2 maanden geleden
Blijf je bij elkaar voor de kids?
Of kies je voor je eigen geluk?
Lieve mama’s, ik moet jullie wat bekennen…vorige week ben ik 50 geworden. Een enorme mijlpaal, die ik natuurlijk goed heb gevierd met mijn familie en vrienden.
Eerlijk gezegd heb ik zelf weinig moeite met ouder worden, want er is geen beter alternatief. Ik ben juist blij en dankbaar dat ik deze mooie leeftijd in goede gezondheid heb bereikt. Helaas is dat niet voor iedereen weggelegd.
Het besef dat het einde dichterbij is dan het begin is een vreemd idee
Toch is 50 worden wel een dingetje.Voor het eerst voelt het alsof je op of voorbij de helft bent. Statistisch gezien ben je daar natuurlijk waarschijnlijk allang voorbij, maar toch. Alsof het vanaf hier alleen maar achteruit kan gaan…ik weet niet…voor het eerst heb ik het echte besef dat het leven eindig is…en dat het einde dichterbij is dan het begin. Een vreemd idee is dat.
Maar daarnaast was het voor mij vooral ook een fase waarbij ik alles op een rijtje ging zetten. Dat proces startte voor mij al zo’n 1,5 jaar voor mijn verjaardag. Voordat ik 50 werd, wilde ik dat er over één heel belangrijk onderdeel in mijn leven duidelijkheid zou komen: de relatie met de vader van mijn kinderen. Die was helaas niet zoals ik het ooit voor ogen had.
Liever gelukkig alleen dan ongelukkig samen
Wij hebben allebei echt ons best gedaan om het te laten werken, maar ondanks het slijten van meerdere relatietherapeuten en jarenlange verwoede pogingen van beide kanten kregen wij het niet voor elkaar. We vervielen telkens weer in ons oude patroon, snapten elkaar niet, voelden ons allebei niet gezien, niet begrepen en niet gehoord. Maar ja voor de kinderen blijf je heel lang bij elkaar. Waarschijnlijk veel langer dan je zonder kinderen zou doen. Toen die 50 in zicht kwam, wilde ik weer gelukkig zijn in mijn relatie en als dat er niet in zou zitten, dan liever gelukkig zonder relatie.
Het aller moeilijkste moment in mijn leven
En lieve mama's, op dat punt ben ik inmiddels aanbeland. Vorige jaar hebben we de knoop doorgehakt en afgelopen zomer hebben we het de kinderen verteld. Dat was echt het aller, aller, aller moeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Elf jaar waren ze. Voordat je het gaat vertellen, weet je al dat er voor hun een voor en een na zal zijn. Je staat op het punt om één van de verdrietigste momenten ooit in hun leven te gaan veroorzaken. Een moment dat voor altijd in hun geheugen gegrift zal staan en wat je nooit meer goed kunt maken. En zo was het ook. Mijn zoon vroeg later in de middag: “mama, heb ik een nachtmerrie gehad of gaan jullie echt scheiden?” Op zo’n moment knalt je hart van verdriet uit elkaar, maar voor de kinderen hou je je groot.
Zet je ego aan de kant
Inmiddels zijn we een paar maanden verder. Ik ben 50 geworden, we zijn uit elkaar, we wonen dicht bij elkaar, de kinderen gaan goed en ik voel me bevrijd. Ongelooflijk hoe flexibel zij zijn en hoe snel zij een nieuwe situatie accepteren. Maar wat zeker weten enorm helpt, is dat we beiden respectvol met de ander omgaan. Mochten er mama’s in dezelfde situatie zijn, zou ik dat echt willen adviseren. Praat nooit slecht over de andere ouder waar de kinderen bij zijn, hoe moeilijk het ook is.
Zet je eigen ego maar even aan de kant in het belang van je kind(eren).
Voor andere mama's die in hetzelfde schuitje zitten, ben ik wel benieuwd hoe jij de scheiding ervaart? Laat het weten in de comments!
Veel liefs, van Caro