Eicel

Op het moment dat deze blog uit komt worden de laatste kleine puntjes afgevinkt om onze eicel donor goedgekeurd te krijgen om te mogen doneren. Voor het genetische gedeelte is ze met vlag en wimpel geslaagd. Ergens gek dat ze geen drager mag zijn voor iets genetisch wat wij ook dragen, om goedgekeurd te worden om onderdeel te zijn van een "draag" moeder traject.

Met uitzondering van een genetische overeenkomst met ons op dragerschapsgebied, brengt zij wel de andere vijftig procent van genetische opmaak van ons kind. Toen we dit traject twee jaar geleden met Maartje aan gingen was het allemaal heel makkelijk. Wij werden gek op Maartje en het was daarom ook super dat zij straks de helft zou opmaken van onze kleine op komst. Daarom hadden we er stiekem nooit zo serieus over hoeven na te denken.

Nu we in Amerika zijn gestart is dat wel even anders geworden. Terwijl we Sandy nog aan het leren kennen waren, moesten we ook via de donorbank ook op zoek naar iemand met wie we net zo'n klik dachten te hebben. Het grote verschil daarin, was dat we de laatste van de twee eigenlijk nooit zouden spreken. Om die reden hebben Chris en ik apart van elkaar de volledige databank in anderhalve week van voor naar achter en weer terug doorgenomen.

Hoewel je start met een blad met foto's en een paar basis gegevens, heeft elke mogelijke donor een profiel van zichzelf opgesteld van negen pagina's. Een groot deel daar van zijn vakjes die iedereen maar hoeft af te vinken. Of ze tatoo's hebben, of ze roken, helemaal tot aan welke ziektes er eventueel in de stamboom voor komen. Gelukkig stonden er ook open vragen in die wat meer over hun persoonlijkheid, wat voor Chris en mij de grootste punten waren waardoor we op dezelfde mensen uitkwamen.

Zo is kunnen we zeggen dat ze gek is op reizen, naar de zelfde landen als wij gek op zijn, heeft ze haar familie hoog in het vaandel en sluit haar motivatie om dit te doen perfect aan bij hoe wij er in staan. En natuurlijk zijn er nog heel wat andere persoonlijke puntjes die voor een klik zorgde, maar die houden we lekker voor onszelf en later voor de kleine. Want hoewel het in Amerika niet verplicht is, is het hier in Nederland wel zo dat als onze kleine straks groot genoeg is mag weten waar hij of zij vandaan komt. Iets waar we maar wat blij mee zijn dat deze donor helemaal voor open staat.

Het was best een grote keuze om zomaar te maken op zo'n afstand, maar wat zijn we tot nu toe blij dat het er steeds meer op gaat lijken dat ons kind later ook wat mee kan krijgen van deze geweldige persoon. Voor nu is het nog even de vingers gekruist houden voor de laatste vinkjes die gezet moeten worden, zodat we hopelijk binnenkort met zekerheid kunnen zeggen dat de foto's die nu op het scherm naast deze blog open staan zijn van de andere helft van ons nu toch steeds echter worden wens.