De laatste terugplaatsing

In de zomervakantie van 2024 hebben wij onze laatste embryo van onze zelf betaalde ICSI5 laten terugplaatsen. We hadden het deze keer tegen niemand verteld. Even geen zin in vragen van anderen. De terugplaatsing gaat super makkelijk, wat voor mij heel verrassend is. Ik heb het gevoel dat een terugplaatsing zo hoort te zijn. In de nacht voor het testen droom ik dat ik twee knaltesten in handen heb. Veel te positief voor dit termijn, maar ik word er helemaal blij van wakker. Het duurt even voordat ik besef dat het een droom is. Ik word wakker op mijn buik. Hmm.. m'n borsten doen nog niet echt zeer. Een slecht voorgevoel bekruipt me. Op m'n telefoon zie ik dat het nog maar 4:00 uur is. Misschien moet ik m'n man toch nog maar laten slapen en zelf ook een poging doen. Om 7:00 uur gaat zijn wekker en jump ik m'n bed uit. Vijf minuten later bekijken we samen de twee zwangerschapstesten. Omo-wit. Mislukt. Dat was het dan. Er komen geen tranen. Ik voel me leeg. Wat moeten we nu? Dit was onze allerlaatste embryo. Onze wens opgeven? Nog een poging doen van zo'n 8.000 euro met alle ellendige spuiten? Ik weet het niet.

Ik voel me zo machteloos en buitengesloten door alles, iedereen en de hele maatschappij. Alsof je aan de zijlijn staat van een spelletje, iedereen plezier ziet maken en zelf niet mee mag doen. Ik wil ook intrede maken in de wereld van ouders mét kinderen. Bijna mijn hele omgeving zit daar al in. Af en toe gooit iemand uit mijn omgeving de deur even open. Het wordt dan pijnlijk duidelijk dat het helemaal niet leuk is in die wereld, als je niet mee mag doen. Het komt zo hard binnen dat ik daar niet bij hoor. 

Ik voelde deze maand zoveel hoop, rust en vertrouwen. Alles ziet er elke keer zo goed en hoopvol uit. Het moet dan toch een keer goedkomen? Ik ben echt even keihard van die roze wolk afgedonderd. Hoe nu verder? In ieder geval de komende maanden even niks. Even een aantal maanden rust. Het heeft tijd nodig om dit weer een plekje te geven. Ik ruim het restantje pillen en spuiten op. De krampen vertellen me dat mijn goed voorbereide plekje in m'n baarmoeder zich nu ook gaat af breken. Ik wil dat helemaal niet. Het was echt klaar om een baby te ontvangen. We kunnen toch niet opgeven?