je meer moet focussen op het werk, hoewel je 100% gegeven hebt, tussen het traject door. Een vriendin die boos werd, omdat je op een babyshower kwam, maar het niet trok, in huilen uitbarstte en daarom de sfeer zou hebben verpest. Vrouwen die ontslagen worden, omdat ze zich niet volledig op hun werk zouden kunnen focussen. Dat niemand vraagt hoe het met je gaat in een rustperiode tijdens een traject, hoewel die juist het zwaarst zijn. Je beste vriendin, die je geen geboortekaartje meer stuurt, omdat ze niet weet of je dat wel trekt. Je vriendinnengroep, die met z’n allen gaan klagen over hoe zwaar het is om kinderen te hebben. Iemand die zegt dat je miskraam niet zoveel voorstelde, omdat je toch nog maar 5 of 6 weken zwanger was. En zo zijn er nog wel honderden voorbeelden te noemen.   

Nog steeds zijn er zoveel mensen die niet begrijpen hoe vreselijk heftig het is om in een fertiliteitstraject te “wonen”. Het zijn niet alleen de negatieve testen die een fertiliteitstraject zwaar maken. Het is de angst waar je mee op staat en weer mee gaat slapen. De angst of je ooit mama mag worden, of voor altijd alleen achter blijft. De angst of je al je vrienden kwijt gaat raken, omdat de interesses te ver uit elkaar gaan liggen, omdat je de enige kinderloze bent. Het is een traject dat je persoonlijkheid verandert. Je voelt dat je jezelf soms niet meer bent, maar het lukt je niet om te zijn wie je wil zijn. Je voelt je daar al schuldig over en toch word je daar nog steeds op afgerekend. Een fertiliteitstraject maakt zoveel kapot.

En heel eerlijk. Ik denk dat de duur hoe lang je in een traject zit, zeker mee weegt. Ik weet nog zo goed dat ik de eerste IVF-poging fluitend door ging. Als ik na één terugplaatsing zwanger was geweest, had ik het ook zeker niet als zó zwaar gezien. Natuurlijk was het hele jaar met onzekerheden daarvoor ook al héél erg zwaar (nee ik bagatelliseer dit zeker niet!), maar het was met heel veel doorzettingsvermogen nog behapbaar. Mijn IVF-traject was mijn eerste traject. Ik stapte net in het traject in en had nog nooit een spuit gezet. Als het toen was gelukt, was het zwaar geweest, maar had ik het een plek kunnen geven. Nu is het een levens veranderende gebeurtenis geworden. Ik focus mij de laatste jaren vooral op de mensen die voor mij echt van waarde zijn en mij energie geven. En ik hoop dat dat gouden stukje van mijn omgeving mij zo kan blijven steunen, zoals ze de afgelopen jaren ook hebben gedaan.