Impact van de zwangerschapswens

In 2017 begon ons verhaal, mijn man en ik waren er klaar voor. Een mooi huis, stabiel inkomen, net getrouwd en een grote kinderwens.

Na een jaar proberen besloten we eens naar de arts te gaan. Ik nam grafieken mee waarin ik mijn vruchtbare periodes had bijgehouden en zette alles wat we hadden gelezen en geprobeerd op papier. Natuurlijk wisten we dat het een poosje kon duren voor ik zwanger zou zijn, er was ook geen haast.. maar toch merkte ik dat ik graag wilde uitsluiten dat er iets aan de hand was.

Daar gingen we, het ene na het andere vervelende onderzoek. Het bleek al snel niet aan mijn man "te liggen". De artsen kwamen er bij de MRI, n.a.v. het onderzoek met contrastvloeistof, achter dat ik een eenhoornige baarmoeder heb. Betekende in mijn geval, simpel gezegd, een halve baarmoeder.. ik kon zwanger raken, maar er waren meer risico's dan normaal, de kans dat het langer zou duren voor ik zwanger raakte was groter, vroeggeboorte, miskraam en stel dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou krijgen.. toch besloten we dat onze wens groot was en we er vol voor zouden gaan samen.

Nog een jaar verder.. ik was zo op gegaan in mijn werk, sporten, gezond leven en vooral heel erg mezelf afleiden om de teleurstelling elke maand te dragen, dat ik in zakte en in de ziektewet terecht kwam. Burn-out.. 

Thuis zitten, rust pakken, gesprekken, ademhalingstherapie en uiteindelijk loslaten zodat ik beter voor mezelf kon gaan zorgen. We besloten een puppy te nemen. En toen, een maand later, was het eindelijk zo ver. Ik stond op het punt het ziekenhuis te bellen voor verdere hulp, zoals afgesproken. In plaats daarvan kon ik vertellen dat ik zwanger was!