Koningsdag: kinderdroom of kinderdrama?

Koningsdag, één van de weinige dagen in het jaar waar ik soms halsreikend naar uit kon kijken. De enige dag waarop ik mezelf een vrijbrief geef voor het kopen van boeken voor m'n collectie. Online boeken kopen voor de verzameling haalt simpelweg wat van de sport weg. Bovendien geeft de grootste rommelmarkt van Nederland me gewoon een excuus om tot op zekere hoogte te struinen. Tot op zekere hoogte, want sinds ik moeder ben van twee kinderen lijkt mijn rug ineens te denken dat het semi-bejaard is. Struinen is dan niet het beste wat je kunt doen (en dat weet ik helaas uit ervaring).

Koningsdag vond ik normaal altijd erg leuk. Vroegah, toen het nog Koninginnedag heette en ik nog een echte Utregse was, gingen we als gezin + opa en oma 'lekker' de vrijmarkt op tijdens Koninginnenacht. In de Utrechtse binnenstad. Niet dat we daar veel kochten, of überhaupt iets kochten, want het tempo werd bepaald door de menigte en op een gegeven moment had je sneller kunnen zijn als je over de hoofden van de meute zou lopen. Toch had het altijd iets gezelligs. Plat Utregs lullen met opa, ons verbazen over de meuk van de kraampjes en op de een of andere manier altijd bekenden en familie tegenkomen. Lallend en wel, want zodra drinken in het openbaar dan was toegestaan gingen de remmen los. De sfeer was gemoedelijk, ouderwets gezellig en eigenlijk sloeg Koninginnedag toen al nergens op. De grootste rommelmarkt van Nederland, wie dat ooit heeft bedacht.

Zombie kinderen

Ik acht de kans groot dat het me meer opvalt nu ik zelf moeder ben, maar kan iemand me uitleggen waarom kleine kinderen op sleeptouw worden genomen tijdens Koningsnacht? Ook dit jaar zag ik kleine kinderen die als ware zombies in de wagen zaten terwijl ze omstreeks 22:30 uur nog werden meegezeuld door ouders. Persoonlijk had ik echt met die kinderen te doen. Voor de goede orde, iedereen moet/mag doen wat hij/zij goed acht voor het kind, maar sommige dingen lijken me stiekem wel een no-brainer - iets waar je niet over na hoeft te denken.

Toen mijn man vrijdag thuis kwam van het werk ben ik nog even snel een rondje gaan lopen door de binnenstad. Tot mijn grote vreugde (en ongenoegen - want mijn lijst blijkt dus niet compleet) kwam ik nog boeken tegen voor de collectie. Tot zover mijn idee een complete collectie te hebben, maar hiephoi ik heb weer nieuwe boeken!

Toch kon ik er niet omheen dat het me verbaasde dat kleine kinderen tussen de spullen op de kleedjes zaten. Meisjes met van die veel te grote strikken waarbij moeders verbaasd kunnen reageren dat je 'herkend' dat het een meisje is. Ja uhuh.. Die strik is onderhand nog groter dan het hoofdje. Weet je, prima, doe wat je wil. Maar leg me dan ook alsjeblieft even uit waarom je vervolgens boos wordt op dat kind omdat ze allerlei speelgoed pakt wat op het kleedje ligt, of waarom ze dan niet mag bewegen.

Voor wie ga je dan eigenlijk?

Na de snelle ronde ben ik nog naar huis gegaan om later die avond (toen de kinderen op bed lagen) weer even terug te gaan. Toen ik rond 21.00 uur weer de deur uit kon, bleek diezelfde moeder met dat zeer jonge kindje nog steeds op de markt te zitten. Even de oppasdillema's daargelaten (daar weten wij helaas alles van), maar echt? Kinderen (en dan bedoel in jonge kinderen, dus onder de 4) gaat of mee de markt op, of (en dit is ook een leuke), ze staan te dansen en te springen of zelfs zingen voor hun kraampje met daarbij een bakje wat verlangd naar kleine muntjes. Ouders staan trots (aangeschoten - vandaar de vele zonnebrillen - daar ga je volgend jaar op letten) achter hun kroost terwijl die hun instrumenten erbij hebben gepakt. 'Ze heeft nog nooit les gehad!' Ja, dat horen we.