2 jaar geleden
De cirkel is rond
Mijn vriend mag zich samen met Boefke melden in het Diakonessen ziekenhuis, omdat het WKZ helemaal vol ligt. Een bekende plek voor Boefke en ons. Thuis op de bank overvalt er een gevoel van rust en nostalgie mij. Anderhalf jaar terug werd Boefke geboren in dat ziekenhuis en even later lag hij er weer. Het zou wel heel bijzonder zijn als dezelfde kinderarts langs komt.
Ik lig thuis op de bank en probeer te bedenken wat mijn vriend en Boefke aan het doen zijn. Tijdens het wachten belt mijn vriend mij op en vertelt wat er allemaal gedaan is. Boefke moest eerst gezien worden op de SEH van het Diakonessenhuis. Daar hebben ze bloed geprikt en een PCR test afgenomen. Een van de maatregelen die nu nog gelden als een kind wordt opgenomen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel PCR testen Boefke heeft gehad in zijn korte leventje. Ik zie achter Boefke allerlei waardes op een scherm en mijn vriend legt uit dat Boefke nu aan de monitor ligt. Ze willen hem goed in de gaten houden. Boefke is zelf in slaap gevallen en ik hoor hem snurken door de telefoon heen. De sonde zit er nog niet in, want dat gaan ze op de afdeling pas doen.
Als de verpleegkundige binnenkomt, hangt mijn vriend op. Het is zo naar dat ik niet bij ze kan zijn. Een gevoel van onmacht, frustratie, boosheid en verdriet overvalt me. Rationeel weet ik heel goed dat ik nu niet bij ze kan zijn, want ik wil geen extra risico vormen voor de kwetsbare patiënten.
Rond een uur of vijf belt mijn vriend weer. De sonde zit erin en zit goed vastgeplakt op zijn wang. Mijn vriend vertelt dat hij dit keer niet in Boefke zijn gezicht hoefde te blazen. De verpleegkundigen hebben een ander trucje om peuters te laten slikken. Boefke mocht namelijk een slokje drinken hebben en de sonde zat er zo in. Ook hebben ze de pleister anders geplakt. Voor Boefke aangesloten wordt op de pomp, moeten ze eerst nog controleren of de sonde goed zit. Alleen Boefke heeft zo lang niets gegeten en binnengehouden dat het een uitdaging is. Nu hij ook nog wat zelf wil eten en drinken, gaat mijn vriend eerst een potje avondeten proberen. Als dat erin zit, kunnen ze kijken of ze zijn voeding weer omhoog kunnen krijgen. Helaas heeft Boefke niet zo’n zin in het eten en gaat het er moeizaam in. In overleg hangen mijn vriend en ik op, zodat Boefke de smurfen kan kijken. Een trucje dat wij hebben ontdekt en de logopediste toejuicht als het nodig is om het eten erin te krijgen. We weten dat Boefke het later wel weer zonder een filmpje kan, maar nu is het onze redding.
Een uur later belt mijn vriend om nog even samen te praten en Boefke op afstand samen in bed leggen. Het eerste wat mij opvalt, is dat de sonde aan de andere kant zit. Hij zal toch niet weer elke keer de sonde eruit trekken, schiet er door mijn hoofd heen. Mijn vriend ziet mijn bedenkelijke gezicht en weet mij gerust te stellen. Boefke heeft de sonde er niet zelf uitgetrokken, maar hij zat niet goed. Daarom moest hij er opnieuw in gebracht worden. Boefke heeft dat als een ware strijder doorstaan. Beide keren waren er zelfs pedagogisch medewerkers aanwezig om Boefke te helpen en af te leiden. Iets wat wij nog nooit eerder hebben meegemaakt.
De volgende ochtend belt mijn vriend om te vertellen dat de kinderarts er is. Als verrassing blijkt het dezelfde kinderarts te zijn als bij de allereerste ziekenhuisopname van Boefke. Het leuke is dat hij ons ook herkent. Net zoals eerder neemt hij plaats op een krukje en luistert aandachtig naar ons verhaal. In zijn ogen is Boefke nu een ogenschijnlijk gezond kind. Als hij de littekens niet had gehad, was er niets aan hem te merken of te zien. Voor mijn gevoel is de cirkel nu weer helemaal rond. We zijn weer op dezelfde plek als waar we begonnen zijn. Alleen dan al veel verder in het proces. Maar daar zijn we nu eigenlijk niet voor, pakt de arts door. Boefke heeft naar zijn idee het rotavirus te pakken. Een hele nare buikgriep. Al lijkt hij er nu heel goed van te herstellen en met de hoeveelheid ORS van de nacht, zit Boefke weer goed in zijn vocht. De sonde mag er daarom weer uit en Boefke mag daarna rustig thuis verder uitzieken.
Wat heb ik enorm veel zin om mijn beide mannen weer te zien. Ook al heb ik ze maar een nachtje moeten missen. Bij binnenkomst vliegt Boefke in mijn armen en krijg ik een hele fijne knuffel. Als alle tassen binnen staan en de kop koffie is gezet, begint mijn vriend te vertellen dat er zelfs een pedagogisch medewerker bij het verwijderen van de sonde was om Boefke af te leiden en te troosten. Ik ben blij verrast met deze goede zorgen.
