Wanneer ongeloof plaats maakt voor verdriet.

Ik heb het even allemaal moeten laten bezinken...het kwam hard aan en mijn hersenen hebben even moeten ontprikkelen.  Er wordt in december beslist of mijn kind de zware operatie krijgt of niet...operatie nummer zoveel staat om de hoek ons te beloeren...de andere twee operaties zijn niet 100% gelukt...mag ik een keer verdrietig zijn? En niet alleen als niemand kijkt? Als ik me niet vergis is dit een liedje van metejoor...zo toepasselijk voor mij momenteel. Angst heeft plaats gemaakt voor verdriet...intens verdriet, terwijl de wereld door draait, staat mijn wereld stil. Althans...zo voelt het echt heel fel...ik voel me ook heel eenzaam in dit verdriet...want hoe kunnen mensen het nu begrijpen als ze amper iets meemaken in hun leven. In bepaalde moedersgroepen zitten veel moeders al te zeuren over het feit dat hun kind een hoestje heeft...begrijp me niet verkeerd he..maar ik snap dat dit ook schrikken is...maar hey...had mijn kind ook maar "gewoon een hoestje"...het is niet eerlijk...het leven is gewoon niet eerlijk...en met die gedachte sta ik iedere dag op...mijn hoofd heeft zoveel zorg te dragen, mijn schouders wegen ontzettend zwaar, hopelijk kan de kiné mij deze week wat laten ontspannen...

Lief leven, je bent zo zwaar momenteel, je bent zo hard momenteel...aub, wanneer ben je wat zachter voor ons? 😭