Bijna 2 jaar later..

Regelmatig heb ik getwijfeld of ik opnieuw een update zou plaatsen. Toch weerhield één ding me hiervan, en dat was het feit dat ik dan opnieuw met slecht nieuws een blog zou moeten schrijven. Desondanks borrelde het steeds vaker op in mijn hoofd dat ik het van me af moest schrijven, dus hier ben ik dan.

Ik zit nu in Vigo's kamer en weet nog niet precies wat ik ervan vind. Deze kamer, waar we met zoveel liefde aan hebben gewerkt om er een mooi plekje voor Vigo van te maken. De kamer waar hij thuiskwam, zij het dan in een bak met water. De kamer die kort na zijn overlijden een troostplek werd, omdat het even voelde alsof hij toch bij ons was. De kamer die een plek van verdriet werd toen het begon door te dringen dat hij hier nooit zou slapen of spelen. De kamer waarvan de deur gesloten werd en een tijdje dicht bleef, omdat het te pijnlijk werd dat het "klaar stond" voor een kindje dat maar niet kwam. De kamer die steeds minder een kinderkamer werd, omdat ik voelde dat ik het moest opruimen. Een kamer die nu vooral zorgt voor rust, een plek om mezelf terug te trekken, omdat Vigo hier bij me is, al is het dan in een urn op een plank, maar het geeft me een fijn gevoel dat hij er is.

Nu ik deze blog schrijf zijn we bijna twee jaar verder, en ik had stiekem wel verwacht (/gehoopt?!) dat we er nu anders voor zouden staan. In plaats daarvan kan ik de route naar de afdeling 'voortplantingsgeneeskunde' in het JBZ nu met mijn ogen dicht lopen. Een jaar na Vigo's geboorte maakten we een afspraak om te laten onderzoeken waarom het niet lukte om opnieuw zwanger te worden. Uit onderzoek bleek endometriose aan één eierstok. Kak! Maar goed, ik was al eens zwanger geworden, dus ik bleef goede hoop houden. Verdere onderzoeken bij zowel Wesley als mij waren goed, dus dat was positief.

Zomer 2023 werd ik niet ongesteld en hadden we eindelijk hoop. Ik had direct na Vigo's geboorte een regelmatige cyclus, maar helaas bleven de testen negatief en moest ik weer naar het ziekenhuis.

Hier kreeg ik medicijnen en konden we opnieuw beginnen. Ook hierna was mijn cyclus niet hersteld en volgde een reeks ziekenhuisbezoeken, van het doorspoelen van mijn eierstokken tot echo's om de cyclus in kaart te brengen. En dat is waar het verhaal voor nu eindigt.

Soms is het moeilijk om positief te blijven. Na iedere echo of gesprek in het ziekenhuis wordt m'n vertrouwen weer wat verder de grond in gestampt. Toch proberen we hoop te houden. We werkten samen aan de "beste omstandigheden" om zwanger te worden, zo ben ik al 10 kilo afgevallen (ja, daar ben ik best wel een beetje trots op) en is Wesley gestopt met roken (en ook daar ben ik natuurlijk mega trots op!). Daarnaast zochten we naar twee poezen uit een asiel die we een mooi huisje konden bieden. We kregen twee geweldige beestjes die nu al onze liefde krijgen. Hopelijk krijgen deze poezenkinderen er snel een mensenvriendje/vriendinnetje bij <3