De nagedachte

De begrafenis van Noah vond enkele dagen na ons vertrek uit het ziekenhuis plaats. We hebben in kleine kring afscheid van hem genomen. Alleen zijn ouders, opa's, oma's en ooms waren hierbij. In mijn rolstoel werd ik de begraafplaats opgereden. Mijn vriend droeg Noah in zijn mandje naar de plek waar hij begraven zou worden. Samen met zijn vader liet hij hem in het grafperkje zakken. Daarna werden er liedjes gezongen. Er werden madeliefjes over het grafje uitgestrooid. Nadat onze ouders en broers vertrokken waren, bleven mijn vriend en ik nog even bij het grafje staan. We wilden graag nog een momentje met z'n drieën, als gezin. Want dat zijn we, ook al mogen we niet voor Noah zorgen. Na de laatste lieve woordjes en wensen te hebben uitgesproken verlieten wij ook de begraafplaats. Dag lieve Noah. Dag klein ventje van ons. 

Noah hoort bij ons. Noah wordt gemist en zal nooit vergeten worden. Hij zit onder onze huid en in onze harten. Wij zullen voor altijd zijn ouders zijn.

Drie weken na de begrafenis kregen we de uitslag van de genetische onderzoeken. Noah zijn DNA was onderzocht. Gelukkig liet het onderzoek geen erfelijke afwijkingen zien. Dit was gunstig in verband met de herhalingskansen bij een eventuele volgende zwangerschap. Ik was blij dat er geen genetische oorzaak te vinden was, maar tegelijkertijd maakte het me verdrietig omdat het betekende dat Noah 'gewoon' ontzettend veel pech heeft gehad. 

Het overlijden van Noah heeft mij als persoon heel erg veranderd. Zondanig zelfs dat wanneer ik naar oude vakantiefoto's kijk ik een ander persoon zie. De Soraya van toen bestaat niet meer. Met zijn overlijden is ook zij overleden. Er is een nieuwe, andere Soraya voor in de plaats gekomen. Noah's overlijden heeft mij er ook van bewust gemaakt dat het krijgen van een gezond kindje absoluut geen vanzelfsprekendheid is en dat echo's niet alles zeggen. Tijdens een zwangerschap en bevalling kan veel misgaan. Eigenlijk is het een wonder dat het zo vaak goed gaat. De vanzelfsprekend van het leven is er voor mij af. Ook heeft wat me is overkomen mij geleerd dat ik meer op mijn intuïtie mag vertrouwen en van mezelf uit mag gaan. Ik herinner me dat ik me tijdens mijn zwangerschap en de bevalling zorgen maakte om zijn grote hoofdje. Tegen mijn intuïtie in heb ik dat weggewuifd en gedacht 'laat maar, de artsen zullen het wel bij het juiste einde hebben, ik maak me vast weer druk om niets'. Helaas klopte mijn gevoel, mijn intuïtie, wel degelijk. Dat heeft me -hoe tragisch ook- meer zelfvertrouwen gegeven. Ik vaar niet meer blindelings op de expertise of ideeën van anderen en kom makkelijker voor mezelf op. 

Inmiddels ben ik er ook achter gekomen dat ik -helaas en tragischerwijs- niet de enige ben met een stilgeboren kindje én een soortgelijke traumatische bevalling. Contact met de andere vrouwen heeft me daarin heel veel steun gegeven. 

Ik heb altijd gezegd het liefst 2 kinderen te willen. Dat is nog steeds mijn droom. Ik had verwacht dat ik na mijn bevalling na een maand wel weer kon lopen, yoga kon doen en voorzichtig kon gaan fietsen. Dat viel door de complicaties echter tegen. Het herstel was erg lang en moeizaam. Helaas merk ik er na 1,5 jaar nog steeds de effecten van. Gelukkig hebben EMDR en fysiotherapie me geholpen om iets beter met mijn klachten om te gaan. Mijn kinderwens is na het overlijden van ons zoontje niet verdwenen, maar de wens om zwanger te zijn en te bevallen wel. En ook al is er geen genetische oorzaak gevonden bij Noah, toch blijft de angst voor een herhaling van wat er gebeurd is. Momenteel kijken we daarom naar adoptie, pleegzorg en andere opties waar zorg bij komt kijken en wat wij kunnen betekenen voor een kindje. Ook hebben we onlangs een puppy gekocht. Iets om voor te zorgen, maar ook een troost en voor de gezelligheid. 

Wordt vervolgd... ❤