Dacht ik eindelijk even zonder de kinderen te zijn

Moeders de vrouw ging een nachtje weg met een vriendin! Utrecht was de bestemming. Heerlijk, allebei moeder van twee, dus we keken uit naar een dag en nacht vrij (ja laten we eerlijk zijn, zo voelt dat toch?). Alles zorgvuldig goed achtergelaten voor Koos (ik ben helaas niet een ‘de boel de boel laten’ moeder) en de kinderen en toen: hé ho, let’s go!

Ach wat waren we uit. Het was heerlijk! Doen wat we willen, wanneer we willen, alleen op onszelf letten en kletsen zonder continue ‘maaaamaa’ of ‘aaaaaaauw’ of ‘helpeh!!’ te horen.
Tussendoor zo nu en dan kolven. Dat dan weer wel. Met mijn draadloze kolf geen probleem. Hup, ding erin en door. Ik had ‘m zelfs in m’n bh tijdens het pizza eten in het restaurant. Super handig ding!
Toen we na een bioscoop bezoek weer terug kwamen in het hotel moest ik nog even een keer kolven en konden we daarna slapen.

Dit was het moment dat mijn dierlijke brein het overnam en ik het een en ander aan scheldwoorden de kamer in begon te schreeuwen. Niet trots op. Maar het gebeurde. M’n vriendin zat op de wc maar kwam met een bezorgde blik, haar in de war meteen om de hoek kijken. Vriendin naar m’n hart!
Ik was het motortje van m’n kolf vergeten uit de pizzeria! O neeeeee!
De pizzeria was al dicht en ging de volgende dag om 10.00 uur open. Een snelle rekensom leerde mij, dat dit zou betekenen dat ik dus 2 voedingen (!!) niet af kon kolven.
Ik weet niet of je bekend bent met wat je borsten dan gaan doen, maar dat zijn geen grappen. Bloemkolen, kanonnen of voetballen zijn er niks bij. Hard, pijnlijk en vol worden die dingen. Ik telde de uren naar 10.00 uur zodat ik hem op kon halen.
Toen ik weer bij het restaurant stond (stípt 10.00 uur natuurlijk), waren alleen de schoonmakers in het restaurant. Heel lief en een beetje ongemakkelijk probeerden ze mee te zoeken. Hij lag niet meer op de plek waar ik ‘m had laten liggen. De tranen schoten mij in de ogen. Ik kon na 12.00 uur terug komen, dan zouden er meer medewerkers zijn werd mij verteld.
Ik had die tijd niet, lieve vriendelijke schoonmaak meneren. Jullie hebben geen idee hoe dit voelt, maar ik sta op het punt van ontploffen.
Ik heb m’n nummer achtergelaten, mompelde nog wat bedankerigs, maar liep verslagen naar buiten. Wat nu?! Het was zondag dus alle (grote) Etossen waren nog dicht. Ik kon dus ook geen handkolf kopen. De mensen die ik ken in Utrecht heb ik nog gebeld maar hadden ook niks liggen. Lichte paniek was aanwezig op dit moment.
Er zat niks anders op dan naar huis te gaan en te hopen dat Isa het ergste weg zou kunnen drinken. Ondertussen had ik Koos opgedragen haar niks meer te geven zodat ze goed hongerig was als ik thuis zou komen. Pedagogisch verantwoord ? Geen idee. Ik had crisis. En dus stapten mijn kanonnen en ik in de trein, op naar huis. Thuis kon ik niks anders dan Isa lofprijzend toe zingen tijdens het drinken omdat zij mij verloste van een hoop ellende. Ondertussen scoorde Koos ergens een handkolf voor het overige deel van de ellende. De crisis leek voor het grootse gedeelte opgelost.

Telefoon! Hij was gevonden en ik kon ‘m komen halen. Laten we er dan maar gelijk een uitstapje van maken. En dus nam ik Jens mee in de trein, wéér naar Utrecht. Koos bleef thuis met Isa.
Het kind keek gelukkig z’n ogen uit, voor hem was het een groot avontuur.
Moeke weer heel Hoog Catharijne door (wat is het daar groot als je haast hebt), op naar de pizzeria. Met het zweet tussen de bilpartij kwamen we bij de pizzeria aan. Toen ik weer herenigd werd met mijn motortje kon ik die man wel zoenen! Ik heb het niet gedaan, rustig maar. Dat zou een gekke situatie worden. Maar ik was ‘m dankbaar! Ze hadden hem in een zakje gedaan, om hem te beschermen. Dat ontroerde mij bijna. Of het was de opluchting wat me ontroerde. Naja, hoe dan ook. Mijn motortje en ik zijn weer samen.

Leuk joh! Zo’n nachtje weg met een vriendin. Maar ‘vrij’ van die kinderen ben je in principe eigenlijk nooit..