Weer geen roze wolk

Ik keek zo uit naar de kraamweek en hoopte op een volledige kraamweek thuis. Helaas is dat weer niet gelukt. Met Sophie belande ik op dag 5 weer het ziekenhuis in en nu moest ik helaas 5 dagen in het ziekenhuis blijven samen met Isabella na de bevalling.

De eerste nacht in het ziekenhuis kon ik maar niet slapen. Ik bleef maar om me heen kijken en kon niet zo goed beseffen wat er nou allemaal was gebeurd. Ik bleef Joeri ook vragen of ze nog wel ademde. 

Ik wou zo graag douche na mijn bevalling, maar ik moest eerst proberen om naar de toilet te gaan. Ik maakte nog een grapje met de verpleegkundige en niet veel later zakte ik helemaal weg.

Weer zat Joeri met Isabella en had geen benul van wat er nu weer gebeurde, hij hoorde alleen de alarm knop af gaan en binnen één seconde kwamen vier verpleegkundige de kamer binnen rennen. Gelukkig werd ik weer wakker en tilde ze me op het bed. Ik ben toen gelijk in slaap gevallen.

Het ging in eerste instantie alleen om Isabella ze vonden haar wat gelig, maar nu maakte ze zich ook zorgen om mij.

Doordat ik zo snel was bevallen en daarna met spoed geopereerd moest worden, was de fotograaf zo lief om de volgende dag terug te komen voor de familie foto en zo ook het eerste moment met Sophie vast te leggen.

Sophie kwam de volgende dag vol trots met opa naar het ziekenhuis. Sophie zat er klaar voor om haar zusje vast te houden, maar op dat moment kwam de verpleegkundige binnen voor de controles en dat kon echt niet even wachten… daarna heeft Sophie voor 6 maanden lang Isabella niet willen vast houden. Zo zie je dat een verpleegkundige of kraamhulp je kraamweek echt kan maken of breken. In dit geval had ze echt iets bij ons gebroken.

Joeri haalde Sophie uit school en kwamen samen op de fiets naar het ziekenhuis. Ze had Japie de aap mee grekregen van school, want opa had gezegd dat iedereen welkom was thuis. Dus toen juf vroeg wie Japie mee wou, stak Sophie gelijk haar hand op. Achteraf hebben we hier zo om kunnen lachen!

Elke dag dacht ik, vandaag gaan we naar huis. Helaas was dit niet het geval en moest ik Sophie weer teleurstellen. Bij thuiskomst brak ze dan ook toen Joeri haar uit het fietsstoelje tilde. IK MIS MAMA. Ik ben er altijd voor Sophie geweest en om dan nu gelijk vier nachten zonder mij is best pittig voor haar. Voor mij zelf was het ook heel gek. Mijn moeder had ondertussen al drie keer de warme kruiken in het wiegje gelegd, maar die bleef leeg.

Mijn bloedwaardes bleven dalen en uiteindelijk hadden se besloten dat ik bloedtransfusie kreeg met drie zakken bloed.Toen de bloedtransfusie was gedaan mochten we eindelijk naar huis! Helaas bij thuiskomst bleek Sophie ziek te zijn.

De eerste dagen thuis had ik natuurlijk een enorme boost van de bloedtransfusie gehad, maar daarna daald het natuurlijk weer en moet je lichaam het zelf gaan doen. Ik kon ook niet lang staan, hier moest ik echt aan wennen. Er kwam een vriendin langs en ik voelde me helemaal duizelig worden, daarna ben ik ook weer gaan slapen.

Isabella bleef ondertussen maar spugen en toen ze 14 dagen oud was wist ik mijn geen raad meer en ging ik naar de huisarts. Isabella was oke maar ze zag aan mij dat het niet helemaal goed ging. Toen brak ik natuurlijk… ze heeft me staaltabletten voorgeschreven voor mijn bloedarmoede.

Als kers op de taart verhuisde we ook nog eens naar Griekenland, hier zal ik in mijn volgende blog meer over vertellen.

Liefs,
Charlotte