2 maanden geleden
Emigreren met kinderen,naar de zon. De reis deel 2
We rijden het land binnen waarin ons nieuwe huis staat.....
We rijden het land binnen waarin ons nieuwe huis en daarmee "thuis" staat.De jongens slapen nog heel diep, op de achterbank van de auto.Ze krijgen niets mee van ons euforische moment.Het is zo euforisch dat ik begin te huilen, van geluk, van opluchting.Terwijl mijn tranen stromen maar ook mijn lach aanwezig is op mijn gezicht denk ik " yes, we zijn in ieder geval heelhuids aangekomen in ons nieuwe thuis land".Ik kijk naar de jongens, en bedenk dat we een jaar geleden nog geen idee hadden van dit levensveranderende event. We droomden er wel van.Maar nu zijn we echt hier!!Ook denk ik aan hoe bizar dit wel niet moet zijn voor hen.
Intussen was het een uur of 12 in de middag.De jongens werden wakker.Jeroen en ik zongen in koor, " We zijn in Spanje lieverds!! We zijn er!!! We moeten nog een boel maar we zijn hier in ieder geval al!".Jax en Jay jay waren oooh zooo blij!!! "Jaaa we zijn in Spanje!". Riepen ze.Al dat rijden begon ons op te breken.We werden moe.In Nederland hadden we redelijk wat voorwerk gedaan omtrent halsoverkoppe overnachtingen.Helaas voor onze planning waren we op een andere tijd aangekomen dan we hadden verwacht. Een stuk vroeger zelfs.Tijdens het voorwerk deed men van de hotels en diversen overkomen dat halsoverkop geen probleem was. We waren nu dus te vroeg!!Hotels waren niet bereikbaar, op een andere was er alleen plaats voor 2.
Eindelijk dachten we dat we iets gevonden hadden.Er was plek voor ons allen en het was niet ver, in Figueres.Ik slingerde de mevrouw van de routeplanning weer aan en daar gingen we, hoopvol.We kwamen aan, we zagen de parkeerplaats.Jeroen en ik keken elkaar aan....Afwachtend van wat we er beide van vonden.De buurt leek redelijk getto.En de parkeerplaats was open en bloot zonder camera's, hekken of iets van beveiliging!!Aangezien wij alles mee hadden in onze auto en aanhangwagen wat wij bezaten waren we er snel over uit dan we dan nog beter zonder aanhangwagen hadden kunnen komen.Nee, deze ronde gingen we maar overslaan.Hoopvol en vol verwachting ging ik verder met zoeken.We hadden weer een potentieel gevonden in Gerona.Dat was op dat moment zo'n 40 kilometer verderop.Tijdens het informeren was bekend geworden dat wij er met ons allen konden overnachten.Daar gingen we weer in de inmiddels verrekte auto.Hoopvol liep Jeroen naar de balie daar binnen in het hotel.Ik bleef bij de jongens, poezen en spullen.Verslagen kwam Jeroen naar buiten. "No, alleen voor ons is er plek en voor de poezen, maar niet voor de jongens".De moed begon mij in de schoenen te zakken.We zijn allemaal moe en MOETEN NU een fijne slaapplek vinden zodat we ff GOED kunnen uitrusten om de laatste heel veel kilometers te maken zodat wij ons nieuwe thuis kunnen ontmoeten.Je weet wel hoe dat gaat, je word er niet vriendelijker van.
Jeroen en ik gingen in overleg. "Wat doen we nu?"."Wachten, en Intussen bellen, informeren weet ik veel wat of er ergens plek voor ons allen is, of gaan we gewoon rijden, zien wel waar we uitkomen als het echt niet gaat en Intussen informeren?".We besloten door te gaan rijden om zo dicht mogelijk in de buurt te komen van ons nieuwe huis, verandwoord.Zonodig dan stoppen we.Ondertussen ging ik bellen en informeren etc.Ik had een zoek cirkel gemaakt op maps in de straal van waar we nog langs moesten.Op de route gelegen campings, B&B en alles waar je kan overnachten.We reden.....En we reden.....En we reden nog langer....Ook werd het offcourse steeds warmer.De jongens werden misselijk. De poezen wilden ontsnappen uit hun mandje.Niet omdat ze iets moesten maar gewoon omdat ze uit de auto wilden.En bovenal..... werden we echt moe.Nog steeds reden we....En we reden....En het ging zoooo sloom.Gelukkig hadden de Jongens de poezen weer rustig gekregen. (M'n kleine freekie's.)
