Het leven is een feest... jij krijgt alleen geen uitnodiging

Iedere keer dat mijn zoon níet wordt uitgenodigd voor een kinderfeestje doet een beetje pijn. Het voordeel: hij heeft er zelf niet zo’n last van. Maar ja, dat broze moederhart hè?

Het begon goed in de kleuterklas. Kinderen van die leeftijd zijn nog lekker open minded. Vind jij de poppenhoek leuk? Tof, dan ben jij vandaag m’n bestie. Onze Tom had regelmatig speelafspraakjes en werd meerdere keren per jaar uitgenodigd voor een kinderfeestje. Zeker zodra hij in groep 2 zat, want in zo’n combinatieklas ben je dan natuurlijk helemaal stoer voor de kleintjes.

Maar kinderen worden ouder en gaan meer verschillen zien. Fast forward naar groep 5: hij is dit schooljaar welgeteld nul keer gevraagd. Nu ben ik natuurlijk mijn zoons nummer 1 fan, maar ook ik moet eerlijk toegeven dat ik het ergens wel snap. Hij speelt bijna nooit buiten school. Door zijn ontwikkelingsstoornis zitten zijn middagen al aardig vol met therapieën. Wanneer hij het dan wel eens vraagt aan een klasgenootje, krijgt hij vaak nul op het rekest.

In het verleden heb ik geprobeerd om speelafspraakjes voor hem te organiseren, maar in de praktijk was dat meer dan eens niet zo’n succes. En nu de kinderen ouder worden, wil ik me ook niet meer te veel bemoeien met hun sociale voorkeuren. Hij ís ook gewoon intens, dat weet ik als geen ander. Sociaal-emotioneel zit hij op een ander level dan de meeste klasgenootjes.

Maar het is ook een lieve goedzak die dol is op gezelligheid en altijd het mooie inziet van anderen. Alles wat hij zegt en doet is puur, verborgen motieven zijn hem vreemd. Maar goed, als emoties en reacties zo primair aanwezig zijn, is dat ook wel eens lastig voor andere kinderen, en voor ouders die hem niet zo goed kennen. Zeker aangezien hij daarnaast moeite heeft met praten.

Dus ja, ik kan het me wel voorstellen, dat hij geen genodigde is op ieders feestje. Dat neemt niet weg dat het pijnlijk is om te zien, zeker als hij het enige jongetje van de klas is zonder uitnodiging. Kinderen die enthousiast uit school komen stuiven, zich verzamelen rondom het feestvarken, ouders die aan komen lopen met een cadeautasje. En Tom die het van een afstandje gadeslaat, soms zelfs nog even enthousiast de jarige gaat feliciteren en vervolgens weer met z’n moeder naar huis gaat. Just another day.

Wat ben ik blij dat hij er zelf – ogenschijnlijk – niet veel last van heeft. Dat zie ik maar als een gelukje, voorlopig. Veel dingen gaan langs hem heen, en soms is dat maar goed ook. De vraag is alleen hoe lang dat nog zo blijft.

Dan rest nog het broze moederhart. Het moederhart dat wil dat je kind erbij hoort. Dat hij geliefd is, trouwe vriendschappen opbouwt, en weet dat hij het waard is. Kinderen zijn genadeloos eerlijk. Dat maakt ze zo leuk, maar zorgt ook dat ouderschap soms even zeer doet.