Het moment van de waarheid...

Ze leek ineens op een baby
De dagen verstreken en Charlie deed het goed. De verpleegkundigen leerden ons hoe we Charlie moesten verzorgen. Ik was lichamelijk nog niet in staat om het zelf te doen en dus nam mijn vriend alle lessen op zich. Hij deed Charlie in bad en ik stond er op één been en met een kruk naast te kijken. Charlie genoot zichtbaar van een warm bad. Doordat ze zo gegroeid was, leek ze ineens een baby zoals een baby hoort te zijn. Ze was ook wat actiever en ze gaf ons het gevoel dat er ook echt een vorm van interactie was en dat was leuk.

De controle loslaten
De voedingen deden we ook zoveel mogelijk zelf en de verpleegkundigen lieten ons langzaam wennen aan het afsluiten van de monitor. Ook dat was wennen. Ik keek toch stiekem nog best geregeld op het scherm hoe Charlie het deed, maar ik kon het niet meer controleren en dat betekende vertrouwen op dat onze kanjer het helemaal zelf kon.
Er werden nog allerlei testen gedaan zoals een oogtest, een gehoortest en een fysiotherapeut testte de motoriek waarbij Charlie gemiddeld scoorde.

Ze stoomden ons klaar om het zelf te kunnen
We voelden dat het einde van het ziekenhuistraject naderde. Ze stoomden ons klaar om straks alles zelf te kunnen. Er werd al gesproken over een datum om naar huis te gaan maar het was nog onbekend wanneer de MRI scan gepland zou worden. Het leek er even op dat wij eerder naar huis zouden kunnen dan dat Charlie de MRI in zou gaan. Aangezien we wisten dat Charlie onder narcose zou moeten hiervoor, leek het ons beter om dit nog te doen als Charlie nog in het ziekenhuis zou liggen. Dat voelde beter en zo bleven we niet over en weer gaan met Charlie. Zo gezegd zo gedaan.

De uitslag van de MRI scan zou later volgen
Charlie ging op 16 februari 2015 de MRI scan in en papa ging met haar mee. Ik vond het heel spannend dat ze onder narcose moest. Ik had nog een klap te verwerken door de reis van Londen naar Veldhoven waarbij Charlie een hoge dosis morfine had gekregen waar ze dagen voor nodig had gehad om dat te verwerken. Gelukkig viel het in dit geval mee. De MRI scan was goed gegaan en de uitslag zou pas wat later volgen.
Een paar dagen later kreeg ze nog haar tweede vaccinatie en werden haar ogen voor de vierde keer getest.

Het moment van de waarheid
De neonatoloog die Charlie had ontvangen bij aankomst in het Maxima Medisch Centrum kwam bij ons langs op de kamer bij Charlie. Ze had de uitslag van de MRI scan. Dit was het moment van de waarheid.
De hersenen blijven voor artsen tot op de dag van vandaag een ingewikkeld iets. Ze dachten het vrijwel zeker goed in te schatten voor Charlie maar bij de boodschap werd ook verteld dat ‘de tijd het zou leren’. Charlie’s hersenbeschadiging was na de eerste constatering in Londen niet verder gegroeid. Dat was dus heel positief om te horen. De beschadiging zat op het deel van de hersenen wat de grove motoriek aan stuurt. Dit kon dus betekenen dat Charlie in haar grove motoriek anders, en/of langzamer, zou ontwikkelen dan standaard. De beschadiging zat puur en alleen op de grove motoriek.
Er werd ons verteld dat er heel veel mogelijk was voor kindjes met CP, oftewel Cerebrale Parese.

Ik was opgelucht
Ik pikte alles goed op. Ergens was ik heel erg opgelucht dat het bij de grove motoriek zat. Ik vond het heel fijn om te weten dat Charlie mentaal helemaal in orde was. Mijn hoofd maakte vrijwel direct overuren en ik dacht aan wat er juist in positieve zin daardoor wèl allemaal mogelijk was voor Charlie.
Iedere ouder wil dat zijn of haar kind gezond is, maar als het dan tegen zit dan maar hopen op het beste en er met een positieve blik naar kijken. Dat is in ieder geval hoe ik er in stond en nu nog steeds. We zouden alles uit het leven halen voor Charlie wat mogelijk was. Ik was vastbesloten daarin.

Meer weten over mij? Volg me dan op Instagram: ilse_vroegh en luister naar de Ilse Vroegh Podcast!