Het was tijd voor een stop om mezelf ff bij elkaar te rapen.Stiekem, vanbinnen, werd ik moedeloos.Ik kon wel huilen.Alles werd ff vervelend, gelukkig waren daar hamburgers.Niet dat ik daar zin in had op dat moment. Gelukkig hadden de heren ook wel ff goed geslapen in de auto en van het feit dat ze een hamburger kregen werden ze helemaal opgeladen, blij en positief.Het tegengestelde van hoe ik mij voelde op dat moment.De 3 mannen liepen alvast de hamburger tent binnen.Ik bleef nog even in de auto... huilen...ik stelde de poezen weer gerust, en de poezen mij.Ik was zo radeloos op dat moment.Mijmerend zei ik... "is er dan echt niet iemand die een plekje voor ons heeft? Desnoods in een tent. Wat boeit mij het nog".Intussen was ik nog steeds aan het scrollen.Terwijl ik mijzelf rustig voelde worden zag ik potentie.Hoopvol maar geleerd van eerder, zonder verwachting ging ik informeren.Ik "verwachtte" eigenlijk ook een dikke NEE.Mijn hoofd ging er weer vandoor met mij. Ze hebben vast geen plek voor ons allen meer.Ik begon al te denken dat we bij ons nieuwe thuis zouden moeten zien aan te komen om daar in de auto te kunnen slapen.En dan dus nog zo veel kilometers te moeten maken en eigenlijk wil ik nu niet meer.Allerlei rare scenario's gebaseerd op teleurstellingen van daarvoor.Ik wilde , met deze motiverende (not) gedachte net uit de auto stappen om dan maar wat te drinken. Het eten was me wel over.Ik wierp nog 1 blik op mijn telefoon....En zag...Dat ik een bevestiging had voor 2 volwassenen!! 2 kinderen!!!!EN 2 katten!!!We waren zeer welkom op een camping in Tarragona.!! Wij!!Allemaal!!Ons hele gezin!! Niemand hoefde stiekem in de kofferbak te blijven!!!Jubelend van vreugde huppelde ik de hamburger tent binnen.Ik was euforisch!!Jeroen verstond er niets van.Ik probeerde rustig te vertellen dat we een slaapplaats hadden gevonden. Op een camping...In Tarragona....Nog 150 kilometer verderop.Trekken we dat?? Jaaaaa!! Na zo veel kilometers en deze adrenaline stoot gaan we in ieder geval gericht op een slaapplaats af!Dit kunnen wij!!We kwamen aan op de camping langs een fantastische mooie route langs de zee.Oooh wat verlangden we naar een bed.Bij de balie was ik pas gerust toen ik de sleutels kreeg.Het was een doolhof.Een doolhof met bergen.We gingen de plattegrond na en op onze slaapplek af.Tot we bovenop een berg kwamen waarvan de weg uiterst smal was voor onze grote auto met aanhangwagen. Daar was wel het huisje.Maar we konden er niet komen met onze spullen die in de aanhangwagen zaten!!Shit!! Kak!!! Whyyy!!???We gingen in koor... we willen alleen maar ff liggen ofzo.Dat lukte dus niet.Het keren van onze grote auto op die berg ging ook extreem lastig.Hallo afgrond, hallo bomen.Na 1000000 steken en geros met die kar (in de hitte offcourse want het is Spanje)waren we eindelijk gekeerd.Bezweet en al waren we vurig in ons doel.Yes, we zijn weer on track..slaapplaats en douche, here we come.
We besloten naar de balie te gaan om te overleggen of onze aanhangwagen ergens kon staan waar het vertrouwd was.We gingen net weer lekker!!!Totdat daar de entertainment tractor aankwam.Die tractor met lange kar, en onze auto...dat ging niet samen in deze bocht.We waren ook zooo moe... en dan is eigenlijk alles teveel. We waren de camping bijna alweer beu.Maar ook werden we standvastig.We MOETEN vanavond gewoon slapen hier!! Na wat gestoei met de auto en gepruttel met de tractor waren we eindelijk ver genoeg van elkaar af om beide de bocht te kunnen maken op de berg.We gingen terug naar de balie.Gelukkig was de mevrouw erachter heel erg inlevend en meedenkend.Ze begreep het.Ze ging kijken naar een oplossing.Dat ze zo graag wilde helpen stelde ook zeer gerust.Ze kwam terug....Met de oplossing!!Er was een huisje net vrij gekomen waar 2 parkeerplaatsen bij waren voor onze auto en aanhangwagen.De route erheen volgde.Zoooo dat was iets minder doolhof.Hier rijden we zo op af.En dat gebeurde ook.We waren bij het huisje aangekomen. Inmiddels was het een uur of 17.00.We deden de deur open.Het was mini. Maar okay voor nu!! Alles was bijna okay voor nu. Ook namen we natuurlijk de katten mee en openden de deuren van hun mandjes.Bikkie wilde er niet uit.Chilly wel.Die rook alle geuren van het hok.We haalden wat te eten en drinken en besloten voor vanavond nog 1 doel te stellen.Zorgen voor 2 andere nachten waarin we in een fijn bed kunnen slapen. Zo dicht mogelijk bij ons nieuwe thuis.
