Een terugplaatsing na een miskraam

Na de miskraam bij 8 weken neem ik een maand rust om alles te verwerken. Emotioneel ben ik weer terug bij af. Ik merk dat ik jaloezie voel naar jonge moeders met kleine kinderen en dat bij elke kinderwagen de tranen beginnen te prikken. Toch merk ik dat ik het liefst gewoon weer door wil. Ik heb nagedacht over wat ik de komende terugplaatsing wil en welke opties voor mij het beste zijn. Ik heb vier verse terugplaatsingen gehad in een kunstmatige cyclus, waarvan ik er van twee zwanger was: 50% slagingspercentage. Versus 1 positieve zwangerschapstest uit 7 cryo-terugplaatsingen in mijn eigen cyclus: 14% slagingspercentage. Ondanks dat mijn cyclus erg stabiel is, wil ik de komende cryo-terugplaatsing daarom in een kunstmatige cyclus gaan proberen. Ook denk ik na over wat ik de vorige terugplaatsing anders heb gedaan, waardoor ik even zwanger ben geworden. Was het de operatie? Waren het de terugplaats-skills van mijn arts? De kwaliteit van het hatchende embryo? Het intralipid Omegaven infuus? De HCG-triggershots? De acupunctuur? Of waren het toch de McDonald’s frietjes? Ik besluit zoveel mogelijk maar hetzelfde te willen doen en nee, de McDonald’s wordt ook niet meer overgeslagen 😉. Ook herinner ik me dat ik mijn 10.000 stappen had gehaald, door de wandeling na de terugplaatsing. Ik wil daarom ook weer gaan wandelen na de terugplaatsing. Misschien is dat goed voor de doorbloeding? De embryoglue wordt definitief van mijn lijstje afgestreept. Dit heb ik bijna alle terugplaatsingen gebruikt, maar heeft slechts één keer tot een zwangerschap geleidt. Het laatste wat ik nog zou willen proberen is het gebruik van een aspirine/bloedverdunner. Dit moet ik met mijn arts bespreken. Voordat ik hier over kan beginnen, stellen zij het voor in Düsseldorf. Ik moet gewoon hardop lachen als ik de mail met hun voorstel ontvang, omdat dit echt nog nooit ter sprake is geweest. Ik heb gelezen dat ze in België vaak aspirine voorschrijven als de innesteling moeilijk gaat.

Op de dag van de terugplaatsing is mijn eigen arts er. Ik ben best wel relaxed, ook omdat de vorige terugplaatsing zo makkelijk was gegaan. Toch gaat deze terugplaatsing weer niet makkelijk. De arts blijft wat wrikken en duwen, maar het slangetje moet nog net 5 mm verder komen. De arts geeft een zo onopvallend mogelijk seintje naar de assistente, die zich onopvallend naar de tangenkast verplaatst. Natuurlijk heb ik dit wel door… Hoewel bijna alle materialen zijn verpakt in doorzichtige verpakkingen, is de verpakking die er voor mij gepakt wordt groen, zodat je niet kan zien wat er in zit. Sneaky wordt de groene verpakking onder de gynaecologische stoel door aangegeven. Ze zijn (voor mij als ervaringsexpert) zichtbaar bezig de tang niet in mijn zicht te laten komen, maar ik weet precies wat me te wachten staat. Ergens moet ik er inwendig ook een beetje om lachen. Ik weet dat zo de vraag komt of ik wil hoesten en nog geen vijf seconden later wordt die vraag ook gesteld. Ik overweeg om grappend te zeggen dat ik heus wel weet wat ze van plan zijn, maar ik wil de artsen ook niet uit hun concentratie halen. Ik hoest, de grijptang wordt ingebracht en de katheter lukt nu ook. Het hatchende embryootje wordt teruggeplaatst en nu is het weer duimen! Ik heb weer een super goed gevoel en ben dan ook heel verbaasd dat de test twee weken later negatief is. Alweer. Er is nog één embryo over.