14 weken!

En dan ben je opeens zwanger. Voor de vijftigste keer deze week scroll ik door al mijn Instagramposts: mislukte terugplaatsing, een miskraam, een operatie, de vaas met 447 spuiten, het slotje aan het sterrenkindjesmonument en dan de prachtige baby in mijn hartjesbaarmoeder. What the hell, heb ik de afgelopen 4 jaar meegemaakt. Alles komt binnen en hard ook. Hoe heb ik deze jaren overleefd? 

Op dit moment ben ik 14 weken zwanger (ja, deze blog is helemaal recent!), maar nog steeds besef ik het niet helemaal. Nog steeds voel ik angst. Al neemt die angst wel elke dag af. Vanaf de positieve zwangerschapstest voel ik ergens een rust over mij heen. Ergens voelt het goed en dat gevoel heb ik nog nooit eerder zo sterk gehad. Toch ebt dat bij elke naderende mijlpaal even weg. Bij elke echo zijn er twee stemmetjes in mijn hoofd met elkaar gevecht. De ene gedachte vertrouwt op mijn positieve onderbuikgevoel en de feiten: een perfect embryootje, een hoge hcg-waarde, de baby loopt qua groei perfect zoals hoe het moet en volgens de verloskundige heb ik nu even veel kans als elke andere vrouw. Toch blijft ook die nare stem. Waarom zou mijn falende lichaam na 4 jaar opeens wel een kind kunnen dragen? Het is al drie keer misgegaan, dat zou nu ook wel weer zo zijn. Na al die jaren lijkt het een onmogelijke opgave om vertrouwen te hebben in je lichaam. De goede 8 weken echo is wel een eerste hoogtepunt. Hier ging het de vorige zwangerschap mis. Dat het nu goed is, geeft me echt meer vertrouwen. De baby ligt een dagje voor op de groei en de hartslag is mooi snel en regelmatig. Ruimte om te genieten is er niet heel erg, want wat heb ik me ontzettend ellendig gevoeld: van ’s ochtends tot ’s avonds ben ik misselijk en om 14:00 is de energie voor de hele dag op. Ergens naar, maar ik denk dat dit voor mijn gemoedsrust ook wel goed is. Dit is wel een overduidelijk zwangerschapskwaaltje en het enige waar je je dus maar aan vast moet houden. Tussen de 9 en 10 weken wordt dit gelukkig iets beter. De termijnecho doet me veel goed. Alles ziet er weer goed uit. De officieel uitgerekende datum uit Düsseldorf wordt ook bevestigd: 25 juni 2025. Ik vind het zo extra speciaal dat we een zomerbaby verwachten. Hoewel het me écht niet meer uit maakt, droomde ik vroeger altijd van een kinderverjaardag in een met slingers versierde tuin, in de zon. Misschien wordt dit nu wel echt werkelijkheid! Langzamerhand begin ik een klein beetje te genieten van het idee dat ik zwanger ben. Een week later krijg ik de griep. En behoorlijk ook. In één nacht moet ik 25 keer overgeven. De hele week ben ik ziek en ik val ook een kilo af. Ik prop toch maar wat eten naar binnen, want de baby moet eten. Ik maak me zorgen dat de baby iets te kort komt deze week. Ik heb immers ook niet zoveel reserves. De angst voor de 13 wekenecho neemt toch weer toe en ik kan weer opnieuw beginnen met het zoeken naar vertrouwen dat het goed komt. Ondertussen moet ik ook afbouwen met de progesteronondersteuning. Ik moet nu nog meer vertrouwen dat m’n lichaam alles overneemt. Als de kerstvakantie begint, merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. Vooral mentaal ben ik gesloopt. Het hele weekend lig ik alleen maar op de bank en lijkt alles binnen te komen. Voor het genieten van de zwangerschap is even weinig ruimte. Er is nu eerst tijd voor een stukje verwerken van het fertiliteitstrauma. Ik vraag me steeds vaker af hoe ik deze jaren heb overleefd. Ik lees bijna alle 45 blogs terug en vooral alle foto’s roepen veel emoties op. Ik noem het traject vaak een rollercoaster en gebruik ook vaak de hashtag ‘ivfrollercoaster’, maar dat was het echt en is het nog steeds. Ondertussen blijft de angst spelen dat mijn griep slecht was voor de baby. Na het weekend breekt de dag van de 13 weken echo aan. Ik maak mijn buik bloot en mijn man en ik houden onze adem in. In één oogopslag verschijnt ons prachtige kindje met een knipperend hartje. Het danst alle kanten op. Wauw! Hier hebben we het dus al die jaren voor gedaan. De baby is zo beweeglijk dat alles moeilijk op te meten is. Hierdoor mogen we extra lang kijken. “Zo, die komt niets te kort!”, zegt de verloskundige als ze het buikje op meet. Hoe dan!? Blijkbaar houdt de baby ook erg van geraspte komkommer met azijn en droge soepstengels. Verder is deze echo zo magisch. Het neusje, de hersenen, de hartklepjes, teentjes, de ribben, alles is te zien! De uitslag van de NIPT is ook al binnen en er zijn geen afwijkingen gevonden. Ik merk dat er een last van mijn schouders valt nu de echo goed is. De kans dat het nu nog mis gaat, neemt elke keer meer af. Het vertrouwen groeit. Al helemaal nu ik sinds 12+6 de baby af en toe heel licht voel. Ook heb ik inmiddels een klein buikje! Ik durf voor het eerst iets te kopen voor de baby: een okergele ribbel Nijntje knuffel. Die heb ik overigens al 3 jaar op het oog. Ik moet nu echt kinderopvang en kraamzorg gaan regelen. Dat voelt zo onwerkelijk en heb ik al te lang voor mij uit geschoven. Het gaat allemaal veel te snel. Van mij mag een zwangerschap wel een aantal maanden langer duren. Als fertiliteitspatiënt voel ik me inmiddels een senior expert, maar als aanstaande moeder behoor ik nog tot de groentjes, die nog veel moet leren. Alhoewel… in het begin heeft een baby bijna alleen maar liefde nodig en dat kunnen wij het kindje zeker meer dan genoeg geven! Langzamerhand begin ik te genieten.