We waren veel eerder aangekomen dat we in 1e instantie bedacht en verwacht hadden dus wat we gepland hadden liep totaal anders.En fijn eten om weer goed op te laden.Vooruit, 2 doelen dan.We besloten alvast hotels of B&B's te zoeken in de buurt van ons toekomstige optrekje.We scrolden een beetje.Toen zei Jeroen " Deze is op 10 kilometer van ons huis man!!!".Ik ging kijken... en dacht en riep "Hoe cool zou het zijn als we die 2 dagen zo dichtbij ons nieuwe huis zijn!!?!".Jeroen waagde het erop en stuurde een bericht naar rancho del suenos.Na het versturen vonden we dat het eerst tijd voor een goed maaltje was.En die vonden wij daar op de camping in Tarragona.Buikjes vol en rond liepen we de camping over.Alleen Spanjaarden.Zij hadden al vakantie.Dit was een soort Spaanse familie camping.Super leuk eigenlijk!De mensen waren erg vriendelijk maar ook nieuwsgierig in positieve zin.Toen we terug bij ons plekje waren hadden de jongens al Spaanse vriendjes gemaakt!!Ze gingen voetballen samen.Jeroen en ik waren zo blij en Dankbaar op dat moment.
Terwijl we overstroomden van opluchting en dankbaarheid zag Jeroen dat hij een bericht terug had van de B&B Rancho del suenos.Alsof het lot ermee speelde hadden ze plek voor ons allen op deze nachten waarop we onze hoop hadden gevestigd.Dankbaar, opgelucht en hoopvol gingen we slapen.En we sliepen allen als doornroosje in deze vreselijke oude,krappe, harde en stoffige bedden.Uitgerust ontwaakten we op de camping, in Spanje, Tarragona!! Vol ongeloof keek ik om mij heen.Ow ja, we zijn hier!!!! Ja, we zijn echt hier.We zeiden dat we gingen emigreren.We verkochten ons huis.Ik zag 2000 kilometer te gaan op de kilometer teller staan.We gingen rijden.Bikkie ging er bijna vandoor.En we reden, reden... ik kon me zo "het gevoel van autorijden" voor de geest halen. Soms voelde het alsof ik nog in een rijdende auto zat. Haha.We waren op zoek naar een slaapplaats...en nu zijn we hier!!We hebben geslapen!! Oooh zo fijn in dit vreselijke bed.Ooooo we hebben een slaapplaats voor de komende nachten, en dan ontmoeten wij ons eigen huis!!!!Yes!!Stuiterend gingen we uit bed.We hadden er weer zin in!!Whoeeehoe!!Huis, hier komen we!!
Opgeladen in alle opzichten gingen we weer op pad.Gelukkig naar een doel.Een "al geregeld" doel.We stapten in de auto met ons hele zooitje.Ik zat nog minder prettig dan de dag ervoor.Hoe dan? Dacht ik. Hetzelfde zit er in.Maar boeien!!! We gaan naar ons huis en hadden Valencia nog te gaan.De kilometers gingen snel.We waren blij dat we al zo ver waren gekomen op een goede manier.Een verantwoorde manier.In de verte zagen we Valencia eindelijk.Jeetje. Wat een monster stad zeg!!!We reden ern rotonde op met 6 banen!!6 banen?? Holy moly zeg!! De auto's raasden langs ons heen aan beide kanten.Er werd getoeterd en geschreeuwd. En we reden nog op de route.Mensen liepen door rood gewoon voor je auto langs.Er leek geen einde te komen aan deze vreselijke drukte.No para mi, zei ik. Doe mij de bergen maar, waarnaar wij nu onderweg zijn.Eindelijk kwam er een einde aan die drukte.Ik denk dat het wel 20 minuten aan overload van impulsen was daar.Maar ook dat is ons gelukt.Stiekem zagen we best op tegen die stad.Maar ook dat is gelukt!!
We riepen alle 4 , Bergen, huis, B&B, We komen eraan!!.De laatste kilometers gingen langzaam.Wel herkenden we de bergen al.Hier hadden we al eens gereden.Met z'n 2en, toen de jongens niet mee konden.We vroegen ons af, wat zien we eerder? Ons nieuwe huis of de B&B?En daar is de B&B al!!Evengoed!!!Op dat moment zelfs beter.We maakten kennis en werden warm en vriendelijk ontvangen door Ron & Diana.We konden gaan relaxen in hun prachtige mooie luxe B&B met prachtig uitzicht over de vallei die ook onze vallei zal zijn.En toch wilden we alvast een kijkje gaan nemen bij ons huis.Na een hapje, drankje en natuurlijk een siësta.
Liefs Miranda
